به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، وب سایت روزنامه محلی اوهایو  نورواک رفلکتر ( Norwalk Reflector) در گزارشی با عنوان«در مناطق محروم امریکا زندان داریم اما بیمارستان نه» نوشت:

شهرستان توول Toole به سرعت به کانون مرگ و میر ناشی از کووید 19 تبدیل شد. در توول نرخ ابتلا 4 برابر دیگر شهرستان‌ها بود و بیشترین آمار مرگ و میر را در ایالت به خود اختصاص داده بود. 6 مورد از 16 مورد فوتی که تا روز سه شنبه در این ایالت رخ داده مربوط به این شهرستان بوده است.

اما خطر دیگری در حال وقوع بود: اگر این ویروس به زندانی که کمتر از 4 مایل دورتر از بیمارستان و مرکز مراقبتی قرار داشت می‌رسید چه اتفاقی رخ می‌داد؟ این شهرستان پیش از آن نیز بیش از حد در فشار بود.

در مناطق روستایی آمریکا، زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها در بخش‌هایی مثل توول قرار دارند که در آن‌ها تعداد تخت‌های مراقبت ویژه و ونتیلاتورها بسیار کم است و منابع پزشکی دیگر نیز محدود هستند. بسیاری از بیمارستان‌ها در این مناطق قبل از کرونا نیز فشار زیادی را تحمل می‌کردند. به نظر نمی‌رسید که این بخش روستایی که 5000 جمعیت دارد و پایین مرز کانادا قرار گرفته است به کانون شیوع کرونا تبدیل شود.

این منطقه نخست یک منطقه کشاورزی است که وسعتی دو برابر رودآیلند دارد و در مونتانا در منطقه دشت بزرگ قرار گرفته است. در بعضی قسمت‌های این شهرستان تلفن همراه آنتن‌دهی ندارد،‌ اینترنت بسیار کم است، و زمستان‌ها چنان سرد است که مردم مجبور می‌شوند موتور ماشین خود را به برق بزنند و علت این کار الکتریکی بودن ماشین نیست، ‌بلکه آن‌ها این کار را انجام می‌دهند تا از یخ زدگی موتور جلوگیری کنند.

ویلیام کیفر، مدیر مرکز پزشکی ماریاس که با مرکز مراقبت از ناتوانان ماریاس همکاری دارد می‌گوید: «وقتی به آمار سرانه ابتلا و مرگ ناشی از ویروس نگاه  می‌کنیم متاسفانه می‌بینیم که در جامعه ما این آمار بسیار بسیار سرسام‌آور است. و تاثیر این مسئله به وضوح شبیه به همان چیزی است که در برخی از مناطق شهری با شیوع گسترده رخ داد.»

دو نفری که در مرکز مراقبتی مبتلا به ویروس بودند 63 نفر از کارکنان این مرکز و بیمارستان وابسته به آن را در معرض خطر قرار دادند. از این افراد 13 نفر مبتلا شدند و یک نفر بستری شد. همه آن‌ها بهبود پیدا کردند. کل شهرستان به شدت تلاش کردند تا بیمارستان‌ها از کار نیافتند.

در یک بازه زمانی، کیفر و مدیر ارشد مالی او تنها اعضای اصلی بودند که قرنطینه نشده بودند و می‌توانستند کار کنند. گارد ملی مونتانا در شستشوی لباس‌ها کمک می‌کرد،‌ بازنشسته‌ها برای کمک آمدند، پرستاران هفته‌ها مجبور به ایفای 5 نقش و شغل متفاوت شدند، و کارکنان قرنطینه شده از طلوع خورشید تا غروب آفتاب امور مدیریتی را هماهنگ می‌کردند در حالیکه خود را از خانواده‌ جدا کرده بودند.

اما با این همه ، این ویروس وحشتناک هنوز به زندان  Crossroads Correctional Center که یکی از بیشترین تعدادهای کارمندان را در این منطقه دارد نرسیده است. این زندان 15 درصد از کل جمعیت  این بخش را به خود اختصاص داده است. در این مرکز 712 تختخوابی، هم زندانیان فدرال و هم زندانیان ایالتی نگهداری می‌شوند.

بر اساس تحقیقی که توسط جان ایسون، استاد جامعه شناسی دانشگاه ویسکانسین-مدیسون انجام شده است،   تقریبا 70 درصد از کل زندان‌های کشور (که تعدادشان بیش از 1100 زندان  است) در بیرون از مناطق شهری قرار گرفته است. در طی سال‌های 1980 تا 1999 زندان‌های بسیاری ساخته شد که علت این افزایش آن بود که شهرهایی که دچار مشکل شده بودند به زندان به عنوان راه نجات اقتصادی نگاه می‌کردند.

اما در بسیاری از این جوامع که زندان‌ها را در خود جای داده‌اند، ‌بیمارستان‌های روستایی (که در دوران پاندمی باید مسئولیت مراقبت از زندانیان را بر دوش بکشند) بسیار تحت فشار بوده‌اند و به همین دلیل در دهه اخیر بیش از 120  بیمارستان روستایی در کل کشور بسته شده است.

ایسون می‌گوید: «این یک کابوس خواهد شد زیرا جوامع روستایی بسیار محروم هستند. ما شاهد آن خواهیم بود که افراد بسیاری در زندان به کووید 19 مبتلا  شوند و بمیرند.»

موضوع فقط زندانیان پشت میله‌ها نیستند، بلکه مردمی که در جوامع اطراف زندان هستند و بسیاری از آن‌ها در زندان کار می‌کنند نیز در معرض خطر خواهند بود. کارمندانی که هر روز از زندانها خارج می‌شوند می‌توانند باعث انتقال ویروس به داخل زندان و زندانیان بشوند و یا ویروس را از زندان به جوامع خارج از آن منتقل کنند. حتی اگر خطر بیشتری که زندان‌های سربسته ایجاد می‌کنند را در نظر نگیریم باید بدانیم که این جوامع روستایی در حالت عادی نیز معمولا جمعیتی بیمارتر و سالخورده‌تر از دیگر مناطق شهرستان دارند.

جسیکا پیشکو، مشاور حقوقی عالیرتبه سازمان Justice Collaborative که یک سازمان غیر انتفاعی در امور نظام عدالت است می‌گوید: «آنچه اکنون در معرض خطر است به نحوی همیشه در معرض خطر بوده است. افراد آسیب‌پذیرتر همان‌هایی هستند که بیشتر از دیگران در معرض آسیب قرار می‌گیرند.»

در گزارشی که ماه گذشته توسط Justice Collaborative منتشر شد آمده است که 12 درصد از افرادی که در زندان به سر می‌برند در بخش‌هایی زندانی شده‌‌اند که تخت مراقبت‌های ویژه در بیمارستان‌های آن وجود ندارد. بر اساس این گزارش،‌ در مونتانا بیش از یک سوم از زندانیان در بخش‌هایی نگه‌داری می‌شوند که بیمارستان آن بخش تخت مراقبت‌های ویژه ندارد. در تول هم همینطور است و تخت مراقبت ویژه وجود ندارد. نرخ ورود و خروج زندانیان در بازداشتگاه‌هایی که افراد را پیش از محاکمه در خود جای می‌دهند اغلب بیشتر از دیگر زندان‌هاست و این باعث افزایش احتمال شیوع بیماری می‌شود. با این حال زندان‌ها نیز برای جلوگیری از شیوع کووید 19 در داخل ساختمان‌هایشان با مشکلات مشابهی مواجه هستند.

البته همه افراد مبتلا به کووید 19 به مراقبت ویژه نیاز پیدا نمی‌کنند، اما حتی تعداد کمی از افراد با شرایط بحرانی در یک زندان یا بازداشتگاه کوچک نیز می‌تواند فشار بسیاری را به منابع محدود پزشکی بیاورند.

پیشکو می‌گوید: «شما نمی‌توانید 10 نفر را از طریق هوایی به یک بیمارستان دیگر منتقل کنید.»

مرکز پزشکی ماریاس 2 ونتیلاتور دارد و در بیرون از بیمارستان نیز  یک چادر ایزوله برپا شده که در آن 6 تخت مخصوص بیماران کووید 19 قرار گرفته است. اما درست مثل دیگر بیمارستان‌های روستایی،‌ این مرکز نیز طوری طراحی شده که بعد از تثبیت شرایط بیماران ،‌ اگر نیاز پیدا شد آن‌ها را به بیمارستان‌های بزرگ دیگر منتقل کند که حدودا 80 تا 160 مایل با آن فاصله دارند.

کووید 19 تنها باعث شد که مشکلات موجود در زمینه کمبود منابع در این مرکز پزشکی بیشتر از قبل به چشم بیاید.

کیفر می‌گوید:‌«ما تا آخرین حد توان تحت فشار قرار گرفتیم تا جایی که دیگر تعداد کارکنان برای بازماندن اتاق اورژانس به اندازه کافی نبود و این برای یک جامعه فاجعه بار است.»

در شرایط عادی در هر ماه 5 زندانی به این بیمارستان می‌آمدند. اکنون و در دوران پاندمی مسئولان مرکز پزشکی و مسئولان این منطقه در حال هماهنگی با شرکتی هستند که زندان  Crossroads را مدیریت می کند ،‌تا بتوانند برای موج جدیدی که احتمالا در این زندان بوجود می‌آید برنامه ریزی کنند. رایان گاستین،‌ سخنگوی شرکت  CoreCivic که مدیریت زندان Crossroads را بر عهده دارد، می‌گوید: همه آن‌ها «برای تقویت یک واکنش گروهی» به این مسئله در حال به اشتراک گذاشتن اطلاعات هستند. سازمان تادیب و اصلاح  ایالت مونتانا همچنین به این زندان خصوصی در توزیع موارد آموزشی مثل خبرنامه‌ها کمک کرده است که در آن‌ها اطلاعاتی در مورد این ویروس و پیشگیری از آن به تفصیل آمده است. تا روز دوشنبه هیچ زندانی در  زندان‌های ایالتی به کرونا مبتلا نشده بود و تست سه نفر از کارکنان این مراکز مثبت شده بود.

با این حال بلیر تامشک، مدیر موقت سازمان سلامت و بهداشت شهرستان تول، در ایمیلی نوشت که «هر گونه شیوع ویروس می‌تواند باعث تحمیل فشار غیر قابل تحملی به منابع پزشکی ما شود.»