به گزارش سایت ستاد حقوق بشر، گزارش‌های منتشر شده از وضعیت بحرانی پناهجویان در کمپ‌های بازداشت استرالیا حکایت دارد. سیاست بازداشت خودسرانه و نامحدود پناهجویان از سوی استرالیا تاکنون بار‌ها مورد انتقاد گروه‌های حقوق بشری قرار گرفته است.
خبرنگار روزنامه گاردین با خلیل که یک مرد 30 ساله بی تابعیت از خاورمیانه است و تحت تاثیر سیاست مهاجرتی و رفتار نادرست و تبعیض آمیز علیه اتباع غیراسترالیایی و مهاجران در این کشور قرار گرفته، از وضعیت بغرنج خود در بازداشتگاه مهاجرت استرالیا می گوید.
خلیل نزدیک به یک دهه را در بازداشتگاه مهاجرت سپری کرده و سابقه کیفری او تنها شامل جرایم ترافیکی است. به اتهام لغو ویزای بشردوستانه، او چندین سال را در زندان سپری کرده و سپس به مراکز مختلف بازداشت مهاجرت از جمله ملبورن، پرت و جزیره کریسمس منتقل شده است.
خلیل فیلم‌های ویدئویی که توسط سایر زندانیان از بدرفتاری و ضرب و شتم او توسط نگهبانان امنیتی گرفته شده را به خبرنگار گاردین نشان داد.
او همچنین درباره از دست دادن چند تن از دوستان خود به دلیل خودزنی و خودکشی ناشی از آسیب های روانیِ حبس شدن و نا امیدی از حل و فصل پرونده‌شان، گفت.
خلیل اظهار داشت: «من سال‌ها را در زندان گذرانده‌ام که پنج سالش را هم در ترس و انتظار اخراج از کشور بودمو اکنون خجالت‌آور است که علیرغم آزادی از بازداشت، تمام مدت باید مانیتور به مچ پایم متصل باشد».
اگرچه تصمیم دیوان عالی، دولت فدرال را بر آن داشت تا زندانیان را آزاد کند، اما تمامی زندانیان مهاجرتی که تازه آزاد شده اند را ملزم به استفاده از پابند الکتریکی در 24 ساعت شبانه روز کرده است و علاوه بر این، آنها باید هر روز از ساعت 10 شب تا 6 صبح در خانه خود باشند.
خلیل مانند دیگر زندانیان آزاد شده، دارای ویزای Bridge R (در انتظار حذف) است، به این معنی که اگر کشور امنی او را بپذیرد، هر لحظه ممکن است او دوباره بازداشت و از کشور اخراج شود. از جمله سایر شرایط اخذ ویزا این است که خلیل و امثال وی در صورت تغییر پروفایل شبکه های اجتماعی یا نام کاربری خود، باید ظرف مدت دو روز به اداره مهاجرت اطلاع رسانی کنند.
او می گوید: «ما برای سرفه زدن هم باید از دولت کسب اجازه کنیم. ما دست‌هایمان بسته است و تحت کنترل هستیم. دولت ما را آزاد کرده است اما به ما اعتماد ندارد که بتوانیم به زندگی خود ادامه دهیم و در جامعه باشیم.»