عضو هیأت علمی دانشکده هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی معتقد است جمهوری اسلامی باید بر حق دانش و فناوری ملت ایران پافشاری کند و آنچه که حق مسلم مردم کشورمان است به دست آورد.
افسانه شیپوری: از ابتدای شکل‌گیری انقلاب اسلامی روند ترور شخصیت‌های تأثیرگذار ایران توسط سازمان‌های تروریستی با هدف ضربه زدن به انقلاب اسلامی شکل گرفت و در بیش از 4 دهه گذشته بسیاری از افراد برجسته و تأثیرگذار کشورمان از همین طریق به شهادت رسیده‌اند.
پس از طرح موضوع پرونده هسته‌ای ایران و دستیابی کشورمان به سطوح بالایی از دانش هسته‌ای و پس از آنکه دشمن نتوانست روند رشد فزاینده علمی کشور را با تحریم و تهدید متوقف کند، به ترور دانشمندان هسته‌ای روی آوردند.
یکی از دانشمندان هسته‌ای کشورمان که هدف تیم‌های ترور سرویس‌های اطلاعاتی دشمن قرار گرفت، دکتر مجید شهریاری، استاد فیزیک دانشگاه شهید بهشتی است. در این زمینه با دکتر بهجت قاسمی، عضو هیأت علمی دانشکده هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی گفتگو کردیم؛ مشروح گفتگوی ستاد حقوق بشر با همسر شهید شهریاری را در ادامه می خوانید.
آیا دکتر مجید شهریاری به حقوق قانونی ملت‌ها و یا دولتی تجاوز کرده بود و یا اینکه در خصوص موضوع ممنوعه‌ای از نظر جامعه جهانی کار علمی و تحقیقی می کرد که ترور شد؟
شهید شهریاری معلم بودند؛ شغل و موقعیت‌شان به‌گونه‌ای نبود که بخواهد به حقوق کشور یا ملت دیگری تجاوز بکند. موضوعاتی هم که درباره آن تحقیق می‌کردند موضوعات علمی و تحقیقاتی بود که در سراسر دنیا درباره این موضوعات کار می‌شود و رشته تحصیلی وی مهندسی هسته‌ای بود و پروژه‌ها و تحقیقات علمی انجام می‌دادند.
آیا همسر شما آدم خشن و یا تروریست بود یا کسی را به قتل رسانده بود و یا در حال تحقیق درباره سلاح بیولوژیک بود که ترور شد؟
شهید شهریاری اتفاقأ بسیار انسان ملایم و خوشرو و آرامی بود که از این جهت به خوش‌اخلاقی شهره بود. آزارش حتی به یک مورچه هم نمی‌رسید؛ چنین آدمی هرگز نمی‌تواند تروریست باشد یا کسی را به قتل برساند. به هیچ‌وجه روی هیچ سلاحی تحقیق نمی‌کردند، تروریست‌ها بر حسب انگیزه‌های دیگری وی را ترور و به شهادت رساندند. دشمنان کوردل نمی توانند پیشرفت‌های علمی و فناوری ملت ایران را تحمل کنند و بر همین اساس هم دست به ترور می زنند.
آیا تاکنون به فکر شکایت از جهت نقض حقوق خود و فرزندانتان در مراجع بین‌المللی بوده‌اید؟
ترور شهید شهریاری از نظر روحی خیلی خانواده ما را تحت تاثیر قرار داد. از آنجا که ما یک خانواده ۴ نفره بودیم و در یک فضای بسیار گرم و صمیمی خانوادگی ارتباط بین دکتر با فرزندانم برقرار بود فقدان شهید شهریاری واقعأ حادثه سختی بود و از نظر روحی برای ما بسیار سنگین بود. منتهی مسیر شکایت در خصوص نقض حقوق فرزندانم در مراجع بین‌المللی مسیری سهل و میسّر نبود، ضمن اینکه نمی‌دانم واقعأ مراجع بین‌المللی اقدامی انجام می‌دهند یا نه؟!
به نظر شما جمهوری اسلامی ایران می بایست از حق خود در بحث هسته‌ای کوتاه می‌آمد تا سرمایه‌های علمی و انسانی خود را از دست نمی‌داد؟
قطعأ هیچ کشوری نباید از حق خود کوتاه بیاید. اگر یک کشور قدرتمند با زورگویی و ظلم و اعمال فشار بخواهد، کشورهای دیگر را تحت سلطه و فشار قرار دهد تا از حق خود کوتاه بیایند؛ اینجا قانون جامعه جهانی مثل یک جنگل می‌شود که یک حیوان قدرتمند با قدرتش فقط حکمرانی کند و بقیه کشورها هیچ حقی نداشته باشند!
قطعأ جمهوری اسلامی ایران باید بر حق دفاع از خود پافشاری کند و آنچه که حق مسلم ملت کشورمان است در زمینه علمی و تحقیقاتی، فناوری و تکنولوژی را به دست آورد و روی این حق پافشاری کند. شخصأ معتقدم که نه تنها این قضیه بلکه هر قضیه‌ای و موضوعی که حق ماست باید برای به دست آوردنش هزینه داد و شهادت آقای شهریاری هزینه‌ای بود که جمهوری اسلامی بابت پافشاری و اصرار بر آرمان‌هایش داد.
تا به حال از طرف مراجع بین‌المللی ابعاد ترور شهدای هسته‌ای مورد بررسی واقع شده؟ آیا به نظر شما، آنها اساسأ انرژی هسته‌ای که کاربرد فوق‌العاده آن در حوزه پزشکی و درمان غیر قابل چشم‌پوشی است را حق قانونی و طبیعی ملت ایران می‌دانند که به تبع آن در بحث ترور دانشمندان هسته‌ای واکنش متناسبی داشته باشند یا نه؟
تا آنجا که من اطلاع دارم سازمان ملل و سازمان‌های حقوق بشری متولی این امور هستند. این سازمان‌ها هیچ گونه بررسی در مورد ترور شهدای هسته‌ای ایران نداشتند. من فقط می دانم وقتی همسرم ترور شد یک نامه شکایت از سوی همکاران و دوستان دولتی از طرف بنده به سازمان ملل ارجاع شد که آن‌زمان فقط یک پیام تأسف از اینکه همسرم را از دست دادم به من داده شد. اینکه ترور و این حادثه تروریستی را محکوم کنند در این زمینه هیچ اقدامی از سوی آنها صورت نگرفت. دلیل این امر هم کاملأ مشخص است، سازمان های بین‌المللی تحت نفوذ و سلطه کشورهای غربی و آمریکا و هم‌پیمانانش هستند؛ به همین دلیل خیلی از آنها انتظاری نیست؛ کمااینکه آنها حق وتو دارند و تصمیم گیرنده اصلی خودشان هستند و به قول حضرت امام خمینی(ره): « تا زمانی که حق وتو که از قانون جنگل بدتر است، برای پنج قدرت وجود دارد، حقوق قدرت‌ها در اولویت است و حقوق بشر در چنین نظامی جایگاهی ندارد».
اعتقاد دارم که جمهوری اسلامی ایران در احقاق حقوق ملت وظیفه‌اش را انجام می‌دهد. سازمان‌های بین‌المللی موجود تنها مراجع بین‌المللی و رسیدگی به شکایات هستند؛ ما باید کار خود را انجام دهیم و روند شکایات را دنبال کنیم گرچه نتیجه ندهد ولی ما حداقل می‌دانیم وظیفه‌ای که برعهده داریم انجام شده، اینکه آنها پیگیری کنند یا نکنند امری جداست.