«ما شانه به شانه هم کار می‌کنیم. فاصله ما به هم بسیار نزدیک است... من تب و علائم آنفلوانزا داشتم اما تایلنول (تب بر) مصرف کردم و به کار ادامه دادم.» ماریا، کارگر شرکت باتربال
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، وبگاه کامان دریمز، در گزارشی به قلم دنیکا جوردن به وضعیت وخیم مهاجران و نادیده گرفتن آنها در اوج شیوع کرونا پرداخته و از کارگران مهاجر روایت می کند:
در 7 آوریل، شرکت تایسون فود اعلام کرد که یکی از کارخانه‌های فرآوری گوشت خوک خود در آیووا را می بندد زیرا 25 نفر از کارکنانش قربانی کووید 19 شده بودند. یک هفته قبل از آن، شرکت چند ملیتی JBS که در صنعت بسته‌بندی گوشت فعالیت دارد تولید خود را به همین لیل در شعبه پنسیلوانیا کم کرد و به کارخانجاتی نظیر امپایرکوشر و اولیمل پیوست که بخاطر مریض شدن بسیاری از کارمندانشان کارخانجات گوشت خوک و مرغ را تعطیل کرده‌اند.
اسمیت‌فیلد فودز تصمیم گرفت کارخانه فرآوری گوشت خوک در داکوتای جنوبی را این هفته ببندد و اعلام کرد در کارخانه این شرکت در کارولینای شمالی در شهر تارهیل واقع در بخش بلیدن موارد ابتلا به کووید 19 تشخیص داده شده است. بخش بلیدن تصمیم خود مبنی بر عدم اعلام تعداد مبتلایان را مسئله‌ای خصوصی دانست. یکی از کارگران گفت که انتقال ویروس به خانه و به فرزندش که بیماری آسم دارد برای او خطر زیادی دارد. او به شرط ناشناس ماندن به رابط محلی تلویزیون ABC گفت: «ما در امتداد خط تولید در کنار یکدیگر قرار گرفته‌ایم.»
روز سه شنبه 21 آوریل، فرماندار کارولینای شمالی ری کوپر، تایید کرد که در 5 کارخانه فرآوری مواد غذایی در این ایالت در بخش‌های بلیدن، چاتهام، داپلین، لی،و روبسن ویروس کرونا شیوع پیدا کرده است. کارکنان کارخانجات فرآوری گوشت مرغ Mountaire در شهر سایلر سیتی و کارخانه Pilgrim’s Pride در سانفورد بیش از یک هفته است که از سرایت بیماری، نبود حفاظت برای کارگران،و فشارهای محل کار شکایت میکنند؛ برای مثال آنها اگر درخواست مرخصی استعلاجی کنند تهدید به اخراج می‌شوند. بسیاری از کارکنان کارخانه فرآوری گوشت مرغ Latinx برای پیمانکاران فرعی کار میکنند و حقوق پایین‌تری دارند و مرخصی با حقوق ندارند.
شبکه دفاع از کارگران مزارع (FAN) و کلیسای اسقفی کارگران مزارع (EFWM) در شهر دان در ایالت کارولینای شمالی، کارگران کشاورزی و مدافعان آنها را به صورت مجازی از طریق ZOOM دور هم جمع کردند تا صدای کارگران شنیده شود و گستره این مشکل به نمایش گذاشته شود.
بخشی از نیروی کاری که اغلب از مهاجران هستند شامل دارندگان ویزای فصلی H2A می‌شود که در ماه‌های گرم سال به مراقبت و برداشت محصولات می‌پردازند، و بخش بزرگتری از آنها را کارگران بدون جواز تشکیل می‌دهند که در کل سال در مزارع و نیز کارخانجات تولید گوشت و فرآوری گوشت خوک کار می کنند. حجم بالای باکتری که این افراد در این مکان‌های شلوغ با آن مواجه می‌شوند و شرایط غیر بهداشتی این مکان‌ها،به علاوه آفت‌کش های سرطان‌زا و دیگر مواد شیمیای،باعث می‌شود که کارگران مزارع و کارخانجات فرآوری گوشت به طور ویژه در معرض خطر بیماری باشند.
کارگران مهاجر و فصلی مزارع در خانه‌های شلوغ موقتی با هم زندگی میکنند که بعضی وقت‌ها این خانه‌ها صرفا با ورقه‌های نئوپان ساخته شده و سرویس بهداشتی بین ساکنان مشترک است. آنها با اتوبوس به سر کار آورده می‌شوند تا کار سخت و جانفرسایی را که کارگران متولد آمریکا به ندرت حاضر به انجام آن هستند را آغاز کنند. امکانات بهداشتی تقریبا وجود ندارد. توالت‌های سیار فقط زمانی لازم است که مساحت کارخانه یا مزرعه بیشتر از یک‌چهارم مایل باشد. نورما به یاد می‌آورد که در اولین مزرعه‌ای که کار می‌کرد به دلیل کوچک بودن مزرعه توالت سیار وجود نداشت،و در مزرعه دوم که بزرگتر بود نیز توالت سیار بخاطر اینکه شش هفته تمیز نشده بود قابل استفاده نبود.
کارگران در کارخانجات گوشت به صورت زنجیره‌وار در خطوط مونتاژ پرسرعت کار میکنند که در آن در کنار هم یکسره در حال برش زدن، برداشتن، و رد کردن لاشه‌های خوک،مرغ، گوساله،و بوقلمون هستند. ماریا که 15 سال برای کارخانه تولید و فرآوری بوقلمون باتربال کار کرده است می‌گوید: «ما شانه به شانه هم کار می‌کنیم. فاصله ما به هم بسیار نزدیک است. من تب و علائم آنفلوانزا داشتم اما تایلنول (تب بر) مصرف کردم و به کار ادامه دادم.» هرچند کارگران با سابقه‌ای چون ماریا بیمه سلامت دارند، اما آنها از هیچ مزایای دیگری بهره نمی‌برند. «اگر ما مریض شویم و یا بخاطر پاندمی اجازه کار پیدا نکنیم پولی به ما پرداخت نمی‌شود.»
به گفته مدیر اجرایی کلیسای اسقفی کارگران مزرعه، لاریزا گارزون، «این بحران باعث برجسته شدن نابرابری‌هایی شده که کارگران هر روز با آن مواجه هستند. نداشتن حفاظت در محل کار، نگرانی در مورد سلامتی خود، تعلق نگرفتن کمک‌های دولتی به آنها، حقوق کم، مسکن نامناسب، عدم نگهداری و مراقبت از کودکان، ترس از وضعیت مهاجرتی، و دیگر موارد از چالش‌هایی هستند که کارگران با آن دست و پنجه نرم میکنند.»
استفاده از نیروی کار مهاجر و محل‌کار های آزار دهنده، سابقه طولانی در صنعت تولید مواد غذایی در آمریکا دارد. در سال 1906، آپتون سینکلر کتاب «جنگل» را منتشر کرد که با نشان دادن شرایط خطرناک و ناگواری که کارگران مهاجر در کارخانه‌های بسته‌بندی گوشت در این کشور داشتند، آمریکایی‌ها را شوکه کرد. تقریبا یک قرن بعد در دسامبر 2001، دولت آمریکا تایسون فودز را متهم کرد که مهاجران را از مرز مکزیک قاچاق می‌کند تا در کارخانه‌هایش کار کنند و برای آنها مدارک قلابی تهیه می‌کند. در کمتر از دو سال قبل، این شرکت از این اتهامات تبرئه شد، و اعلام کرد که این شرکت مسئولیتی در قبال کارهای نهادهای خارج از شرکت ندارد، این درحالی است که سه نفر از مدیران این شرکت خواستار مصالحه قبل از محاکمه شدند که یکی از آنها خودکشی کرد.
بر اساس گزارش موسسه سیاست اقتصادی در سال 2011، افزایش 40 درصدی حقوق کارگران مزرعه که حقوق سالانه آنها را از 10 هزار دلار به 14 هزار دلار میرساند، تنها موجب افزایش 16 دلاری در هزینه سالانه مصرف‌کننده‌ها می‌شود. نویسنده این گزارش، فیلیپ مارتین که استاد اقتصاد منابع و کشاورزی در دانشگاه کالفرنیا-دیوس است نتیجه می‌گیرد که :«خلاصه اینکه افزایش حقوق کارگران مزارع برای بیرون بردن آنها از فقر، ضرر ناچیزی را متوجه صادرات آمریکا و هزینه‌های زندگی مصرف‌کننده‌ها می‌کند.»
علاوه بر نبود تجهیزات محافظتی، فاصله‌گذاری و دیگر توصیه‌های حفاظتی برای کارگران کشاورزی و فرآوری گوشت، بسته شدن این کارخانه‌ها بدلیل شیوع کووید 19 نشان می‌دهد که مزایای اولیه‌ای نظیر مرخصی استعلاجی و بیمه بیکاری برای این کارگران وجود ندارد. فلور از طریق تله کنفرانس گفت: «من در مزارع تنباکو و سیب‌زمینی شیرین کار می‌کنم اما از ماه فوریه تا کنون بخاطر ویروس کرونا سر کار نرفته‌ام.»
خوزه یک کارگر مهاجر است و با زن و بچه هایش از فلوریدا آمده تا در مزارع سیب‌زمینی شیرین و بلوبری کار کند و برای برآمدن از پس مخارج زندگی به علف‌چینی مشغول بوده است. او می‌گوید:«از زمان شروع پاندمی، ما هیچ کاری نداشته‌ایم،یا خیلی کم کار کرده‌ایم. ما هیچ کمکی دریافت نکرده‌ایم. بچه‌هایمان در خانه هستند و لذا خرج و هزینه بیشتری داریم. ما پول بسیار کمی بدست می‌آوریم و این پول کم برای ما کافی نیست.»
کشیش ان الیوت هاج-کوپل از کلیسای اسقفی کارگران مزرعه، می‌گوید که به خاطر پاندمی آنها نمی‌توانند غذا توزیع کنند و یا مثل قبل به شرایط کمپ‌ها سرکشی کنند. خیریه‌های توزیع غذای آنها اکنون بسیار شلوغ است. قبلا این خیریه ها 70 تا 90 خانواده را تحت پوشش قرار می‌داد اما در دو دوره اخیر 220 و 300 خانواده را پوشش دادیم. به خاطر نداشتن درآمد، مرخصی با حقوق، مزایای استخدامی، کمک‌های دولتی، مراقبت بهداشتی، و مراقبت از کودکان، و نیز بخاطر احتمال بیمار شدن، این منطقه احتیاجات بسیاری دارد.
شرکت تایسون فودز که بزرگترین شرکت فرآوری گوشت است هنوز هم به کارگرانش مرخصی استعلاجی با حقوق نمی‌دهد اما می‌گوید اگر افراد بخاطر بیماری سر کار حاضر نشدند تنبیهی برای آنها در نظر گرفته نخواهد شد.