به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، نشریه امریکایی اسلیت با انتقاد از عدم شفافیت دولت امریکا در زمینه امار مبتلایان به کرونا در زندان‌ها می‌نویسد: در آریزونا تنها تست کرونای 0.33% از زندانیان مثبت بوده است. آمار بدی بنظر نمی‌رسد تا اینکه متوجه می‌شوید که از جمعیت 41248 نفر تنها از 533 نفر آزمایش گرفته شده است. در همین حین براساس آزمایشی که در موسسه تربیتی ماریون که زندانی در ایالت اوهایوست، انجام شده، تست 2143 زندانی مثبت بوده که از این میان 14 نفر جان خود را از دست داده‌اند.

این تضادهای آشکار نشان دهنده یک واقعیت منحرف کننده‌اند: ما آمار دقیقی از نحوه شیوع این بیماری در سیستم قضایی کشور نداریم و نمی‌دانیم که قرار است در آینده با چه چیزی مواجه شویم. ما فقط از تاثیرات مخرب و ادامه دار این بیماری بروی زندانیان، کارمندان زندان‌ها و خانواده‌های آنها اطلاع داریم. با اینکه بسیاری از این مراکز اقداماتی اساسی را در دستور کار قرار داده‌اند، اما هنوز کار چندانی برای پیاده‌سازی این برنامه‌ها صورت نگرفته است.

جعبه سیاهی به اسم سیستم قضائی امریکا

نحوه طراحی سیستم قضایی ایالات متحده همانند یک جعبه سیاه است. در دهه‌ی 1970 که موج جدیدی از دستگیری‌های جمعی آغاز شده بود، دادگاه عالی دسترسی عموم مردم و رسانه‌ها را به موسسات خود محدود کرد و به بیان شارون دلوویچ، استاد دانشگاه حقوق دانشگاه لس آنجلس کالیفرنیا، یک فرهنگ رازداری ایجاد نمود.

دلوویچ می‌گوید: در 7دهه بعدی واقعیت‌هایی مانند افزایش شمار زندانیان، افزایش بحث رعایت سلامت و بهداشت و شرارت‌های غیرانسانی که در زندان‌ها و بازداشتگاه‌های امریکا رخ می‌داد، از چشم مردم و رسانه‌ها پنهان ماند و حالا همین زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها با مساله شیوع بیماری کرونا مواجه‌اند.

خطر بیماری کرونا که زندانیان با آن مواجه‌اند را باید جدی گرفت. برخی از این زندانیان در سنین میانسالی قرار دارند و عده‌ای زمینه‌ی بیماری‌های دیگر را دارند. رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی غیرممکن است و حتی موارد ساده‌ای مانند شستن مکرر دست‌ها و استفاده از ژل ضدعفونی بسیار محدود است. مراکز بسیار کمی تست ویروس کرونا را به خوبی انجام داده‌اند اما در برخی از آنها نیز ابتلای همگانی دیده شده است.

هیچ کس اخبار زندان‌های امریکا را ندارد

نبود اطلاعات همگانی درباره شرایط زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها در حالت عادی و در زمان شیوع بیماری، نشان دهنده اهمال، اقدامات اشتباه و نوع تفکر روبه عقب است که در نهایت نه تنها موجب تهدید جان زندانیان بلکه کارمندان و کسانی می‌شود که بصورت غیرمستقیم یا مستقیم با این افراد در ارتباطند. بنابراین پیگیری اقدامات این مراکز حیاتی است، در غیر اینصورت می‌بایست منتظر عواقب آن بود.

مدی دلون، مدیر سابق اجرایی "پروژه بی گناهان" می‌گوید که سیستم قضایی امریکا بسیار مرموز و غیرمتمرکز است، اما بازداشتگاه‌ها و زندان‌ها معمولا برای اینکه بدانند چه تغییر قوانینی در مراکز آنها نیز می‌تواند اعمال شود، از سایر حوزه‌های قضایی تبعیت می‌کنند.

در ماه مارس دلون بررسی اقدامات زندان‌های نیویورک برای کاهش شمار زندانیان و آزادسازی آنها را آغاز کرد. او دوست داشت بداند که آیا سایر زندان‌های کشور نیز همین کار را انجام می‌دهند و آیا برنامه‌ای بصورت سیستماتیک عملکرد آنها را پیگیری می‌کند یا خیر. وقتی با پاسخ منفی مواجه شد، به دلوویچ ملحق شد. دلوویچ درحال مستندسازی نوع واکنش و مدیریت سیستم قضایی در مقابل ویروس کرونا در زندان‌ها بود. این مستندات که در اوایل ماه مارس فقط بصورت شخصی جمع آوری شده بودند، به سرعت تبدیل به پروژه اطلاعات شیوع بیکاری کرونای زندان‌ها در دانشگاه حقوق  کالیفرنیا شد.

پروژه مستندسازی مرگ و میر کرونایی در زندان

این پروژه که توسط دلوویچ انجام می‌شود، بدنبال پیگیری آمار جانباختگان تایید شده در زندان‌ها و مراکز تربیتی مهاجران است که درخواست‌ها برای آزادی زندانیان، قوانینی که روی شرایط زندان تاثیر می‌گذارند و قوانین ملاقات با آنها نیز در آن قید شده است. این پروژه با شمول اطلاعاتی از جمله داده‌های مربوط به بیماری کرونا در زندان‌ها، مانند پنجره‌ای کوچک سیستم قضایی امریکا را در زمانی که درها را به روی همه بسته‌اند، به ما نشان می‌دهد.

این پروژه بیشتر براساس کار داوطلبانه انجام شده، برخی از اطلاعات آن توسط مراکز تربیتی در دوره‌های مختلف منتشر شده اما بخشی از این اطلاعات شامل جمع آوری اطلاعاتی بوده که توسط افراد یا از طریق رسانه‌ها و روزنامه‌ها به بیرون درز کرده است.

دلوویچ می گوید: برای شروع مقامات مختلف در کشور شروع به کاهش تعداد زندانیان و جمعیت آنها کرده‌اند. و این شروع تغییر طرزفکری است که حدود 45 سال از آن پیروی کرده بودیم.

همچنین نشانه‌هایی از تغییر فرهنگ اجتماعی نیز به چشم می‌خورد. افزایش آگاهی مربوط به خطرات کووید 19 در زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها باعث شده که زندانیان به این مساله فکر کنند که به خاطر جرمی که مرتکب نشده‌اند، حالا به مرگ هم محکوم شده‌اند.