به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، تعامل سیاسی میان مردم بومی و دولت کانادا و اسلاف استعمارگر آن، همواره اولویت و تمرکز آن، بر قوم استعمارگر بوده و بومی‌ها تا دهه ۱۹۴۰ به سختی پذیرفته می‌شدند. ضمن اینکه سرخپوستان حتی تا سال ۲۰۱۶ تا حد زیادی پذیرفته نشده بودند. این در حالی است که دولت این کشور ادعاهای پرطمطراق بسیاری را در دفاع و حفظ حقوق بشر مطرح می‌کند اما در حمایت از حقوق بومیان خود وامانده است. بر اساس گزارش «کانادین انکلوپدیا»، یکی از مشخصه‌های اصلی دولت کانادا در دهه‌های گذشته، تحمیل معاهدات، سنت‌ها و سیاست‌های دولت‌های اروپایی بنیانگذار این کشور بود که در بهترین حالت عمدتا در انحلال بومی‌ها در جمعیت عمومی خلاصه می‌شد. این اقدام‌ها به شکل گسترده‌ای از طریق مدارس دولتی در کانادا انجام می‌شد؛ اگرچه در نهایت نتوانست به نتیجه دلخواه و مطلوب دست یابد. روند مذکور در ادوار مختلف به شکل‌های متفاوتی ادامه داشت و تنها پس از جهانی دوم بود که شرایط تا حدی تغییر کرد. نداشتن حق رای سرخپوست‌های کانادایی تا سال ۱۹۶۰، به رسمیت نشناختن حق مالکیت آنها بر اراضی، عدم استخدام و به کارگیری بومی‌ها در مسئولیت‌های اداری تا میانه قرن بیستم از جمله مواردی هستند که با هدف اعمال فشار بر آنها برای حل شدن در جامعه کانادایی رخ می‌داد. افراد بومی کانادا همچنان از نظر سیاسی در حاشیه هستند، از نظر اقتصادی در فقر به سر می‌برند و از جهت دریافت خدمات عمومی، با کمبود‌هایی گسترده مواجه هستند؛ آنها به شکل قابل توجهی از حق تعیین سرنوشت خود محروم هستند. کانادا در حالی به حقوق بشر سایر کشورها از جمله ایران انتقاد می کند که در رسیدگی به حقوق شهروندان خود که بومیان هم جزیی از آن هستند ،ناکام مانده است .