به گرارش خبرگزاری فارس، ارتش ایلات متحده آمریکا بین سال های 1961 تا سال 1971، ارتش امریکا به وسیله هواپیماهای ترابری صدها تن مواد شیمیایی را بر فراز جنگل های انبوه ویتنام فرو ریخت. هدف اصلی از این کار ازبین بردن پوشش گیاهی ای بود که دشمن می توانست درآن پنهان شود و هم چنین نابود کردن محصولات غذائی ای که باعث گرسنگی اهالی و رزمندگان می شد.
این دومین هدف، ضمنی این تهاجم مخفی بود. درحالی که "عملیات ویت کنگ ها به گونه تنگاتنگی از لحاظ آذوقه به محصولات محلی بستگی داشتند، مواد شیمیایی دارای خصلت تهاجمی شدیدی برای نابودکردن یا کاهش تولید مواد غذائی بود.

* دی اکسین، مرگ تدریجی انسان

این مواد شیمیایی عمدتاً شامل ماده ای نارنجی رنگ بود که خود حاوی دی اکسین ماده ای شیمیائی و بسیارسَمی بود. گروهی از پژوهش گران آمریکائی باردیگر، درسال 2003 مقدار ماده علف کُش ریخته شده در ویتنام را برآورد کردند که این مقدار به 70 میلیون لیتر و مقدار دی اکسین به 400 کیلو گرم می رسد.
مساحتی که این مواد بر روی آن پاشیده شدند به ده هار میلیون هکتار می رسد .این وسعت برابر با یک دهم خاک ویتنام جنوبی است و سی درصد جنگل های نفوذ ناپذیرآن را تشکیل می دهد. درمجموع، نزدیک به چهار میلیون ویتنامی که در ده هزار دهکده ویتنام می زیستند مستقیماً تحت اثرات این مواد قرار گرفتند.

* فاجعه ای که هم چنان ادامه دارد

ریختن این مواد برروی ویتنام درآن زمان، فاجعه ای بهداشتی و زیست محیطی برای آن کشور به بار آورد. فاجعه ای که هنوز هم ادامه دارد. زیرا دی اکسین که ماده ای است شیمیائی و بسیار پایدار در زنجیره غذائی وارد می شود و به کندی از بین می رود. بنابراین اثراتش درمحیط زیست باقی می ماند و به اهالی مناطق آسیب دیده زیان می رساند.
از چند سال پیش تا کنون، رهبران ویتنامی، مقامات محلی، انجمن های بشردوستانه و سازمان های غیردولتی که در محل حضور دارند، مانند صلیب سرخ ویتنام تلاش فراوانی برای به حداقل رساندن تبعات انسانی، بهداشتی، اجتماعی اقتصادی، زیست محیطی و سیاسی آغاز کرده اند.
پس ازسی سال که ریختن مواد سمی متوقف شده است، ماده نارنجی رنگ هنوزهم موجب مرگ، صدمات بسیار وخیم، نقص عضو به هنگام زایش مانند معلولیت بدنی یا ذهنی، وجود عضو یا اندام اضافی یا کمبود عضو، ضایعات عصبی بازگشت ناپذیر و غیره می گردد. صلیب سرخ ویتنام شمار قربانیان را به یک میلیون نفر برآورد می کند.

* دی اکسین عامل سرطان سربازان آمریکایی

البته رابطه علت و معلول بین دی اکسین و برخی از آسیب شناسی ها هنوز از لحاظ علمی ثابت نشده است. ولی پژوهش های انجام شده برروی نظامیان قدیمی آمریکایی جنگ ویتنام نشان داده است که دی اکسین عامل چندین آسیب وخیم یا مزمن از جمله انواع مختلف سرطان بوده است.
دربررسی های تبارشناسی انجام شده درویتنام تایید شده است که خانواده هائی که درآن ها یکی از نیاکانشان تحت اثرات مواد ریخته شده قرار گرفته بوده است به ویژه دچار سقط جنین های خود به خودی و نقض عضوهای مادرزادی می شوند.
این موضوع از این پس به همه جمعیت ویتنام مربوط می شود: دراثراختلاط ناشی از مهاجرت، شمال کشورنیزمانند جنوب آن تحت تاثیر قرار گرفته است. درخانواده های بسیاری حداقل یکی ازاعضایشان، بزرگسال یا کودک، معلول است که باید تحت مراقبت های پزشکی قرارگیرد، جراحی شود، تحت مراقبت های توان بخشی قرار گیرد ، عضو مصنوعی وصل کند، ازصندلی چرخ دار یا سایرابزار مناسب استفاده کند.

* ضربه قوی عامل نارنجی

از لحاظ روانی، نتایج ماده نارنجی رنگ به معنای دریافت یک " ضربه روحی جمعی " ای است که شامل مجموعه بافت های فرهنگی و اجتماعی می شود. معلولیت می تواند ازسوی اطرافیان به مثابه نمودی ازاقبال بد یا نتیجه یک " گناه " تلقی شود و نتیجه طرد بیماران را از سوی جماعت دهکده درپی داشته باشد. دراین صورت قربانیان دارای موقعیت اجتماعی تضعیف شده خواهند بود که سایراعضای خانواده را نیز در برمی گیرد.

بدین معنی که آن ها نیزطرد می شوند، برادران و خواهران سالم آن ها نمی توانند ازدواج کنند وغیره .... افزون برآن، درفلات های مرتفع ویتنام مرکزی که پخش موادعلف کش به ویژه شدید بوده است " اقلیت های قومی " ای زندگی می کنند که در فرهنگشان اهمیت زیادی به طبیعت( جنگل، آب و غیره) داده می شود: با نابود کردن محیط زیست این اقوام دراثر ریختن مواد علف کش، دنیای مرجع آن ها نیز فروریخته است.

* عامل نارنجی قاتل خاموش مردم ویتنام

اثرات اقتصادی این مساله غول آساست و بر روی نیروی کار تاثیر گذاشته است. بزرگسالان خانواده ای که ازسلامت خوبی برخوردارهستند باید بخش کمابیش مهمی ازوقت خود را صرف نزدیکان معلول خود کنند.

کودکان بیمار برای آموزش خود با اشکال مواجهه می شوند. درآمد خانواده ها کاهش می یابد وهزینه های پزشکی وضعیت شان را وخیم تر می کند. درپژوهشی که درسال یییی درشهرستان کوانگ تری( درلبه مدار یی درجه. منطقه ای که به ویژه تحت ریزش موادعلف کش قرارگرفته بود) صورت گرفت، نشان داده شده است که درآمد سرانه خانواده های که دارای حداقل یک عضو معلول هستند از درآمد خانواده های بدون عضو معلول، کمتر از نصف است و هزینه های سرانه پزشکی آن ها 50 در صد بیشتر از خانواده های سالم است.

بنابراین باید کمک رسانی را جهت تسهیل وضعیت قربانیان در زندگی اقتصادی و اجتماعی سامان داد و برای آن ها امکان تامین نیازهای ابتدائی شان را فراهم آورد. این امر می تواند شامل آموزش های لازم برای برخی از حرفه ها باشد که درآن صورت باید واحدهای کاری را با معلولیت آن ها تطبیق داد ، شیوه دیگر می تواند به صورت پشتیبانی مقامات جهت افزایش درآمد خانواده ها مثلاً از طریق دراختیار گذاشتن دام هایی مانند خوک های ماده، گاوهای ماده یا گاومیش های ماده به آن ها باشد.

*فرصتی برای زندگی

از لحاظ زیست محیطی، خوشبختانه به دلیل پایین بودن نرخ دی اکسین درخاک مناطق زیادی برای کشاورزان کشت ناپذیر باقی مانده است. البته زمین هائی که برای فعالیت انسانی از دست رفته اند باید از نو احیا شوند و دوباره آماده کشت گردند. جنگل ها و درختان ویژه مناطق حاره ای باید دوباره کاشته شوند.
افزون برهمه این ها، هنوزمناطق آلوده ای وجود دارد، که درآن ها درصد دی اکسین موجود درخاک یا دررسوبات و دربرخی از دریاچه ها زیاد است. این مناطقی است که درآن ها بیشترین مقادیرمواد سَمی ریخته شده است
دراین مناطق، دی اکسین می تواند اثراتش را برروی سلامت حیوانات و برروی صدها ماده غذائی مانند ماهی، میگو، مرغ، اردک و خوک بگذارد. دراثرگردش دی اکسین در زنجیره تغذیه می توان آن را در شیر مادران بازیافت. جهت حفاظت مردم و فعالیت اقتصادی آن ها تصمیماتی را باید به مرحله اجرا درآورد که شامل رفع آلودگی و جا به جایی احتمالی ساکنان است.

* آمریکا جنایت کار جنگی

دربرابر گستردگی فاجعه، پرسش اصلی یافتن مسئولان آن است.
در حقیقت در پشت مسئله قربانیان ویتنامی و شرکت های فراهم آورنده مواد شیمیائی، مساله نتایج ماده نارنجی رنگ پیش ازهر چیزی به دو کشور ایالات متحده و ویتنام مربوط می شود.
کشور نخست جنایتی جنگی مرتکب شده و کشور دوم درمردمش و درخاکش مورد تهاجم قرارگرفته است. عدم رسیدگی به چنین جرم بزرگی عملا زیر سئوال رفتن حقوق انسانی توسط بزرگترین مدعی حقوق بشر را به جهان گوشزد می کند.