به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، روزنامه یو اس ای تودی آمریکا در گزارشی با عنوان«به نظر شما زندان ها پس از کرونا چگونه خواهد بود؟» نوشت: شیوع بیماری کرونا باعث شده که بسیاری از انجمن ها و جنبش ها برای حفاظت از افراد داخل و بیرون زندان ها از بیماری، به سازمان ها جهت آزاد سازی آنها فشار بیاورند.

طبق گزارش مرکز عدالت برنان حدود 40% از این زندانیان تهدیدی برای امنیت عمومی محسوب نمی شوند. اگر سیستم ما بجای اجرای مجازات، در پی اجرای عدالت باشد، دیگر نیازی نیست که ما برای آزاد سازی زندانیان خودمان را تا این حد به زحمت بیاندازیم.

برخورد با مجازات قرار بود جامعه را از بروز نتایج وخیم آن بر وضعیت اقتصادی- اجتماعی رهانیده و حس امنیت دائمی را القا نماید. اما این قانون کاری جز پرکردن زندان ها از زندانی نکرده است، و هریک از آنها را تبدیل به یک ظرف کشت میکروب کرده است. میزان بالای بازداشت ها  ومجازات های غیرضروری موجب شدت گرفتن لزوم داشتن رویکردی بهتر و جامع تر در سیستم کیفری امریکا شده است.

با شیوع بیماری کرونا و افزایش هزینه های دولت و کشور، شاید در سیستم کیفری تغییرات قابل توجهی اعمال شود و بواسطه آن بتوان جایگزین های موثرتری بجای بازداشت و زندانی کردن افراد یافت.

در ادامه به سه تغییر اساسی اشاره می کنیم که بواسطه آن می توان سیستم کیفری کشور را به گونه دیگری تعریف نمود: تجدید نظر در قوانین کیفری، اصلاح تخلف و برخورد با نوع تخلف و تصویب قانونی که موجب حذف مجازات تخلفات موقت شود.

عدالت احیا کننده، نه تنبیهی

در عدالت تنبیهی تمرکز در وهله اول بروی مجازات است. اما عدالت احیاکننده بروی رابطه میان متهم و قربانی متمرکز بوده و نیازهای قربانی را بگونه ای مورد توجه قرار می دهد که سیستم دادگاه سنتی قادر به انجام آن نیست.

درحال حاضر در دادگاه های جدید از برنامه های این رویکرد استفاده می شود، دادگاه هایی مانند مرکز دادگستری اجتماعی رد هوک،  مرکز دادگستری هارلم و پروژه احیاکننده دادگستری. با اجرای این برنامه چرخه وقوع جرم قطع شده، آسیبی که به قربانی و جامعه رسیده جبران می شود و چرخه احیا در جامعه به جریان در می آید.

میزان رضایت قربانیان در برنامه های عدالت احیاکننده نسبت به سیستم های تنبیهی بیشتر است.

برنامه هایی مانند اعمال قانون از طریق انحراف کمکی نیز حائز اهمیتند. طبق این برنامه مردم با کمک نیروهای پلیس مجرمان را بدون زندانی شدن به سمت مراکزی هدایت می کنند که بتوان از آنها استفاده مفیدتری کرد.

اصلاح تخلف

اینگونه تخلفات، سیستم عدالت کیفری امریکا را تبدیل به یک مرکز انتفاعی کرده اند. این تخلفات 80% ثبت دعاوی حقوقی و کیفری کشور را بخود اختصاص داده و باعث انباشته شدن زندان ها و بازداشتگاه ها از زندانیان شده اند.

این تخلفات درجات مختلفی دارند، از راه رفتن در وسط خیابان بدون توجه به قوانین گرفته تا نپرداختن قبض پارکینگ و تجاوز درجه سوم. درصورتی که در مورد تجاوز درجه سوم می بایست اقدامات شدیدتری صورت گیرد، اما بخاطر نپرداختن جریمه سرعت یا قبض پارکینگ و حتی راه رفتن در خیابان نباید اشخاص را زندانی کرد.

نباید از تخلفات چشم پوشی کرد، اما سیستم قضایی کشور بجای اعمال تنبیهات نامتناسب باید بدنبال اجرای صحیح آنها براساس نسبت و مقیاس تخلف باشد.

عدم زندانی کردن افراد بخاطر تخلف های موقت

تصویب قانونی که بجای زندانی کردن کسانی که مرتکب تخلف های موقت شده اند و بیرون آوردن آنها از جایی که متعلق به آن نیستند.

قانون "جرم کمتر آزادی بیشتر" در نیویورک مثال بسیار خوبی برای اجرای این برنامه است. درصورت تصویب چنین قانونی، بازداشت بخاطر تخلفات فنی موقت برداشته خواهد شد. در سال گذشته مالیات دهندگان در این ایالات  میلیون ها دلار را صرف حبس افرادی کرده اند که بخاطر تخلفات فنی موقتی بازداشت شده بودند. نیویورک اولین ایالتی در امریکا نیست که از این برنامه استفاده کرده است، پس از تصویب این قانون توسط ایالت کالیفرنیای جنوبی که شامل کارهای تادیبی در خارج از زندان می شد، تخلفات و تکرار آنها در شهر کاهش یافت.

اگر وظیفه نظارت بر اجتماع و هزینه های آن را به مردم بسپاریم، قبول این مسولیت از سوی آنها موجب کاهش تعداد مجرمان شده و به ما این امکان را می دهد که بیشتر توجه خود را معطوف قسمت های مهمتر کنیم.

ما تا به امروز قوانین مربوط به مجازات متهمان را اجرا کرده ایم. ما براساس قانون "برخورد با جرم" عمل کرده ایم، اما نتیجه مردمی رنجور، جامعه ای از هم گسیخته و ایجاد سیستم عملکرد زندان و اعمال قوانین به طریقی شده از نظر مالی به زندانی کردن مردم امریکا وابسته اند.

نمی توانیم با ادامه این مسیر خودمان را جامعه ای آزاد و صلح طلب بنامیم.

تعهد به برنامه عدالت احیاکننده و پیاده سازی اصلاحات باعث شکل گیری مجدد یک سیستم قضایی عادلانه، کاهش بار مالی مالیات دهندگان و افزایش حس مهربانی در میان مردم می شود، مساله ای که در زمان شیوع بیماری کرونا شاهد آن بوده ایم.

در زمان شیوع کووید 19 آموختیم که نحوه رفتار ما بایکدیگر چه در سطح شهر چه در خانه، بروی سلامت و روحیه ما تاثیر می گذارد. زمانش رسیده که سخاوتمندی و عشقمان را نثار کسانی کنیم که سیستم عدالت کشوری بصورت ناعادلانه درمورد آنها اجرا شده است.