به گزارش سایت ستاد حقوق بشر، جنایت‌های رژیم صهیونیستی و استفاده مکرر این رژیم از سلاح‌های مرگبار و ممنوعه موجب شده بسیاری از مردم غزه به ویژه کودکان با معلولیت دائمی مواجه شوند.
برای شمار فزاینده‌ای از فلسطینیان، به‌ویژه آن‌هایی که قادر به شنیدن دستورات نیستند یا دچار محدودیت حرکتی هستند، اجرای دستورات تقریباً ناممکن است. اما ناتوانی در پیروی از آن‌ها می‌تواند به قیمت جانشان تمام شود.
در شرایط عادی، افراد دارای معلولیت بیشترین رنج را متحمل می‌شوند؛ و در زمان جنگ، بی‌شک این وضعیت به‌مراتب تشدید می‌شود. این را مهند صلاح العزه، عضو کمیته حقوق افراد دارای معلولیت سازمان ملل، در گفت‌وگوی عمومی این هفته در ژنو بیان کرد.
با افزایش روزانه تعداد افراد دارای معلولیت در غزه، او هشدار داد که حتی حداقل سطح ایمنی برای این افراد رعایت نمی‌شود.
جایگزینی برای سمعک شکسته وجود ندارد
بیش از ۸۳ درصد افراد دارای معلولیت در غزه فاقد وسایل کمکی ضروری همچون ویلچر، سمعک و دیگر ابزارهای حمایتی هستند. حتی کسانی که این وسایل را دارند، با کمبود شدید باتری و قطعات مواجه‌اند؛ مسأله‌ای که عملاً استفاده از این ابزارها را ناممکن می‌کند.
این کمبود، دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی و غذا را برای آن‌ها به‌شدت دشوار یا غیرممکن کرده است. این بحران در حالی رخ می‌دهد که شمار معلولان پیوسته افزایش می‌یابد. آژانس امداد و کار سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی (آنروا) برآورد کرده است که از هر چهار نفر در غزه، یک نفر در اثر جنگ دچار معلولیت جدید شده و به درمان و توانبخشی نیاز دارد.
دست‌کم ۳۵ هزار نفر دچار آسیب شنوایی جدی بر اثر انفجارهای مکرر شده‌اند. به گفته عمار دواِیک، رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر فلسطین، به‌طور میانگین روزانه ۱۵ کودک دچار معلولیت می‌شوند. برخی گروه‌های حقوق بشری می‌گویند غزه اکنون بالاترین آمار کودکان قطع عضو در تاریخ معاصر را دارد.
با این حال، با وجود ۱۳۴ هزار نفر زخمی در نتیجه درگیری‌ها – که ۴۰ هزار و ۵۰۰ نفر آن‌ها کودک هستند – نظام سلامت تحت محاصره و فاقد منابع کافی، توان پاسخ‌گویی ندارد.
آنروا گزارش داده است: بیمارستان‌ها، آمبولانس‌ها و کادر درمانی و امدادی به‌طور سیستماتیک هدف قرار گرفته‌اند، به‌گونه‌ای که بیش از ۱٬۵۸۰ کارمند بهداشت و ۴۶۷ امدادگر کشته شده‌اند.
کمک‌های حیاتی، دست‌نیافتنی
برای مردم غزه، حتی تلاش برای دریافت کمک‌های نجات‌بخش به کاری مرگبار بدل شده است؛ اما برای افراد دارای معلولیت، این امر تقریباً غیرممکن است. هکتور شارپ، نماینده آنروا در نشست ژنو، تأکید کرد: دسترسی به نقاط توزیع و نیاز به رقابت فیزیکی برای دریافت کمک، برای همه فلسطینیان دشوار است؛ اما برای افراد دارای معلولیت، کمک عملاً خارج از دسترس قرار گرفته است.
برای نمونه، صندوق بشردوستانه غزه که با حمایت آمریکا و اسرائیل ایجاد شده، تنها چند نقطه توزیع محدود در سراسر نوار غزه دارد، زیرا از همکاری با سازمان‌های ملل و نهادهای امدادی اجتناب می‌کند. این امر مردم را وادار می‌کند مسافت‌های طولانی را طی کنند تا شاید مقدار اندکی غذا به دست آورند.
افرادی که دچار محدودیت حرکتی هستند و خانواده یا دوستانی ندارند که برایشان کمک بیاورند، اساساً ممکن است هیچ شانسی برای دسترسی به کمک نداشته باشند.
زیرساخت‌های حیاتی نابود شده است
از سال ۱۹۶۲، آنروا یک مرکز توانبخشی ویژه نابینایان در غزه اداره می‌کرد. این مرکز تنها مرکز تخصصی در نوع خود بود و در هر زمان بیش از ۵۰۰ کودک را تحت پوشش داشت.
شارپ گفت: امروز این مرکز به تلی از خاک تبدیل شده است.
تخریب دیگر زیرساخت‌های غیرنظامی، از جمله مدارس و بیمارستان‌ها، روند توانبخشی را متوقف کرده و موجب تشدید محرومیت اجتماعی افراد دارای معلولیت شده است.
نماینده آنروا در ژنو به پیامدهای تعطیلی مدارس برای کودکان دارای معلولیت اشاره کرد:
برای این کودکان، از دست رفتن آموزش فراگیر، نابرابری‌های ساختاری را عمیق‌تر کرده و آنان را در معرض طرد اجتماعی و اقتصادی مادام‌العمر قرار می‌دهد.
صلح، تنها راهکار پایدار
با وجود این چالش‌ها، آنروا همچنان به ارائه خدمات برای افراد دارای معلولیت ادامه داده است؛ از جمله بیش از ۵۳ هزار جلسه فیزیوتراپی و ارائه وسایل کمکی یا خدمات توانبخشی به ۸٬۵۰۰ نفر از ابتدای سال جاری.
تدروس آدهانوم قبریسوس، مدیرکل سازمان جهانی بهداشت، از مقامات اسرائیلی خواست اجازه ورود تجهیزات کمکی و فناوری‌های مورد نیاز افراد دارای معلولیت – چه پیشین و چه جدید – را صادر کنند.
او همچنین بر لزوم گسترش انتقال بیماران برای دریافت مراقبت‌های تخصصی تأکید کرد. اما در نهایت، به گفته او، تنها راه پایان دادن به این رنج، توقف جنگ است: صلح، تنها راه برای پایان دادن به رنج فلسطینیان است؛ از جمله افراد دارای معلولیت.