به گزارش پایگاه اینترنتی، موسسه مرکز پیشرفت آمریکا در تاریخ اول فوریه، میزبان نشست بررسی ابزارهای گوناگون سیاست خارجی آمریکا برای استفاده از مقوله حقوق بشر به منظور اعمال فشار بر ایران بود.
براساس این گزارش به پیش از حماسه میلیونی ۲۲بهمن اختصاص دارد، با توجه به حضور دهها میلیونی ملت ایران در این روز خجسته بیشتر به یک طنز شبیه است اما در هر صورت بیان‌کننده نگاه تخیلی خارج نشینان به تحولات ایران بوده و جالب توجه است. در این گزارش آمده است، اعتراضات گسترده پس از انتخابات ژوئن ۲۲) ۲۰۰۹خرداد (۱۳۸۸بر نارضایتی ایرانی‌ها از رژیم حاکم صحه گذاشت. استمرار اعتراضات در جریان تعطیلات و مراسم مذهبی علاوه بر آنکه از زنده و سرپا بودن جنبش اپوزیسیون ایران نشان داشت، حامل این پیام بود که چنانچه جامعه بین‌المللی با جدیت از حقوق اساسی ایرانی‌ها حمایت کند، تا حدی امکان آسیب زدن به قدرت حاکم در تهران وجود دارد.
شرکت‌کنندگان در این نشست، با توجه به پیش بینی تظاهرات گسترده و نیز سرکوب دولتی در ۱۱فوریه ( ۲۲بهمن) به مناسبت سی و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، علاوه بر بررسی گزینه‌های سیاسی که در حال حاضر در دولت ( آمریکا) مورد بحث و تبادل نظر است، درباره توسل به استفاده از مقوله حقوق بشر برای اعمال فشار موثر بر رژیم ایران گفت وگو کردند.
هیاتی مرکب از جنیو عبدو تحلیلگر مسایل ایران و عضو بنیاد قرن ( The , )Century Foundationهادی قائمی هماهنگ‌کننده کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران و مایکل ساینر عضو موسسه سیاست ترقی خواه ( Progressive )Policy Instituteدر این نشست با ریاست متیو دوس/ Matthew Dussپژوهشگر امنیت ملی مرکز پیشرفت آمریکا حضور داشتند. دوس گفت و گو را با نظرخواهی از عبدو درباره ریشه‌های جنبش اپوزیسیون و نیز جایگاه آن در فضای فعلی سیاسی ایران آغاز کرد.
عبدو با بیان این مطلب که در ماه‌های آینده، ماندگاری حقیقی جنبش سبز آشکار خواهد شد، افزود، این جنبش در حال حاضر، یک قدرت دائمی در سیاست های ایران محسوب می‌شود. با این حال، وی با اشاره به نگرانی جنبش - به ویژه رهبری آن - در رابطه با تندروی بسیاری از جوانان نترس عضو این جنبش و فراتر رفتن از مولفه‌های اصلی مورد نظر جنبش، گفت، سوال این است که چه تعداد مردم تصمیم دارند به تظاهرات ادامه دهند، آنها چه کسانی خواهند بود ، آیا رهبری (جنبش) همچنان فعال خواهد ماند و پاسخ دولت چه خواهد بود؟ با توجه به شرایط فعلی، تندروی و افراطی گرایی را از جانب دو طرف پیش رو داریم.
عبدو در پاسخ به سوالی در رابطه با همکاری بین نمایندگان جنبش سبز و فعالان مردمی و توده مردم گفت، قطعا هماهنگی بین رهبری جنبش و جوانان تظاهرکننده پس از ماه ژوئن و ژوئیه (خرداد و تیر) کاهش یافته است که این امر عمدتا ناشی از نگرانی از تندرو شدن بیشتر جنبش است. شماری از سران به دامن نظام بازگشتند و خواستار تشکیل دولت وحدت (ملی) و یا جست وجوی شکل های مختلف آشتی با رژیم شدند.
به گفته قائمی، تظاهرکنندگان با توجه به گستردگی که جنبش دارد، خواستار به رسمیت شناخته شدن آن به عنوان یک جنبش سیاسی و نیز یک جنبش مدنی و حقوق بشری هستند. آنها درصدد به رسمیت شناخته شدن حقوقشان از سوی جامعه بین‌الملل به عنوان حقوقی مشروع و قانونی هستند و این سوال را مطرح می کنند که چرا جامعه بین‌المللی ایران را به خاطر نقض بسیاری از معاهدات بین‌المللی که امضا کرده است، بازخواست نمی‌کند.
مایکل ساینر نیز با اشاره به دکترین رابطه اوباما و گرایش موجود در میان ترقی خواهان در جهت واقع گرایی به عنوان واکنش به رویکرد قدرت برتر دولت قبلی، گفت، با توجه به اینکه این تفکر، به هدف خود اطمینان ندارد، این نگرانی که در نهایت شکست بخورد، وجود دارد. به گفته وی، این شاید یک دکترین متفاوتی به نظر برسد اما، در اصل تفاوتی با دکترین قبل ندارد.
ساینر ، فضای کنونی را فرصتی برای همراهی آمریکا با مردم ایران دانست و گفت، ابزارهای سیاسی برای تعقیب و پیگیری این مسیر وجود دارد.
به گفته وی، دولت تا کنون امتیازاتی داده است و در صورتی که اپوزیسیون در آینده به قدرت سیاسی پایداری بدل شود، احتمالا ممکن است شاهد امیتازات بیشتر باشیم. البته، این امتیازات، راه حلی کوتاه مدت می‌باشد و تنها حمله نظامی است که می‌تواند باعث یک بازسازی سیاسی تمام عیار و همه جانبه شود. همه شرکت‌کنندگان در این نشست در مجموع معتقد بودند با اعمال تحریم نمی‌توان به نتیجه رسید و تحریم ها، فاقد کارایی مطلوب هستند.
عبدو که گمان می‌کرد در روز ۲۲بهمن کار جمهوری اسلایم تمام شده است، در پاسخ به سوالی درباره شکاف‌های ایجاد شده در تشکیلات روحانی ایران، با تاکید بر اهمیت شکست ایران به عنوان یک کشور اسلامی گفت: این بزرگترین لطمه حاصل از هفت ماه گذشته است و اکنون، یاد کردن از ایران به عنوان یک جمهوری و یا کشور اسلامی، دشوار است. شکست این کشور به عنوان یک ایده آل اسلامی این سوال را به ذهن متبادر می‌کند که آیا یک دولت اسلامی با دمکراسی سازگار است.
قائمی در پاسخ به سوالی درباره احتمال بروز جنگ داخلی بین اپوزیسیون و رژیم و یا در داخل خود رژیم، گفت، احتمال بروز جنگ داخلی تمام عیار بسیار پایین است و شکاف‌های دورن سپاه می‌تواند کلیدی برای حل بحران سیاسی باشد.
ساینر در جواب اندرو آلبرستون مدیر احرایی پروژه دمکراسی خاورمیانه درباره گزینه‌های سیاسی که دولت باید به منظور توجه به خقوق بشر در ایران در مدنظر قرار دهد، گفت، سیاست ما باید در چارچوب افکار عمومی مردم ایران و با هدف ایجاد تصوری بهتر از آمریکا در میان مردم این کشور تنظیم شود. قائمی که معتقد است چند جانبه گرایی کلید پرداختن به حقوق بشر است، گفت، همکاری با سایر کشورها و بهره‌گیری از انرژی جمعی در سازمان ملل و شورای حقوق بشر این سازمان می‌تواند فضای سیاسی را برای اپوزیسیون ایجاد کند.
عبدو گفت با توجه به اینکه به نظر می‌رسد مساله هسته‌ای ایران به بن بست رسیده است، اکنون زمان استفاده از سایر روش‌های فشار است. انجام تحقیق ( درباره نقض حقوق بشر) از سوی هیاتی در در خارج (ایران)، مفید است.