به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، جرج دبیلو بوش رییس جمهور وقت آمریکا در خاطرات خود پیرامون وقایع سال 2001 و حمله نظامی آمریکا به افغانستان از به اسارت در آمدن ده‌ها نفر از افراد مشکوک به عضویت در گروه القاعده می‌گوید. در این کتاب به وضوح به این نکته اشاره شده که آمریکایی‌ها به هیچ عنوان به دنبال اعطای حقوق یک زندانی به این افراد نیستند.
به همین دلیل بود که بسیاری از این افراد به زندانهای مختلف در خارج از خاک آمریکا در آمریکای جنوبی، در لهستان و رومانی، در افغانستان و حتی ناوهای آمریکایی فرستاده شدند.
امروز همه ما می دانیم که در زندانهای آمریکایی در عراق، افغانستان و گوانتانامو شرایط و اوضاعی برقرار است که شکنجه، رفتار وحشیانه و غیر انسانی و برخوردهای تحقیر آمیز اقدامات زشت را به راحتی قابل اجرا می‌سازد و کرامت انسانی، قربانی جنگ آمریکا علیه تروریسم و نیز نظم تحقیقاتی این کشور شده زیرا دولت آمریکا نه تنها قوانین بین المللی و حقوق بشر، بلکه به عمد و از سر اراده قوانین انسانی جامعه جهانی را زیر پا گذاشته شده است.انتشار اسناد جنگ افغانستان و عراق توسط پایگاه اینترنتی ویکی لیکس، اعتبار آمریکا را به عنوان یک کشور مدعی حمایت از حقوق بشر مخدوش کرده است. اسناد منتشر شده توسط پایگاه اینترنتی ویکی لیکس نشان می‌دهد که ارتش آمریکا شواهد مربوط به شکنجه و آزار و اذیت غیرنظامیان را نادیده گرفته است. بنابراین علاوه بر نقض گسترده حقوق بشر در داخل آمریکا سازمانهای بین المللی و رسانه‌ها از نقض گسترده و رسوایی‌های نظامیان آمریکایی در کشورهای مختلف و زندان‌هایی تحت نظر دولت واشنگتن خبر داده‌اند که رسوایی زندان ابوغریب در عراق و پایگاه دریایی ارتش آمریکا در گوانتانامو واقع در خلیج کوبا از پر سروصداترین آنها بوده است.
زندانی مخفی که مقام معظم رهبری به آن اشاره کردند
رهبر معظم انقلاب اسلامی در سخنان خود در جمع مسئولان نظام به نکته‌ای در خصوص زندانهای مخفی آمریکا اشاره کردند که تاکنون کمتر در رسانه‌ها و بین افکار عمومی مطرح شده و آن وجود زندانی در افغانستان است که سبب تحقیر مسئولان افغانستانی و مردم این کشور شده است.
بر اساس قرائن و نکاتی که در این باره در نشریات و رسانه‌های غربی منتشر شده این زندان در پایگاه هوایی بگرام مستقر است. پایگاه هوایی بگرام را می‌توان یکی از مهم فرودگاه‌ها و پایگاه‌های هوایی افغانستان نام برد. ساختمان این فرودگاه در سال‌های دهه 50 و 60 به منظور فراهم آوردن مکانی برای واکنش احتمالی در مقابل حمله اتحاد جماهیر شوروی با کمک دولت آمریکا و زیر پوشش تسهیل حمل و نقل هوایی ساخته شد.پس از حمله آمریکا به افغانستان نیز این پایگاه به محل اصلی اسارت و بازجویی بسیاری از شهروندان افغانی که به دست آمریکایی‌ها اسیر شده بودند، تبدیل شد. تاکنون اخبار کمی از این زندان به خارج درز کرده اما همین اخبار نشان دهنده وخامت اوضاع است.
این زندان که «سازمان اطلاعات دفاعی» و «نیروهای عملیات ویژه» آمریکا اداره آن را به عهده دارند، به گفته شاهدان عینی از سلول‌های سیمانی بدون پنجره و تاریکی تشکیل شده است که در داخل هر کدام از آنها یک چراغ در تمام طول روز روشن است.
به گزارش نیویورک تایمز در تاریخ ۲۵ فوریه ۲۰۰۹، دولت آمریکا بیش از ۱۰۰ نفر را در پایگاه هوایی بگرام» در افغانستان زندانی کرده است. سازمان ملل متحد در این باره گزارش انتقادی را منتشر کرده است که براساس آن بسیاری از زندانیان ادعا کرده‌اند که در معرض شکنجه‌های سخت بودند و در مدت پنج سالی که زندانی بودند بارها مورد آزار جنسی نیز قرار گرفتند و نیروهای آمریکایی ۱۵ تا ۲۰ نفر از آنها را در قفسهایی کوچک زندانی می‌کردند که منجر به مرگ چندین نفر از بومیان افغانستان شده است.
مارک آمبایندر روزنامه‌نگار و خبرنگار شبکه‌های خبری «ای‌بی‌سی» و «سی‌بی‌اس نیوز» در تحقیقاتی که درباره این زندان انجام داد دریافت در این زندان از روشهایی مانند محرومیت از خواب، محرومیت حسی و دستکاری محیط پیرامون فرد استفاده شده است.
با وجود این که پایگاه فوق در ظاهر به نیروهای افغان واگذار شده اما همچنان به نظر می‌رسد که آمریکایی‌ها مدیریت بخشی از آن را به طور کامل بر عهده دارند. این زندان هم اکنون به یکی از مهم‌ترین دلایل نفرت افغان‌ها از آمریکایی‌ها تبدیل شده است.
تراژدی بزرگ برای عراق
حمله به عراق را می‌توان یکی از بزرگترین تراژدی‌های دوران مدرن نامید. جنگی که با بهانه نادرست تولید سلاح‌های شیمیایی توسط رژیم بعثی آغاز شد و در نهایت نیز پس از اشغال عراق نیز هیچ نشانی از آن یافت نشد.
اغلب کشته شدگان این جنگ افراد غیرنظامی بوده‌اند. تا کنون آمارهای مختلفی از تلفات جنگ عراق منتشر شده است. بر اساس کمترین رقم این آمار، شمار قربانیان حملات آمریکا را ۱۰۹ هزار نفر و مجروحان را ۱۷۹ هزار نفر برشمرده است. براساس این اسناد، در بین غیرنظامیان کشته شده عراقی، زنان باردار، افراد سالخورده، کودکان و حتی بیماران روانی نیز وجود داشته‌اند که به شکل‌های مختلف از جمله تیراندازی در مراکز ایست و بازرسی، حملات جنگنده‌های آمریکایی در عراق و یا در شلیکهای بی دلیل نظامیان این کشور به سوی مردم کشته شده‌اند.
با این حال هدف قرار گرفتن توسط نیروهای آمریکایی تنها خطری نبود که مردم عراق را تهدید می‌کرد، بلکه فعالیت گروه‌های تروریستی سبب شده بود تا نیروهای آمریکایی به بهانه‌های گوناگون با ادعای همکاری با گروه‌های تروریستی اقدام به بازداشت گسترده مردم عراق کنند. بازداشت‌هایی که نه تنها هیچ معیار قانونی بر آن حاکم نبود، بلکه حتی سرنوشت شخص بازداشت شده نیز تا مدت‌ها روشن نبود.
بر اساس دیده بان حقوق بشر در ۲۷ آوریل ۲۰۰۸ اعلام کرد که نیروی چندملیتی عراق (MNF) که تحت نظارت ایالات متحده است 26160 نفر تا در پایان سال ۲۰۰۷ در بازداشت خود داشته است. به طور میانگین بازداشت شدگان بیش از ۳۰۰ روز در زندان می‌مانند و همه بازداشت شدگان عراقی از حقوق اولیه خود محرومند.؟
طبق گزارش دیده بان حقوق بشر در ۱۹ می ۲۰۰۸، ایالات متحده از سال ۲۰۰۳ به بعد حدود ۲۴۰۰ کودک را در عراق بازداشت کرده است که در میان آنها کودکان ده ساله نیز به چشم می‌خورند. نیروهای آمریکایی همچنین ۵۱۳ کودک عراقی را تحت عنوان تهدیدهای ضروری برای امنیت بازداشت کرده‌اند. کودکان در زندان عراق در معرض خطر سوءاستفاده جسمی هستند.
زندان ابوغریب یکی از بزرگترین رسوایی‌های نیروهای آمریکایی در طول فعالیت آنها بوده است. زندان ابوغریب از مدت‌ها پیش به عنوان مرکزی برای نگهداری اسرای ایرانی شناخته می‌شد و در زمان حمله عراق به محلی برای شناسایی بازداشت شدگان عراقی اختصاص یافت.در سال ۲۰۰۴ میلادی و پس از اشغال عراق توسط ایالات متحده آمریکا، با انتشار تصاویری از زندان ابوغریب در برنامه شصت دقیقه شبکه تلویزیونی سی‌بی‌اس آمریکا و مقاله‌ای در مجله آمریکایی نیویورکر به قلم سیمور هرش در مورد شکنجه و آزار زندانیان عراقی توسط نظامیان آمریکایی روشن شد که تا چه به اندازه دامنه نقض حقوق بشر در این زندان گسترده بوده است.
ژنرال "آنتونیو تاگوبا " مسئول تحقیق در پرونده زندان ابوغریب شکنجه‌های جنون‌آمیز و وحشیانه و هولناک طی ماه‌های اکتبر تا دسامبر سال ۲۰۰۴ ارتش آمریکا را تأیید کرده است. با گذشت زمان ابعاد گسترده‌تری از شکنجه نیروهای آمریکایی روشن شد.
تجاوز به کودکان در ابوغریب
نشریه اینترنتی «دیلی کاس» در سوم مرداد ماه ۱۳۸۶ نوشت عکس‌های منتشر نشده از زندان ابوغریب بغداد، سربازان آمریکایی را قصد کشت یک زندانی عراقی، تجاوز به یک زن زندانی، رفتاری غیراخلاقی با جنازه یکی از زندانیان و تشویق زندانبانان بعثی به تجاوز به پسربچه‌ها نشان می‌دهد. بر پایه همین گزارش، زندانبانان در مقابل دیدگان این مادران عراقی و دوربین‌های خود به بچه‌های آنان تجاوز کرده‌اند و بدتر از همه در آن فیلم‌ها که در معرض دید عموم قرار نگرفته صدای جیغ کودکانی است که از درد به خود می‌پیچند. با اینکه زندانبانان ابوغریب اعتراف کردند دستور شکنجه و قتل زندانیان را از مقامات بالا در ارتش آمریکا دریافت کرده‌اند، اما در دادگاه‌های فرمایشی تنها متهم به برخی جرائم سبک شده‌اند.
ا وچود گذشت سال‌ها از فاش شدن واقعه ابوغریب حتی در خود آمریکا نیز به عنوان یک فاجعه و سرافکندگی بزرگ برای حقوق بشر آمریکا یاد می‌شود.
در گوانتانامو چه می‌گذرد
زندان گوانتانامو آشناترین نام در بین زندانهای آمریکا در خارج از خاک این کشور است. این زندان در حقیقت نزدیک‌ترین زندان خارج از خاک ایالات متحده به سرزمین اصلی است. انتقال زندانیان به این پادگان نظامی تصمیمی بود که در سال توسط 2001 جورج بوش اتخاذ شد. آمار دقیقی از تعداد زندانیانی که در این مکان جهنمی محبوس بوده‌اند در دست نیست، اما بنا به اعترافات برخی از زندانیان آزاد شده هیچ مرزی برای اعمال شکنجه وجود ندارد.
بازجوهای ایالات متحده در جریان بازجویی از بازداشت شدگان در زندان نظامی گوانتانامو به روشهایی مثل بازداشتن بازجوها از خوابیدن، مجبور کردن آنها به استفاده از مواد و اقرار گرفتن متوسل می‌شوند، دیده بان حقوق بشر در گزارش ۹ فوریه ۲۰۰۸ خود اعلام داشت، حدود ۱۸۰ نفر از ۲۷۰ نفری که بازداشت شده‌اند در امکاناتی همطراز با گوانتانامو اسکان داده می‌شوند، حتی اگر هنوز محکوم به جرمی نشده باشند. این بازداشت شدگان به شدت از تماس با انسان‌های دیگر باز
داشته می‌شوند. آنها ۲۲ ساعت از عمرشان را در روز به تنهایی در سلول‌های کوچک و بدون هوای تازه و نور طبیعی یا با هوای تازه و نور طبیعی اندک سپری می‌کنند.
آسوشیتدپرس گزارش داد که از سال ۲۰۰۲ به بعد بیش از ۲۰ نفر بازداشت شده، زیر ۱۸ سال به اردوگاه گوانتانامو برده شده‌اند تا مورد سوءرفتار نظامیان آمریکایی قرار گیرند. در ژوئن ۲۰۰۸ محمدجواد در تشریح تجربه خودش از می ۲۰۰۶ - زمانی که هنوز به ۱۸ سالگی نرسیده بود. گفت او را به مرکز بازداشت گوانتانامو انتقال دادند و در آنجا او را از خوابیدن محروم کردند.
بدترین مکان بر روی زمین
محمدجواد را در طول 14 روز ۱۱۲ بار از این سلول به سلول دیگر منتقل می‌کردند. او را معمولاً کمتر از سه ساعت در یک سلول نگه می‌داشتند و سپس به غل و زنجیر کشیده و به سلول دیگری می‌بردند. او را از نصف شب تا ساعت ۴ صبح به کرات از سلولی به سلولی دیگر انتقال می‌دادند تا حداکثر اختلال را بر خواب وی وارد کنند.
گفته می شود بازجویان آمریکایی بیش از 100مرتبه از این شیوه برای اعتراف گرفتن از شخصی که تصور می‌شد یکی از رهبران اصلی القاعده یعنی «ابو زبید» است، استفاده کردند
به گزارش پایگاه خبری «آی.اف.پی لندن» در تاریخ ۷ مارس ۲۰۰۹، یکی از زندانیان آزاد شده از زندان گوانتانامو» گفت: او شکنجه‌های قرون وسطایی را در گوانتانامو و یکی از زندانهای مخفی سیا در کابل تجربه کرده است روزنامه «گاردین» انگلستان در تاریخ ۱۸ ژانویه ۲۰۱۰ گزارش کرد: در ژوئن ۲۰۰۹ نیز سه تن از زندانیان گوانتانامو در طول بازجویی دچار خفگی شدند، اما علت مرگ آنها خودکشی با طناب دار اعلام شد که بعدها معلوم شد آنها زیر شکنجه جان خودشان را از دست داده بودند.
به گزارش پایگاه خبری «آی.اف.پی سومالی» در تاریخ ۲۱ دسامبر ۲۰۰۹، یکی از زندانیان سومالیایی به نام «محمد سالبان» که ۸ سال در گوانتانامو زندانی بود پس از آزادی گفت: این زندان جهنم روی زمین است. در آنجا بسیاری از زندانیان بینایی و یا سایر اعضای بدنشان را از دست دادند و برخی نیز دچار بحران‌های شدید روحی شدند و تعدادی از زندانیان نیز با اعتصاب غذا اقدام به خودکشی می‌کنند تا از این شرایط رهایی یابند.
نگاهی به این لیست نشان می‌دهد که متهم کردن کشورهایی همچون ایران برای نقض حقوق بشر چقدر مضحک و دور از واقعیت است. شاید تنها سیطره رسانه‌ای آمریکا است که اجازه می‌دهد این کشور همچنان به دنبال متهم کردن سایر کشورها باشد.
به نظر می‌رسد که کشورهای مستقل باید راهی برای آشنا کردن افکار عمومی جهان به خصوص کشورهای غربی با ظلمی که از سوی آمریکا بر بشریت وارد شده پیدا کنند، تا بیش از این امکان اعمال چنین جنایاتی آن هم در خفا برای بزرگترین ناقض حقوق بشر در دنیا فراهم نباشد.