به گزارش سایت ستاد حقوق بشر، کیوان دارابخانی، حقوقدان در یادداشتی با اشاره به حمله جدید رژیم صهیونیستی به بیمارستان ناصر و قتل عام غیرنظامیان و خبرنگاران نوشت:

با کشته شدن پنج خبرنگار در حمله به بیمارستان ناصر، نظم بین‌الملل و حقوق بشر بار دیگر زیر سؤال رفته و پرسشی بزرگ برای افکار عمومی جهانیان به جا گذاشته است: آیا سکوت ادامه می‌یابد یا عدالت اجرا خواهد شد؟

در اقدامی شوکه‌کننده در خان‌یونس، حمله هوایی جدید رژیم صهیونیستی به بیمارستان ناصر، منجر به کشتار بیماران، کادر درمان و پنج خبرنگار برجسته بین‌المللی شد. این اتفاق تصادفی نیست؛ بلکه تلاشی هدفمند و حساب‌شده برای خاموش کردن شاهدان و نابودی کانال‌های اطلاع رسانی و حقیقت است. جهان باید با واقعیتی تلخ روبه‌رو شود؛ رژیم صهیونیستی به مرحله‌ای رسیده که هیچ کنوانسیون، هیچ مرز اخلاقی و هیچ قانونی برایش معنایی ندارد.
 

خبرنگارانی که کشته شدند، همکاران رویترز، الجزیره، ایندیپندنت عربی و NBC—تنها قربانیان خسارت جنگی نبودند. مرگ آنها نشان‌دهنده یک تلاش سیستماتیک برای نابودی ابزارهای گزارش‌دهی مستقل و پاسخگویی است؛ روشی که یادآور رژیم‌های خودکامه در تاریخ است که با خون خبرنگاران چراغ حقیقت را خاموش می‌کردند.
 

طبق کنوانسیون ژنو، بیمارستان‌ها در جنگ‌ها «خط قرمز مطلق» هستند. با این حال، حمله به بیمارستان ناصر این اصل را به ابزاری برای ایجاد ترس تبدیل کرده است. خبرنگاران، طبق حقوق بین‌الملل، افراد غیرنظامی محسوب می‌شوند و هدف قرار دادن آنها جنایت جنگی آشکار است.  
 

قدرت‌های غربی که هر روز درباره آزادی بیان و حقوق بشر سخنرانی می‌کنند، در برابر قتل خبرنگاران سکوت کرده‌اند. این سکوت دیگر بی‌طرفی نیست؛ بلکه همدستی آشکار با رژیم صهیونیستی است. با این رفتار، عملاً به رژیم اسرائیل چراغ سبز نشان داده‌اند که «غیرنظامیان و خبرنگاران را بکش، بیمارستان‌ها و مدارس را ویران کن، ما حمایت می‌کنیم».
 

پیامدها هشداردهنده است؛ اگر جنایات رژیم اسرائیل امروز بی‌پاسخ بماند، فردا هیچ خبرنگاری در هیچ جای جهان امنیت نخواهد داشت. امروز بیمارستان ناصر هدف قرار گرفت؛ فردا شاید هر بیمارستانی در هر نقطه دنیا. امروز خون خبرنگاران فلسطینی و بین‌المللی ریخته شد؛ فردا، سکوت دولت‌ها، افراد دیگری را در معرض خطر قرار خواهد داد.
 

این یک آزمون تاریخی برای جامعه بین‌المللی است که ثابت می‌کند حقوق بین‌الملل چیزی بیش از کاغذی بی‌اثر نیست و می‌پذیرد که جهان وارد دوران جدیدی از بی‌قانونی مطلق شده است.
 

آیا شورای امنیت، دیوان کیفری بین‌المللی و نهادهای مدعی حقوق بشر جرأت خواهند کرد رهبران رژیم صهیونیستی را به پای میز محاکمه بیاورند؟ یا بار دیگر به بیانیه‌های بی‌اثر و تشریفاتی بسنده خواهند کرد؟ اعتبار نظم جهانی امروز به تصمیم آنها بستگی دارد.