به گزارش مرکز پایش ستاد حقوق بشر، خانواده‌های بومی زیادی خواستار دریافت سوابق پزشکی خود از بیمارستان‌های ویژه بومیان در کانادا هستند.
بر اساس گزارش گلوبال نیوز، دولت فدرال کانادا از دهه ۱۹۳۰ بیمارستان‌های ویژه بومیان را در سراسر این کشور تاسیس کرد و پس از جنگ جهانی دوم آن‌ها را به شکلی گسترده، گسترش داد. این بیمارستان‌ها نخست با هدف درمان مردم بومی مشکوک یا مبتلا به سل ساخته شد اما بعدا به بیمارستان‌های مجزا برای مردم بومی تبدیل شدند که انواع بیماری‌ها از جمله بارداری، سوختگی، شکستگی استخوان و … را درمان می‌کردند.
همه این بیمارستان‌ها تا سال ۱۹۸۱ پس از بروز نگرانی‌های جدی در مورد چگونگی حبس یا درمان اجباری بیماران از جمله کودکان بومی در سیستم بهداشتی اصلی ادغام یا بسته شدند. بیمارستان‌های ویژه افراد بومی از ارائه سوابق بهداشتی و درمانی بیماران خودداری می‌کنند.
رئیس بخش مطالعات بومی دانشگاه «ونکوور» که خود در یکی از این بیمارستان‌ها متولد شده و مادرش را به دلیل بیماری سل در همان بیمارستان از دست داده، تحقیقات خود را بر ترومای بین نسلی مرتبط با مدارس مسکونی و سیستم مراقبت‌های بهداشتی متمرکز کرده است.
وی می‌گوید: در آثار موجود اطلاعاتی در مورد اثرات این بیمارستان‌ها بر افراد جوامع بومی وجود ندارد. شمار قابل توجهی از بیماران بومی در بیمارستان‌های مذکور جان خود را از دست دادند و در گورهای بی علامت دفن شدند؛ زیرا دولت اغلب از پرداخت هزینه ارسال اجساد به خانه خودداری می‌کرد.
ضمن این که شماری از بومیان با زخم‌های ناشی از جراحی‌هایی که به درستی درباره آن‌ها مطلع نشده بودند، به خانه بازگشتند. اکنون خانواده‌های افراد بومی تحت درمان قرار گرفته در بیمارستان‌های ویژه بومیان خواهان دریافت سوابق بیماران خود هستند و یک قاضی دادگاه فدرال در ژانویه ۲۰۲۰ شکایت آن‌ها برای دریافت غرامت ۱.۱ میلیارد دلاری را تایید کرد.
یک وکیل ساکن «تورنتو» می‌گوید: بازماندگان داستان‌هایی از خشونت جنسی، آزار فیزیکی، حبس اجباری از جمله بستن طولانی مدت به تخت بیمارستان، دوری اجباری از خانواده و جراحی‌های بدون بیهوشی را بازگو می‌کنند. نماینده دولت کانادا ادعا کرد که دولت فدرال مایل است راه حلی معنا دار برای این مناقشه پیدا کند و اطمینان از در دسترس بودن سوابق برای بیماران سابق و خانواده‌های آن‌ها به عنوان بخشی از هر گونه بحث حل و فصل در نظر گرفته خواهد شد.
تحقیقات برای جمع آوری اسناد مربوطه از آرشیوها در بیمارستان‌های مذکور ادامه دارد. دانشگاهیانی که به اطلاعات محدودی از سوابق دسترسی داشته اند، می‌گویند بسیاری از بیماران بومی مبتلا به سل در مقایسه با بیماران غیر بومی، درمان‌های قدیمی تری برای این بیماری دریافت کردند.
یک مورخ تاریخ روابط بومیان و دولت کانادا می‌گوید: من ۱۰ سال است که سعی می‌کنم تمام پرونده‌های بیمارستان‌های بومیان را به دست بیاورم؛ اخیرا ثابت شده است که به دست آوردن این سوابق بسیار دشوار است. وی در کتابی که در مورد بیمارستان‌های بومی در دهه‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۸۰ نوشت، به دفن شدن بیماران در گورهای بی علامت پرداخته و تاکید کرد مهم است که بیمارستان‌ها سوابق خود را منتشر کنند تا خانواده‌ها بتوانند قبر عزیزانشان را پیدا کنند.