یک زندانی آمریکایی روایت می کند: تا چند روز پیش همه چیز خوب بود اما یکدفعه همه دچار مریضی و مرگ شدند. سه نفر از کسانی که من میشناختم از اینجا مرده بیرون برده شدند. بقیه ما به شدت مریض هستیم. آنها در واقع ما را رها کرده اند تا بمیریم.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، وب سایت ورد سوشال در گزارشی به شرایط بد زندان های آمریکا و کانادا پرداخته و از جوانانی روایت می کند که در اتاقی سربسته با بیماران کرونایی روزگار می گذراند.سهم آنها از جامعه آمریکایی چیست؟ آنها شب و روز با مرگ دست و پنجه نرم می کنند آنهم در شرایطی که سطحی ترین ملزومات بهداشتی برای آنها در نظر گرفته نشده است. مشروح این گزارش را در ادامه می خوانیم:
زندان‌ها و بازداشتگاه ها در سراسر آمریکا و کانادا به مراکز مهم شیوع بیماری کووید 19 در کل قاره آمریکا تبدیل می‌شوند. شرایط بدی که پیش از این نیز در این مراکز وجود داشت، زندانیان و کارکنان زندان‌ها را در معرض خطر بالای ابتلا و مرگ قرار داده است. بخاطر وجود اماکن شلوغ و پرجمعیت، ویروس به محض ورود به زندان به سرعت می‌تواند به جمعیت بالایی سرایت کند.
اداره زندان‌ها رسما گزارش داده است که هشت زندانی فدرال به دلیل ابتلا به ویروس کرونا جان خود را از دست داده‌اند؛ پنج نفر از این افراد از کسانی بودند که در یک زندان فدرال در اوکدیل لوییزیانا دوران حبس را سپری می‌کردند. زندان‌های ایالتی در ایلینویز، جورجیا، میشیگان، ماساچوست، و نیویورک نیز حداقل یک مورد مرگ در اثر کرونا داشته‌اند.
این در حالی است که گفته می شود تعداد واقعی آمار ابتلا و مرگ و میر در میان زندانیان بسیار بیشتر از اعلام آمار از سوی دولتمردان است. حکایت‌های ناراحت‌کننده بسیاری به شکل فیلم و یا اظهارات کتبی زندانیان پدیدار شده که شرایط آنها را در دو هفته اخیر نشان میدهد.
من چطور باید زنده بمانم؟
این رسانه در ادامه گزارش به انتشار یک فیم از زندان اشاره کرده که انها چگونه در کام مرگ فرستاده شده اند و نقل می کند:
یک زندانی جوان در زندان فدرال الکتون از طریق یک گوشی که پنهانی به زندان آورده شده بود ویدئویی را ضبط کرد که در 5 مارس در یوتیوب قرار گرفت. این زندانی که هویتش مشخص نیست اینگونه شروع می‌کند:
«تا چند روز پیش همه چیز خوب بود اما یکدفعه همه دچار مریضی و مرگ شدند. سه نفر از کسانی که من میشناختم از اینجا مرده بیرون برده شدند. بقیه ما به شدت مریض هستیم. آنها در واقع ما را رها کرده اند تا بمیریم. آنها یکسره از فاصله گذاری اجنماعی صحبت میکنند اما ما حتی نمیتوانیم فاصله را با یکدیگر حفظ کنیم. این را ببینید.» او سپس دوربین را به سمت اتاق خودش می‌چرخاند . وی در طبق زیرین یک تخت دو طبقه است که انتهای آن به تخت دیگری چسبیده است. فردی که در تخت دراز کشیده پتویی را به دور خود پیچیده و ماسکی بر صورت دارد. او جوابی به سوالات فیلمبردار نمی‌دهد.
او ادامه میدهد: «این [لعنتی] دارد بخاطر ابتلا به کرونا می‌میرد و آنها او را در اتاق من گذاشته‌اند. من چطور باید زنده بمانم؟» این زندانی سپس فاش می‌کند که کسی که در تخت بالایی او خوابیده نیز به ویروس مبتلا شده است.
«آنها به ما گفتند که حدودا دو متر از هم فاصله بگیریم، این ماسک‌ها [ماسک جراحی] را به ما دادند، و گفتند "موفق باشید". من بخاطر مواد مخدر حبس کوتاه‌مدتی دارم و حالا آنها سعی میکنند مرا بکشند. من نمیخواستم کسی متوجه تلفن همراه من بشود اما قضیه بسیار جدی است. همه دارند می‌میرند. او سپس از سلول خود خارج شده و به فضای عمومی رفته و دوربین را به سمت زندانی می‌چرخاند که توجهی به او ندارد و به وضوح می‌توان تلاش او برای به سختی نفس کشیدن را شنید. « او نمی تواند نفس بکشد. او واقعا دارد می‌میرد. من نمی‌دانم چکار کنم. من نمی‌خواهم اینجا بمیرم در حالی که کمتر از یک سال از حبس من باقی مانده است.»
او سپس می‌گوید: «امروز پرستار آمد و به من گفت که آماده باشم. او گفت که نیمی از افراد این بخش خواهند مرد. آن ها دارند جنازه ها را در چادر روی هم می‌چینند.» در جای دیگری در فیلم میبینیم که زندانی به سمت پنجره‌ای می‌رود و یک چادر بزرگ را که در زمین بسکتبال زندان برپا شده نشان میدهد.
در اواخر فیلم او اسم دوستان و خانواده اش را آورده و با آنها خداحافظی می‌کند چرا که می‌ترسد هیچ‌وقت آنها را دوباره نبیند. او اضافه می کند: «لعنت به این توصیه‌ها! ما باید از اینجا بیرون برویم. اندرو کومو، ما نمیتوانیم فاصله اجتماعی را حفظ کنیم. اگر من به دردسر افتادم بخاطر اصلاح شرایط زندان‌هاست. اگر من بمیرم این ویدئو را با همه به اشتراک بگذارید. این را به اشتراک بگذارید.»
وی با این جملات ویدئو را به اتمام می‌رساند: «زندانیان هیچ محافظتی ندارند، آنها ما را به داخل آن چادر می‌اندازند و به خانواده‌هایمان زنگ می‌زنند و می‌گویند: کاری نمی‌توانستیم برای او انجام دهیم. اما در واقع آنها میتوانند کاری را انجام بدهند. من اتهام کوچکی در ارتباط با مواد مخدر دارم و همه شرایط آزادی پیش از موعد و " قانون کمک، امداد، و امنیت اقتصادی در شرایط کرونا" را دارم، چرا نمی‌توانم از اینجا بیرون بیایم؟ یکی باید جواب این سوال را بدهد. اما آنها پول می‌خواهند.»
«آنها ممکن است مرا [بخاطر ضبط این ویدئو] بازخواست کنند اما چه کار دیگری می‌توانستم انجام بدهم؟ در مورد افراد زندانی آگاهی رسانی کنید. اتهام ما [به هم سلولی خود اشاره می‌کند] تنها مواد مخدر است و آنها با ما چنین رفتاری دارند. او در بستر مرگ افتاده است.»
از سرنوشت این زندانی و افرادی که در این ویدئو نشان داده شده‌اند خبری در دسترس نیست. در 6 آوریل،یک روز بعد از انتشار ویدئو، فرماندار جمهوریخواه اوهایو، مایک دواین، گارد ملی را به زندان فدرال الکتون که در شرق کانتون است فراخواند.
در 4 آوریل، یک وکیل از طرف موکل ناشناس خود که در زندان رایکرز آیلنددر نیویورک محبوس بود نامه‌ای را در توئیتر منتشر کرد.
در این نامه که تاریخ 21 مارس نوشته شده است می‌خوانیم: «من از ترس تلافی و پیامد‌های احتمالی اسم خود را اعلام نمی‌کنم. من در حال حاضر در زندان رایکرز آیلند زندانی شده‌ام تا تکلیفم مشخص شود [و لذا نویسنده منتظر محاکمه است و هنوز به هیچ جرمی محکوم نشده است].»
«در چند ماه گذشته من هر روز اخبار پاندمی کووید 19 را گوش می‌دهم و میبینم که چطور فرماندار ما [اندرو کومو] همچنان دروغگویی را ادامه میدهد و می‌گوید هیچ موردی از ابتلا به کووید 19 در رایکرز آیلند وجود ندارد. این یک دروغ بزرگ است. تا جایی که منم می‌دانم تا اکنون 28 مورد ابتلا داشته‌ایم.»
در همان روزی که این نامه نوشته شده است، د بلسیو،شهردار نیویورک اعلام کرد که تست کرونای 21 نفر از زندانیان مثبت شده است. تا قبل از آن مسئولان شهر تنها یک مورد ابتلا در میان زندانیان رایکرز را در 18 مارس تایید کرده بودند.
روایت مرگ اولین زندانی مبتلا به کرونا/زندانیان با مرگ دست و پنجه نرم می کنند
یک روز پس از انتشار نامه، تایید شد که مایکل تایسون 53 ساله اولین زندانی در رایکرز بود که در اثر ابتلا به کووید 19 فوت کرده بود. تایسون در 28 فوریه به زندان وارد شده بود. او بخاطر نقض عفو مشروط، منتظر استماع دادرسی بود. جدیدترین آمار از زندان رایکرز نشان می‌دهند که 273 زندانی به ویروس مبتلا شده‌اند- این یعنی نرخ شیوعی 7 برابر بیشتر از شیوع ویروس در نیویورک که اکنون کانون پاندمی در جهان است.
در ادامه نامه فرد زندانی آمده است: «هر روز تعداد بیشتری از زندانی‌ها عطسه و سرفه میکنند و علایمی شبیه به آنفلوانزا از خود نشان می‌دهند، اما از هیچ کس آزمایش گرفته نمی شود. ما در شرایط وحشتناک و با فاصله تقریبا نیم متری از هم می‌خوابیم. به ما ماسک، دستکش، و حتی صابون کافی داده نشده است. خبری از زمان تلفن اضافه‌ای که بعد از لغو ملاقات‌ها، توسط شهردار وعده داده شده بود نیست.»
«ما هر روز در ترس از این ویروس زندگی می‌کنیم و کارکنان نیز خیلی ترسیده‌اند. اینجا مرگ حق هیچ کسی بخاطر جرمی که به آن متهم شده نیست. باید ما را با پابندهای الکترونیک آزاد کنند تا فرصت مقابله داشته باشیم. حداقل بگذارید روزهایی که ممکن است آخرین روزهای زندگیمان باشد را با عزیزانمان بگذرانیم که به شدت نگران ما هستند. ما هر روز می‌نشینیم و میبینیم که شهردار و فرماندار "ما" دورغ می‌گویند.»
در مرکز تادیب "لیوال" در مونترئال کانادا، تعدادی از زندانیان در اعتراض به شرایط حبس خود دست به اعتصاب غذا زده‌اند. اخبار این اعتصاب به زندان برن‌ساید در هالیفاکس نوا اسکوشیا رسید. زندانیان این مرکز نامه‌ای را در همبستگی با اعتصاب غذا کنندگان نوشتند و در آن اعلام کردند: «رها کردن افراد بی پناه در زندان در زمان پاندمی، نقض حقوق بشر است که ضعیف‌ترین افراد جامعه را هدف قرار گرفته است. اگر بیماری شیوع پیدا کند افرادی که معتقدند ما باید همچنان در زندان نگه داشته شویم، در خانه‌های خود روی مبل‌هایشان می‌نشینند و ما را محکوم به مریض شدن و مردن میکنند.»
این نامه با اشاره به بی‌عدالتی نسبت به هزاران مهاجری که زندانی شده و در شرایط مرگباری به حبس کشیده می‌شوند می‌گوید: «زندان هیچ وقت امن و سالم نیست. ما علی‌الخصوص زندانی کردن افرادی که هیچ جرمی رامرتکب نشده‌اند محکوم می کنیم: افرادی که فقط از مکانی به مکان دیگر رفته‌اند.»
در انتهای نامه آمده است: «اعتصاب کنندگان زندان لیوال را آزاد کنید. ما همبستگی خود را با زندانیان سراسر جهان اعلام می‌کنیم."
یکی از مهاجرانی که در مرکز اعمال مهاجرت و گمرک در جنوب تکزاس نگه داشته شده است این دادخواست را به یک وکیل داده است:«به ما کمک کنید، ما نگران جان خود هستیم. سازمان GEO نمی‌خواهد ما اینجا چیزی را بفهمیم.» مرکز اعمال مهاجرت و گمرک، توسط سازمان خصوصی انتفاعی GEO کنترل و اداره می‌شود.
زندانیان همچنین بر خطر بیشتری که در کمین زندانیان مسن‌تر و دارای سابقه بیماری‌های قبلی است تاکیید میکنند. یکی از زندانیان در اوهایو در نامه‌ای به فرماندار دواین می‌نویسد: « 4 ماه از مدت حبس من مانده و من آسم دارم. این ویروسی که شیوع پیدا کرده است می‌تواند افرادی مثل من را بکشد. من زن و دو بچه دارم. می‌دانم افراد دیگری نیز در این زندان هستند که جرمشان زیاد نیست و می‌شود همه آن ها را در باقیمانده دوره محکومیتشان در حبس خانگی و یا عفو مشروط قرار داد.»
او ادامه میدهد: «ما در گروه‌های 210 نفره و شاید بیشتر نگه‌داری می‌شویم، ما کنار هم می‌خوابیم و از بشقاب‌های مشترک غذا می‌خوریم. تنها کافی است که یکی از ما مبتلا شود تا کل زندان به ویروس ابتلا پیدا کند.»
در طی چهل سال گذشته که شاهد انقلاب متقابل اجتماعی در آمریکا بوده‌ایم، طبقه سرمایه‌دار، از دموکرات گرفته تا جمهوریخواه، همگی به صورت گسترده از حکم حبس به عنوان یک سلاح مهم استفاده کرده‌اند.
در طول تاریخ بشر هیچ جامعه‌ای به اندازه ایالات متحده شهروندان خودش را به زندان نیانداخته است. بیماری کووید 19 تنها باعث پیداتر شدن عواقب این عمل شده است.