برنامه کمک پزشکی کانادا در مرگ افراد، به بهانه فقدان هزینه تأمین رفاه اجتماعی و امراض یا معلولیت هایی که زندگی را غیرقابل تحمل می کند، اقدامی خلاف کرامت و شأن انسان است.
به گزارش مرکز پایش ستاد حقوق بشر، تنزل مقام انسان زمانی آشکارا مشاهده می شود که تصمیم دادگاه عالی کانادا در سال 2015 در پرونده کارتر علیه کانادا، مبنی بر کمک پزشکی در هنگام مرگ (MAiD) را مغایر قانون اساسی تشخیص نمی دهد! اما قانونی‌سازی اتانازی محاسبات اخلاقی آزاردهنده‌ای را به منصه ظهور رسانده است، به‌ویژه با گسترش آن در سال 2019 و شامل افرادی که مرگ‌شان به‌طور تجربی قابل پیش‌بینی نیست.
بر اساس گزارش جاکوبین، این اقدام تغییر مسیرهایی را برای افراد دارای معلولیت ایجاد کرد تا به جای زنده ماندن و تحمل مصیبت و سختی برای خود و خانواده، درخواست خودکشی بدهند.
اتانازی در کانادا نشان دهنده پایان بدبینانه تدارکات اجتماعی در منطق وحشیانه سرمایه داری در زمان بیچارگی و محرومیت اقتصادی بیماران است.
تیم استینتون، مدیر موسسه تحقیقاتی در دانشگاه بریتیش کلمبیا در این خصوص می گوید: رویکرد اتانازی کانادا «احتمالاً بزرگترین تهدید وجودی و از بین رفتن برای افراد معلول از زمان برنامه نازی ها در آلمان در دهه 1930 است.»
نمونه های بی پایانی در کانادا از افراد دارای معلولیت وجود دارد که به آنها اتانازی به عنوان جایگزینی برای زندگی پر درد و طرد شده پیشنهاد شده است.
حتی با گسترش این اقدام به افراد مبتلا به بیماری های روانی، مشکل بدتر می شود.
خبرنگاران گلوبال نیوز، برنان لفلر و ماریان دیمین، با عنوان «چگونه فقر، نه درد، کانادایی‌های دارای معلولیت را به فکر مرگ با کمک پزشکی سوق می‌دهد»، به «چرخه دردناک فقر» اشاره می‌کنند که افراد معلول را به انتخاب اتانازی سوق می‌دهد، به جای اینکه شرایط امید به زندگی و تخصیص منابع مراقبتی داشته باشند.
طبق گزارش سال 2017 اداره آمار کانادا، نزدیک به یک چهارم افراد معلول در فقر به سر می برند که تقریباً 1.5 میلیون نفر یا شهری در حدود جمعیت مونترال است.
آسوشیتدپرس نیز در این رابطه گزارش می دهد در یکی از مکالمات ضبط شده مخفیانه، مدیر بیمارستان به یکی از بیماران ناعلاج می گوید که مراقبت مستمر «حدود 1500 دلار در روز هزینه دارد»، لذا بهتر است به ناچار اتانازی را بپذیرد.