به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، شبکه الجزیره انگلیسی در گزارشی میدانی که با مهاجران و پناهندگان در انگلیس صحبت کرده می گوید که آنها در پی شیوع کرونا امنیت سلامت جسمی و روانی ندارند. این گزارش را می خوانیم:

4 سال قبل آمیرا بخاطر درگیری های منطقه کرد نشین عراق از این کشور گریخته  و به انگلیس پناهنده شده بود.

سپس دولت ازاو حمایت کرده بود و او همراه با 18 پناهنده دیگر در خانه ای در ولورهمپتون در مرکز انگلیس زندگی می کرد. هرکسی برای خود یک اتاق داشت اما آشپزخانه و سرویس بهداشتی مشترک بود. اما ترس از ابتلا به بیماری کرونا باعث ایجاد تنش میان آنها شده بود.

او در مصاحبه با شبکه الجزیره افزود: نگرانیم که مبادا یکی از ما به کرونا مبتلا شود، به ما چیزی گفته نشده، نه برنامه ای و نه دستورالعملی، ما مدام درحال بحث درباره مسائل مختلف هستیم. دین، پاکیزگی، غذا... هرچیزی. صحبت کردن درباره مسائل این چنینی ناراحت کننده است اما همه ما از درون احساس شکست می کنیم. ماه گذشته دولت انگلیس اعلام کرد که در راستای برنامه های خود جهت جلوگیری از خروج مردم از خانه هایشان و کمک به عدم شیوع بیماری از اخراج پناهندگان خودداری خواهد کرد.

وزیر مسکن انگلیس کریس فیلیپ در نامه ای به هلال احمر گفت: در شرایط کنونی بهتر است کسانی که درحالت عادی بخاطر رد شدن تقاضای تابعیتشان از حمایت دولت برخوردار نیستند، همچنان در خانه هایشان بمانند.

خیریه ها حین استقبال از تصمیمات دولت، نگرانند که ارتباطات محدود شده  و کسب و کارهای به تعطیلی کشیده شده برخی پناهندگان را در مضیغه مالی قرار دهد.

تاخیرات کشنده

استفان هال، مدیر ارشد خیریه اقدمات پناهجویان می گوید که دولت باید سریعتر و بیش از اینها عمل کند.

حتی قبل از این بحران مشکلات جدی در حمایت دولت از پناهجویان باعث شده بود که هزاران نفر هفته ها و ماه ها بدون خانه بمانند. با شیوع بیماری کرونا چنین تاخیراتی واقعا کشنده هستند.

او افزود: وزارت کشورباید از ایمنی تمام پناهجویان اطمینان حاصل کرده و با تامین خانه برای آنها در جهت خود ایمنی آنها قدمی بردارد.

دستورالعمل کنونی دولت پناهجویان را به عدم مسافرت های غیرضروری تشویق کرده است. به اعتقاد بسیاری از افراد آسیب پذیر این کار اجتناب ناپذیر است.

شاقب که یکی از پناهجویان بنگلادشی است، چند درخواست پناهندگی ارائه داده که همگی آنها رد شده است. او حالا در وضعیتی است که در شهر برایتون انگلیس در خیابان سرگردان شده و هر چند روز یکبار بدنبال جایی برای خوابیدن است.

او می گوید: من یک چادر دارم که البته بهتر از خوابیدن در خیابان است. گاهی اوقات به پناهگاه می روم اما آنها می گویند که نمی توانند کاری برایم انجام دهند.

وی افزود: از رفتن از مکانی به مکان دیگر احساس استرس می کنم. کار آسانی نیست، آسایش ندارم. نمی دانید که کجا باید بروید. شاید ماندن در خیابان بهتر از بودن در خانه های دیگران باشد.

تا همین اواخر دوستان شاقیب که در بیمارستان مشغول به کار بودند به او از نظر مالی کمک می کردند اما پس از شیوع ویروس کرونا حمایت آنها نیز قطع شده است. او به علت افسردگی که باید تحت مداوا قرار گیرد هفته هاست که وضعیت ناخوشایندی را تجربه می کند.

او می گوید: شب ها بیدارم، نمی توانم تا صبح بخوابم. واقعا نگرانم، مدام درحال فکر کردن هستم و فقط به آینده ام می اندیشم. من یک زندگی عادی ندارم، و نمی توانم هیچ آینده ای برای خودم متصور شوم.

احساس ناامنی

کریستیانو از ال سالوادور نیز نگران شیوع ویروس کرونا در خانه مشترکش است.

دو هفته پیش کریستیانو پس از مشاهده علائم خفیف ویروس کرونا خود را در اتاقش زندانی کرده و حالا در خانه ای که با 9 نفر دیگر شریک است احساس ناامنی می کند.

او می گوید: آنها خیلی پرخاشگر هستند. ما قسمت های مختلف خانه را مشترکا استفاده می کنیم اما هرزمان که وارد دستشویی یا آشپزخانه می شوم آنها سرمن فریاد می کشند. هیچ کس حق صحبت بمن نمی دهد، آنها می گویند که باید خانه را ترک کنم. ما در این زمان به کمک مردم نیاز داریم، ما به انسانیت نیاز داریم، نه درد بیشتر.

کریستیانو که تست ایدز او نیز مثبت بوده است، نگران است که سیستم ایمنی ضعیفش او را بیشتر در معرض ابتلا به کرونا قرار دهد.

او افزود: خیلی ساده به عفونت های مختلف مبتلا می شوم اما درمان کرونا دشوارتر است، زیرا ویروس جدیدی است. کسی نمی داند که آیا این بیماری وضعیت HIV مرا وخیم ترخواهد کرد یا نه. من همیشه باید تحت کنترل باشم اما در حالتی که آزادی عمل نداشته باشم این کار دشوار خواهد بود، حتی در خانه خودم.

دولت حالا علاوه بر تامین بودجه قبلی، 1.6 میلیارد پوند دیگر در اختیار مقامات قرار داده تا بتوانند پاسخگوی فشار وارده بر ارائه خدمات پزشکی باشند، این حمایت شامل حال آسیب پذیرترین افراد می شود.

اما خیریه ها همچنان نگران این مساله اند که مشکلات اجرایی مانع از کمک رسانی به افرادی شود که به بیشترین حمایت نیاز دارند.

سارا تال مدیر پروژه زنان بواباب می گوید: در چنین شرایطی دسترسی به کمک دیگران دشوار است. ذخایر غذایی بسته شده، افراد نمی توانند حقوق معوقه خود را پس بگیرند و تفسیر تماس های تلفنی با سرویس ها چالش برانگیز است. نگرانیم که بدون حمایت و مشاوره، بسیاری بی خانه مان و فقیر شوند

سخنگوی دولت در مصاحبه با الجزیره گفت که مساله سلامتی و امنیت پناهجویان در خانه های دولتی از اهمیت بالایی برخوردار است.

کسانی که بخاطر رد شدن تقاضای پناهندگی از حمایت دولت منع شده اند همچنان می توانند به اقامت خود در خانه های دولتی ادامه داده و از سوی دولت حمایت شوند. این تغییرات که به کمک جنبش های مختلف صورت گرفته مورد بحث و بررسی قرار گرفته اند.

اما برای کسانی مانند آمیرا زندگی در خانه های پرمخاطره و مقابله با آینده ای مبهم  و تصور آینده دشوار است.

او می گوید: وقتی به یک موضوع خوب فکر می کنم، مخالف آن اتفاق می افتد. پس دلم نمی خواهد به اتفاقات بعدی فکر کنم. می خواهم امروز و در این لحظه زندگی کنم. کاری از دست من برنمی آید، فقط باید امیدوار باشم، اما اتفاقی نمی افتد.