به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر ، از ابتدای شکل‌گیری جنگ یمن و تجاوز عربستان سعودی و ائتلاف نظامی‌اش به این کشور، رسانه‌های آمریکایی رویه سکوت و نادیده گرفتن این جنگ را در دستور کار خود قرار داده بودند. بااین‌وجود هنوز هستند تعدادی از رسانه‌ها که بنا به شرایط موجود و به دلیل طولانی شدن این جنگ و آمار بالای فجایع انسانی رخ‌داده در آن، هنوز هم این جنگ را دارای ارزش خبری می‌دانند و هرازگاهی گزارش‌هایی را از یمن منتشر می‌کنند.
شبکه خبری PBS روز دوشنبه اما گزارشی را درباره اوضاع انسانی در یمن و به‌خصوص وضعیت کودکان در این کشور جنگ‌زده منتشر ساخت که بسیار تکان‌دهنده است.
جین فرگوسن، خبرنگار این شبکه خبری که سه سال پیش نیز به این کشور سفر داشته، بیان کرده است که مدت‌ها بود به دنبال ویزا و سفر به صنعا بوده است اما ائتلاف عربی که سال‌هاست از راه‌های زمینی و دریایی و هوایی به سمت صنعا را بسته است، مانع از انجام مسافرت خبرنگاران به این شهر می‌شده است.
او بیان کرده است که ویزاهای خبرنگاران در طول سه سال گذشته بارها صادرشده و باوجوداینکه زمان آن منقضی نشده، اما ائتلاف عربی اجازه سفر هوایی به صنعا را صادر نکرده است. این خبرنگار آمریکایی اما بعد از ماه‌ها تلاش سرانجام توانسته به این شهر سفری داشته باشد.
فرگوسن که از جنوب به سمت صنعا حرکت کرده بود، بارها تلاش می‌کند که وارد بخش شمالی صنعا شود که تحت کنترل نیروهای انصارالله قرار دارد. او با مسئولان انصارالله هماهنگ کرده بود که بتواند از درون این مناطق گزارش تهیه کند و به دلیل اینکه نباید توسط نیروهای وابسته به ائتلاف عربی شناسایی می‌شد باحجاب و روبنده کامل و به‌صورت قاچاقی و بدون اجازه به این منطقه وارد می‌شود.
وی در اولین اقدام سری به بیمارستان‌های صنعا می‌زند و در کمال تعجب در گفت‌وگو با پزشکان به این نتیجه می‌رسد که بسیاری از آن‌ها از سال 2016 تاکنون دیگر هیچ حقوقی از طرف دولت دریافت نکرده‌اند و به دلیل مسائل انسان دوستانه در بیمارستان‌هایی که دارو و وسایل بهداشتی مناسبی ندارند همچنان مشغول به کارند.
تنها سازمانی که هنوز کمک‌هایی به‌شدت کم را به بیمارستان‌ها ادامه می‌دهد، یونیسف است که تلاش دارد با بحران سوءتغذیه و گرسنگی کودکان مقابله کند.
این خبرنگار آمریکایی در ادامه درباره شرایط بخش کودکان در این بیمارستان‌ها می‌نویسد: «زمانی که وارد بخش کودکان می‌شوید با سکوتی سنگین مواجه می‌شوید.
برخی از کودکان که سلامت بیشتری دارند شاید گریه کنند اما بیشتر آن‌ها به دلیل گرسنگی تنها به اطراف خیره مانده‌اند و هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهند. سوءتغذیه شاید برای کسی که چشمانش به این صحنه‌ها عادت ندارد علائم کمی از خود نشان بدهد.
برخی از کودکان بی‌حرکت و صامت یکجا باقی‌مانده‌اند. زمانی که این بحران بیشتر می‌شود و کودکان از گرسنگی بیشتری رنج می‌برند می‌توانید آن‌ها را مشاهده کنید که موهایشان را ازدست‌داده‌اند و یا موها به قرمزی گراییده است.
برخی از آن‌ها شکم‌هایی فرورفته دارند، برخی هم استخوان‌هایی بیرون زده از پوست نازک هستند که روی تخت افتاده‌اند. برخی از آن‌ها پوست و چهره‌ای پیر دارند. وقتی گریه می‌کنند این چروک‌ها عمیق‌تر نیز می‌شود.
خانواده‌ها دیگر از این‌همه تلاش برای زنده نگاه‌داشتن کودکان خسته شده‌اند. سه سال پیش که قحطی و گرسنگی وارد یمن شد، آن‌ها از هر راهی تلاش کردند تا کودکان را زنده نگه‌دارند و برای آن‌ها غذایی فراهم سازند.
برخی در ابتدای امر تلاش کردند از فروشگاه‌های محل خود قسطی و به‌صورت نسیه مواد غذایی تهیه کنند، بعد از مدتی همین فروشگاه‌ها نیز به دلیل وجود نداشتن مواد غذایی بسته شدند. کار به مرغ‌ها و خروس‌های خانه کشید و دام‌هایی که هنوز وجود داشتند. حالا دیگر فقط چای شیرین و تکه‌های کوچک نان مردم را بعد از سه سال زنده نگه‌داشته است. مادران به دلیل غذا نخوردن، شیری برای زنده نگه‌داشتن کودکان ندارند. »
پدیده عجیب در فرهنگ یمنی، غرور آن‌ها و مقاومتشان در برابر حوادث و شرایط این‌چنینی است. این خبرنگار آمریکایی در ادامه می‌گوید زمانی که از پدر و مادر کودکان گرسنه می‌پرسم که چرا کودکانشان این‌چنین مریض شده‌اند، آن‌ها می‌گویند نمی‌دانیم، ما در خانه غذا داریم و مشکلی نداریم.
فرگوسن در ادامه می‌نویسد: «این رفتار به دلیل فرهنگ بالای مردم یمن است. آن‌ها از این نوع رفتار با نام «فخر» یاد می‌کنند. همان غروری که اجازه نمی‌دهد به غربیه ها بگویند که به دلیل بیکار شدن مردان و وضعیت جنگی و فقر و قحطی تحمیلی، تنها می‌توانند یک وعده غذای بسیار کم در طول روز بخورند.»
خبرنگار شبکه خبری PBS در ادامه می‌گوید: «همین‌طور که در شهر صنعا، این شهر ثبت‌شده در میراث فرهنگی یونسکو قدم برمی‌دارم به زمانی می‌اندیشم که این شهر تاریخی زمانی مملو از توریست بود.
این شهر در وقع از صنعت توریسم زنده بود. یمن قبل از جنگ نیز به دلیل موقعیت جغرافیایی خود نمی‌توانست مواد غذایی تولید کند و همیشه واردکننده مواد غذایی بود. حالا تحریم‌ها، محاصره ائتلاف عربی و نرسیدن غذا به شهر باعث شده که مردم هرروز بیشتر از روز قبل در فقر و گرسنگی دست‌وپا بزنند.»