به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، وب سایت خبری اکلو (سازمان اتحادیه آزادی‌های شهروندی آمریکا) ، در گزارشی نوشت: وقتی دانش آموزی از مدرسه فارغ التحصیل می شود، مخصوصا اگر با محدویت هایی مانند مونث بودن، سیاه پوست بودن و معلولیت مواجه باشد، مشکلات او با آزار جنسی و تجاوز شدت می یابد. براساس گزارشات بیش از یک چهارم دختران در دوران فارغ التحصیلی خود با آزار جنسی مواجه می شوند و بیش از نیمی از آنها در دوره هفتم تا دوازدهم مدرسه مساله تجاوز را تجربه می کنند.

 این قضیه با تجاوز یا آزار جنسی پایان نمی یابد، بسیاری از آنها هرروز باید کسی که به آنها تجاوز کرده را درکلاس درس ببینند. این گونه افراد اغلب دچار نگرانی و افسردگی می شوند  و در تمرکز کردن مشکل دارند، که در نتیجه منجر به کسب نتایج ضعیف یا رها کردن مدرسه از سوی آنها می شود. حتی یک اتفاق در این زمینه می تواند تمام زندگی دانش آموز را تحت الشعاع قرار دهد. بیشتر آزارهای جنسی درمورد دختران اتفاق می افتد.

اما استاندارد «بتسی دواس»، وزیر آموزش آمریکا، تعریف متفاوتی از آزار جنسی و تجاوز ارائه داده است. براین اساس مدارس از رسیدگی به گزارشات مربوط به آزار جنسی و تجاوز که در خارج از ساختمان اصلی مدرسه یا حیاط اتفاق افتاده منع شده اند. این تجاوزات ممکن است در مکان هایی مانند اتاق های غیرآموزشی، آپارتمانی در گوشه مدرسه یا طی دوره های اموزشی خارج از کشور روی داده باشد. این بدان معناست که مدارس تعهدی در قبال آزارهای جنسی یا تجاوزاتی ندارد که حین مسیر مدرسه تا خانه برای دانش آموزان رخ داده است. این یعنی اینکه مدرسه می تواند گزارشی مبنی بر آزار جنسی در خوابگاهی که محل استقرار بسیاری از دانش آموزان است را نادیده بگیرد. مسولان در بسیاری از سناریوهای این چنینی دیگر ملزم به پاسخ گویی نیستند.

استاندارد دواس به مدارس امکان نادیده گرفتن گزارشات این چنینی را داده است، مگر آنکه این گزارشات به دست یک مقام رسمی برسد. حتی بزرگترین رسوایی آزارجنسی تاریخ ورزش امریکا، یعنی سوء استفاده جنسی دکتر لاری ناسار، پزشک تیم، از صدها ژیمیناستیک کار و دانش آموزان ایالت میشیگان، شامل حال این استاندارد می شود، زیرا بسیاری از دانش آموزان آزار جنسی توسط مربیان خود را گزارش کرده بودند، مربیانی که توسط مدارس تعیین شده بودند.

25 سال است که تعریف دولت فدرال از آزار جنسی " تعرض شدید، نافد یا عینی" است که براساس نیاز جنسی صورت می پذیرد. حال آموزش و پرورش آزارجنسی را "تعرضی شدید، نافد و عینی" تعریف کرده است. تنها فرقی که این دوجمله دارند فقط تعییر یک کلمه در آنهاست. طبق استاندارد دواس دانش آموزی که هرروز در راه رفتن به خانه از مدرسه مورد آزار جنسی قرار می گیرد  را می توان قربانی آزارجنسی شدید فرض نمود اما اگر این عمل بصورت شدید یا عینی صورت نگرفته باشد، نیاز به پاسخگویی از سوی کسی نخواهد بود. بدتر آنکه این قانون مدارس را ملزم نموده تا هرگونه شکایت با عنوان IX را که با ضرورت های این قانون همخوانی ندارد را حذف نمایند.

حتی اگر در مواقعی حادثه رخ داده با تعاریف جدید این استاندارد همخوانی داشته باشد، مدارس تنها در صورتی مسول خواهند بود که نسبت به آزار جنسی "تعمدا بی تفاوت" بوده باشند.

استاندارد دواس اثری مخرب بروی قربانیان خواهد داشت. درحال حاضر بیشتر حوادث مربوط به آزارجنسی و تجاوز گزارش نمی شوند. براساس تخمین وزارت آموزش و پرورش، در صورت تایید استاندارد دواس بررسی های مربوط به شکایات آزار جنسی در موسسات عالی 32% کاهش خواهد یافت. میلیون ها دانش آموز در سراسر کشور مخصوصا دانش آموزان دختر، هم جنس بازان، سیاه پوستان و معلولین بیشتر در معرض آسیب جنسی قرار خواهند گرفت.

اگر بخواهیم با احتیاط بیشتری به مساله نگاه کنیم، این قوانین باعث کاهش میزان جدیت تبعیض جنسی نسبت به سایر تبعیضاتی می شود که توسط قوانین فدرال منع شده اند و در راستای یکدیگر تفسیر می شوند. وزارت آموزش و پرورش چنین تصمیماتی را برای شکایات مربوط به آزار نژادی، ملیتی یا ناتوانی جسمی تعیین نکرده است. دواس با بالابردن آستانه تبعیض جنسی، با حرف هایش باعث ایجاد تردید و شک شده است، براساس تعاریف دواس با دانش آموزانی که آزار یا تجاوز جنسی را گزارش کرده اند نباید مانند دانش آموزانی برخورد شود که مورد تبعیض نژادی، ملیتی یا ناتوانی جسمی قرار گرفته اند. استاندارد دوگانه دواس باعث می شود که بسیاری از دانش آموزان از دادن گزارش آزار جنسی خودداری کنند و مدارس به راحتی از قبول مسولیت سرباز زنند. در قوانین مدنی این کشور هیچ اساس و پایه ای برای تمایز تبعیض جنسی از تبعیض نژادی، ملیتی و ناتوانی افراد وجود ندارد.

انجمن آزادی های مدنی امریکا(ACLU) در تلاش برای پایان دادن به آزار جنسی و تجاوز در مدارس و تضمین سپری کردن فرایندی عادلانه برای شاکیان و مسولان پاسخگوست. این طرح دعوی قوانینی که درصدد کاهش مسولیت مدارس درقبال آزار جنسی هستند را هدف قرار داده است و نحوه برخورد آنها با آزار جنسی را بعنوان مساله ای در درجه دوم اهمیت بررسی می کند.

آزار جنسی و تجاوز جایی در مدارس ما ندارند. قانون فدرال برای تضمین مسولیت این قضیه را به عهده مدارس گذاشته است. دانش آموزان بخاطر گزارش آزار جنسی نباید دچار دردسر شوند و درصورتی که مدارس ملزم به قبول مسولیت پاسخ دهی به اینگونه تبعیضات هستند، نباید گزارشات مبنی بر تبعیض جنسی را نادیده بگیرند. این حق دانش آموزان است که بدون آزار و اذیت جنسی به تحصیل مشغول شوند. حال انجمن آزادی های مدنی امریکا از دواس خواسته که در دادگاه برای دفاع از حرف خود حاضر شود.