به گزارش سایت ستاد حقوق بشر، «یاسمینا گوئردا» که اخیراً برای بار دوم از سوی دفتر سازمان ملل متحد برای هماهنگی امور بشردوستانه (OCHA) به غزه اعزام شده، درباره وضعیت این منطقه می‌گوید: «به هر کجا نگاه کنید، به هر جا که بروید فقط ویرانی و نابودی می‌بینید.»
سایت خبری سازمان ملل با خانم گوئردا که اکنون در رفح به سر می‌برد گفتگو کرده و وی صراحتاً در مورد رنج و ناامنی عظیم در غزه، کمبود بحرانی کمک و خدمات اولیه و مشکلاتی که فعالان بشردوستانه حاضر در میدان با آن رو به رو هستند، صحبت کرده است. گوئردا که خود دو پسربچه دارد، از مردم سراسر جهان که درباره وضعیت غزه ناراحت هستند، خواست از خودشان بپرسند در حد خودشان برای پایان دادن به این کابوس چه کار می‌توانند انجام دهند. مشروح این گفتگو را در ادامه می‌خوانید.
یاسمینا گوئردا: باید مجموعه‌ای کاملاً جدید از کلمات را ابداع کنیم تا بتوان وضعیتی که فلسطینی‌های غزه را با آن توصیف کرد. به هر کجا نگاه کنید، به هر جا که بروید فقط ویرانی و نابودی می‌بینید، همه چیز از دست رفته و این رنجی بی‌نهایت عمیق است. مردم روی تلی از آوار و زباله زندگی می‌کنند که قبلا خانه و کاشانه‌اشان بود. آنها گرسنه هستند و همه چیز غیرقابل تحمل شده است. روز گذشته به من گفتند که یک تخم مرغ ۳ دلار استو کسی که دیگر حقوقی ندارد و به حساب بانکی خود دسترسی ندارد، حتی تصور (خرید آن) را ندارد.
دسترسی به آب تمیز یک چالش روزانه است. بسیاری از مردم ۷ ماه است که لباس‌های خود را عوض نکرده‌اند چون با همین لباس‌های تنشان پا به فرار گذاشته‌اند. تنها ده دقیقه فرصت داشتند تا از خانه بگریزند و بسیاری (طی مدت کوتاهی) ۶ یا ۷ بار، گاهی اوقات بیشتر جابجا شده‌اند. اما برای من بسیار قابل توجه بود که مردم برای ادامه دادن (مسیر) مصمم هستند و فارغ از آنچه رخ داده، نگاهشان رو به جلو است.
اخیرا در کمپی قدم می‌زدم که آنجا چندین خانواده بودند که با قاشق برای خودشان انبار فاضلاب خانگی حفر کرده بودند، از ساختمان‌های مخروبه لوله و مخازن توالت را آورده بودند و چیزی شبیه دستشویی برای خودشان ساخته بودند چون وضعیت آب و بهداشت این مناطق به شدت بد است. فعالان بشردوستانه اجازه ندارند برای ساخت حمام در مکان اسکان موقت وسایلی بیاروند و هر خانواده باید راه خلاقانه خود را برای حل این مشکل بیابد. من چندین بحران بشردوستانه دیگر را دیده‌ام اما هیچ جا این نوع از مشقت و سختی را ندیده‌ام.
سایت خبری سازمان ملل: شما در حال حاضر در رفح هستید، می‌توانید میزان تخریب را توضیح دهید؟
یاسمینا گوئردا: ما در سمت غربی رفح هستیم. درگیری بیشتر در شرق رخ می‌دهد. ما همه چیز را می‌شنویم. دو همکار داشتیم که این هفته برای ماموریت شناسایی رفتند؛ یک نفرشان زنده برنگشت و دیگری برای دریافت خدمات پزشکی (به دلیل جراحت) از منطقه خارج شد.
ما دیدیم که در مناطق دیگری که اسرائیلی‌ها به آنها حمله کرده‌اند، از جمله خان یونس، دیرالبلاح و بخش‌های شمالی غزه، چه اتفاقی افتاده است. چیزی که می‌توانم به شما بگویم این است که همه جا آوار است. سطح تخریب غیرقابل تصور است و به ندرت می‌توان ساختمان‌ها یی یافت که هنوز پابرجا باشند. شما دریایی از آوار را خواهید دید و تک و توک ساختمانی را خواهید یافت که هنوز پابرجاست.
سایت خبری سازمان ملل: سازمان‌های بشردوستانه با چه چالش‌هایی برای کمک به غیرنظامیان مواجه هستند، به ویژه زمانی که این غیرنظامیان در حال حرکت هستند؟
یاسمینا گوئردا: این دومین ماموریت من در غزه است. من ۴ هفته پیش اینجا بودم و در عرض چهار هفته همه چیز تغییر کرد: نحوه ورود و خروج ما از غزه و نحوه انتقال تدارکات. سیستم‌های ارسال کمک‌های بشردوستانه، که قبلاً بسیار پیچیده بودند، که حتی پیچیده‌تر شده اند.
این دومین اعزام من به غزه است. من چهار هفته پیش اینجا بودم، و در عرض چهار هفته همه چیز تغییر کرده است، از جمله نحوه ورود و خروج شما از غزه و نحوه آوردن تدارکات. اکثریت جمعیت آن زمان در رفح بودند که آن زمان امنیت بیشتری داشت. اما حالا، 630 هزار نفر در ده روز به شمال یا به سمت ساحل نقل مکان کردند. وضعیت به خاطر درگیری‌ها دائماً در حال تغییر است و مدام باید شرایط را تغییر دهیم و از صفر شروع کنیم.
دومین چیزی که واقعاً این واکنش انسان دوستانه را به زانو درآورده، این است که بودن اینجا بسیارخطرناک است. در آخرین هفته اعزام من، هفت نفر از همکاران بشردوستان که اتفاقاً از دوستان من هم بودند، در حملات هوایی اسرائیل کشته شدند. روزی که برای بار دوم وارد غزه شدم، دوباره دو فعال بشردوستانه مورد اصابت قرار گرفتند. مدام باید مراقب هر حرکتی باشیم. باید هر حرکتی را به نیروهای متخاصم اطلاع دهیم. ساعت‌ها را صرف ارسال مدارک می‌کنیم، ساعت‌ها در ایست‌های بازرسی منتظر می‌مانیم و اغلب بیهوده است زیرا بسیاری از مأموریت‌هایی که برنامه‌ریزی کرده‌ایم، هماهنگ نمی‌شود و از اجرای آن ناکام می‌مانیم.
موضوعات دیگری هم وجود دارد، اتصال بسیار ضعیف تلفن و اینترنت موجب می‌شود هماهنگی بین فعالان بشردوستانه بسیار دشوار باشد. شرایط زندگی به دلیل پخش مداوم صدای جنگ یعنی صدای پهپادها و حملات هوایی، و در برخی مناطق اجسادی که در خیابان‌ها افتاده که باید آنها را بیرون بیاوریم و آبرومندانه به خاک بسپاریم، بسیار استرس زاست.
ما چیزهای بسیار سختی را می‌بینیم که از نظر ذهنی و عاطفی بسیار چالش برانگیز است. می‌توانم بگویم بسیاری از امدادگران خسته هستند و فکر می‌کنم (این شرایط) به فعالیت‌های ما آسیب می‌زند. بدتر از همه مسائل و موانعی است که ما با آن روبرو هستیم.
مشقت اعزام نیرو و تجهیات به غزه حقیقتاً بی‌سابقه است. بعد از 7 اکتبر، شرایط سخت شده ما از 7 مه و بسته شدن گذرگاه اصلی مرزی برای کمک، انبارهای ما تخریب و غارت شده است. تقریباً چیزی برای توزیع در غزه باقی نمانده است. به محض اینکه چیزی وارد نوار غزه شود که بسیار ناچیز و کم است، باید توزیع شود و عمدتا هیچ وقت کافی هم نیست. ما باید هر روز انتخاب‌های بسیار سختی داشته باشیم و آسیب پذیرترین‌ها را در اولویت قرار دهیم. ما باید جیره‌های جزئی را تحویل دهیم که بسیار دلخراش است.
سایت خبری سازمان ملل: بسیاری از مردم جهان از این درگیری مخرب ناراحت هستند، چه پیامی برای این افراد دارید؟
یاسمینا گوئردا: مردم اینجا درک نمی‌کنند که جهان چگونه اجازه می‌دهد این وضعیت اتفاق بیفتد. یادم هست وقتی برای اولین بار به غزه برگشتم، وزارت بهداشت اعلام کرد که ۲۹۰۰۰ نفر کشته شده‌اند. وقتی پنج هفته بعد رفتم، طبق گزارش آنها، تعداد کشته شدگان به 34 هزار نفر رسیده بود یعنی هر ساعت، شش نفر می‌میرند که اکثراً زنان و کودکان هستند. ما اجازه می‌دهیم این اتفاق بیفتد.
من مادر دو پسر کوچک ۲ ساله و ۴ ساله هستم. فعلاً سؤالی نمی‌پرسند، اما می‌توانم به شما بگویم که خیلی می‌ترسم روزی از من بپرسند که چطور ممکن است ما کاری برای جلوگیری از این شرایط انجام نداده باشیم، چگونه ممکن است دنیا متحد نشده باشد و با صدای بلند اعتراض نکرده باشد؟ آنقدر بلند که بتواند جلوی این (فاجعه) را بگیرد.
من پاسخی ندارم و فکر می‌کنم پیام من این است که مردم باید با تصمیم گیرندگان خود تماس بگیرند و خواهان رعایت قوانین بین المللی، رعایت اساسی ترین حقوق بشر و اساسی‌ترین کرامت انسانی باشند.
ما چیز زیادی نمی‌خواهیم، فقط باید به قانونی که از قبل وجود دارد، احترام گذاشته شود، زیرا این جنگ لکه‌ای بر دامن همه است و این وظیفه همه است که در همه سطوح تلاش کنند تا این جنگ اکنون متوقف شود. این پیام من است: اینکه همه هر روز از خود بپرسند "امروز در سطح خودم چه کاری می‌توانم انجام دهم تا به پایان این کابوس کمک کنم؟"