به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، اشلی رابین در وب سایت نشنال اینترست به انتقال ویروس از زندان به خارج از محوطه و جامعه پرداخته و با طرح این سولا که چرا زندان ها مرکز انتقال کرونا شده؟ پاسخ را با تاریخچه ای از زندان های آمریکا داده است، او با این پیش زمنیه آغاز می کند: کووید 19 صدها زندانی  وکارمند زندان را در زندان‌های شهری،‌ایالتی و فدرال مبتلا کرده است.

و در مشروح این گزارش می خوانیم:

زندان‌های نیویورک، کالیفرنیا،‌و اوهایو در میان نخستین زندان‌هایی بودند که زندانیان را آزاد کردند. دیگر ایالت‌ها نیز همین کار را انجام داده و گفتند که تنها راه حفاظت از زندانیان،‌کارمندان، و خانواده‌های آن‌ها و به طور گسترده تر جامعه ، آزاد کردن زندانیان است.

زندان‌ها اغلب دچار کمبود مواد بهداشتی اولیه هستند و خدمات مراقبت بهداشتی بسیار کمی دارند و شلوغ  ومتراکم هستند. فاصله‌گذاری اجتماعی در زندان ممکن نیست، مگر در زندان انفرادی، که آن هم خطرات خودش را برای سلامت جسمی و روانی زندانیان دارد.

من به عنوان یک کارشناس زندان، طنز تلخی را در این معضل بهداشت عمومی می‌بینم: زندان‌های نخستین در ایالات متحده طوری طراحی شده بودند که از شیوع بیماری‌های واگیردار جلوگیری می‌کردند.

زندان‌های نخستین آمریکا

ساخت اولین زندان‌ها در آمریکا در واقع واکنشی بود به وجود زندان‌های شلوغ و آلوده به بیماری دوران استعماری.

چیزی که ما اکنون آن را زندان می‌دانیم – یعنی محل نگهداری طولانی مدت افراد به عنوان مجازاتی برای جرم و جنایت- تقریبا چیز جدیدی است. در ایالات متحده این نوع زندان‌ها بعد از انقلاب آمریکا و در دهه های 1780 و 1790 بوجود آمدند.

پیش از آن در مستعمرات آمریکایی که تحت کنترل بریتانیا بودند مجازات‌ها بر پایه اعدام و مجازات‌ فیزیکی برقرار بود.

البته زندان‌های آمریکا و انگلیس در آن دوران خودشان محلی برای مجازات نبودند. آن‌ها صرفا محل‌های نگهداری بودند. بدهکاران نگه داشته می‌شدند تا زمانی که بدهی خود را بپردازند. ولگردها نگه‌داری می‌شدند تا زمانی که کاری برای خود بیابند. جنایتکاران متهم به زندان افکنده می‌شدند تا نوبت دادگاهشان بشود و آن‌ها که محکوم شده بودند تا زمان اجری حکم و یا پرداخت جریمه در زندان می‌ماندند.

در نتیجه نخستین زندان‌های آمریکا برای حبس‌های طولانی‌مدت طراحی نشده بودند،‌حتی اگر گاهی مردم مجبور می‌شدند که ماه ها و یا بیشتر در آن‌ها بمانند.

این نهاد‌هایِ محلیِ کنترل نشده،‌ اغلب ساختار فیزیکی متفاوتی داشتند و توسط کلانترها و اشخاص خصوصی اداره می‌شدند که در ازای آن هزینه اتاق و نگهداری طلب می‌کردند. زندان می‌توانست یک اتاق خالی در هتلی کنار جاده‌ای باشد که ساختمانی سنگی با پنجره‌های پوشیده و سیاهچالی زیر زمینی داشت.

ترس از بیماری

بیماری،‌خشونت،‌و استثمار در این زندان‌های کثیف در انگلیس و مستعمرات در آمریکا بسیار شایع بود.

جان هوارد، از ثروتمندان بریتانیایی بود که اصلاح‌گران قوانین کیفری آمریکا تحت نفوذ ایده‌های او بودند. زمانی که او کلانتر شد نگرانی خود را در مورد شرایط زندگی در این :«خانه‌های شرارت ، بیماری و بدبختی» اعلام کرد. در کتابی که در سال 1777 نوشته شد،  هوارد تعریف می کند که در زندن‌هایی که او مورد بازدید قرار می داد می‌توانست بوی سرکه را متوجه بشود،‌ که در آن زمان از ضدعفونی کننده‌ها بود و برای رفع بوی بد زندان‌ها استفاده می‌شد.

هوارد به خوانندگان هشدار داد که زندان‌ها نه تنها باعث گسترش بیماری میان زندانیان می‌شوند بلکه بیماری را به جامعه نیز گسترش می‌دهند. او به فاجعه بلک اسایز Black Assize سال 1577 اشاره می کند که در آن زندانیانی که منتظر دادگاه خود بودند از زندان به دادگاهی در آکسفورد آورده شدند و «ظرف 48 ساعت» بیش از 300 نفر از افراد حاضر در دادگاه به علت «تب زندان»- که بعدا تیفوس نامیده شد- جان خود را از دست داده بودند.

او همچنین از زندانیان مبتلایی نوشت که بعد  از آزاد شدن از زندان، بیماری را به داخل جوامع خود آوردند و باعث کشته شدن افراد زیادی شدند.

شیوع بیماری باعث شد که فهم هوارد از شیوع جرم و جنایت نیز شکل بگیرد. وی توضیح داد که چگونه جوانان «بیگناه»- که فرزندان زندانیان قرض و یا جرایم کوچک بودند- با داستان‌هایی که راهزنان مخوف از جنایت و ماجراجویی می گفتند فریب می‌خوردند. اینگونه آن‌ها هم «مبتلا» می‌شدند و بعدها خودشان مجرم می‌شدند.

نخستین زندان‌های آمریکا

نظرات هوارد،‌علی الخصوص این ایده او که زندان ها را تهدیدی علیه عموم مردم می‌دانست، توسط اصلاح‌گران فیلادلفیایی مثل بنجامین راش Benjamin Rush به ایالات متحده آورده شد؛ راش یک پزشک و از امضا کنندگان اعلامیه استقلال بود.

در پی توصیه‌هایی که در کتاب هوارد آمده بود، اصلاح‌گران قوانین کیفری آمریکا خواستار طراحی زندان‌های جدیدی شدند که مانع از بیماری، جنایت، و هر نوع بی‌اخلاقی می‌شد.

هوارد تصویری از زندان‌هایی را ترسیم کرد که تهویه خوبی داشتند و روزانه تمیز می‌شدند. لباس‌ها و ملحفه‌ها باید هفته‌ای یک بار تعویض می‌شدند. حتی یک درمانگاه نیز باید در زندان تعبیه می‌شد که یک پزشک متخصص متبحر در آن کار می‌کرد و به مقامات در مورد شرایط سلامتی زندانیان اطلاع‌رسانی می‌کرد.

اصلاح‌گران آمریکایی توصیه هوارد به جدایی کامل زندانیان زن از مردان  و جدایی زندانیان جوان از مجرمان باسابقه و مسن را نیز بکار بستند. آن‌ها همچنین خواستار آن شدند که بدهکاران نیز از جانی‌ها کاملا جدا نگهداری بشوند.

زندانی‌ها میبایست جدای از یکدیگر نگه‌داری شوند، که شکل ایده آل آن نگهداری در سلول‌های جدا بود. از شلوغ شدن باید ممانعت به عمل می‌آمد. همه این کارها باعث جلوگیری از شیوع بیماری می‌شد و زندانی را در مسیر پشیمانی –و بازپروری- قرار می‌داد.

راش و همکارانش با استفاده از کتاب هوارد به عنوان راهنمای خود،‌ زندان قدیمی و شلوغ ولنات استریت در فیلادلفیا را تبدیل به یکی از اولین زندان‌های ایالتی کشور در سال 1794 کردند. الگوی زندان ولنات استریت به سرعت در سراسر کشور بکار گرفته شد.

مراقبت بهداشتی در زندان‌های امروز

ایالات متحده مدتهای مدیدی است که از ایده "حفاظت کردن زندان از زندانیان و جامعه" فاصله گرفته است.

بزرگترین تغییر در مراقبت بهداشتی زندان‌ها در دهه 1970 رخ داد  و امروز دوران حبس‌های انبوه است. نرخ حبس در ایالات متحده در سال‌های 1974 تا 1985 دوبرابر شد و دوباره در سال 1995 افزایشی دوبرابری داشت. تعداد زندانیان در زندان‌های آمریکا در سال 2010 و با رقم 1.5 میلیون نفر به اوج رسید. از آن زمان تا کنون این رقم کاهش اندکی داشته است اما همچنان این کشور بالاترین نرخ جمعیت زندان‌ها را  در جهان دارد.

ساخت زندان هرچند در مقیاس بی سابقه‌ای انجام شده است اما  متناسب با افزایش زندانیان نبوده است. بسیاری از مراکز تادیبی در آمریکا بسیار شلوغ و پر جمعیت هستند.

در سال 1993، 40 ایالت با دستور دادگاه ملزم به کاهش جمعیت زیاد زندان‌ها و و یا برطرف کردن شرایط غیر قانونی  موجود در زندان ها شدند.

یکی از عواقب شلوغی بیش از حد زندان‌ها آن است که مسئولان زندان به سختی می‌توانند مراقبت بهداشتی کافی را برای زندانیان فراهم کنند.

در سال 2011، دادگاه عالی ایالات متحده حکم کرد که شلوغی زیاد زندان ها باعث کاهش مراقبت بهداشتی در زندان های کالیفرنیا شده و منجر به مرگ های قابل پیشگیری شده است. قضات این دادگاه یافته‌های یک دادگاه پایینتر را تایید کردند که اعلام کرده بود جمعیت زیاد زندان‌ها باعث "سختی بسیار زیاد " برای زندانیان شده که با متمم هشتم قانون اساسی در تناقض بود. طبق متمم هشتم قانون اساسی آمریکا، مجازات‌های غیر معمول و خشن ممنوع است.

در شرایطی که با پاندمی جهانی مواجه هستیم، این شرایط خیانت‌بار هستند. بعضی از بدترین موارد شیوع کووید 19 در زندان های آمریکا در جاهایی مثل لوئیزیانا و شیکاگو رخ می‌دهند که سیستم بهداشتی زندان‌هایشان از نظر قانون ناکافی و نا مناسب است.

جرم‌شناسان و مدافعان [حقوق زندانیان] می‌گویند که بسیاری از مردم باید از زندان‌ها آزاد شوند. آن‌ها معتقدند  حتی افرادی که مرتکب جرایم خشونت آمیزشده اند درصورت ابتلا به بیماری‌های زمینه‌ای باید از زندان آزاد شوند.

مخالفان آزادی زندانیان بخاطر شرایط مرتبط با کرونا، از جمله مسئولان ایالتی در لوئیزیانا،‌ معتقدند که این اقدام خطر بزرگی برای امنیت عمومی است. قربانیان جرایم خشونت آمیز معترضند که زمان آزاد شدن افرادی که آن‌ها را مورد آزار قرار داده‌اند به آن‌‌ها اعلام نشده است.

تصمیم آزادسازی زندانیان را نمی‌توان ساده گرفت. اما نظرات مخالف این تصمیم واقعیتی را که دو قرن پیش شناخته شد را نادیده می‌گیرند: سلامت زندانیان و جوامع به شکل ناگسستنی به هم مرتبط است.

ویروس کرونا مشخص کرده است که دیوارهای زندان در واقع نمی‌توانند فاصله‌ای میان آسایش زندانیان و افراد خارج از زندان بیاندازند.