جوامع بومی کانادا دور جدید جستوجوها را برای یافتن گور‌های بی نشان کودکان بومی در این کشور آغاز کردند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، جوامع بومی کانادا، که به آنها «سرخپوستان»، «بومیان» و «ملل اول» نیز گفته می‌شود، جستوجوی تازه‌ای را برای یافتن گور‌های بی نشان جدید کودکان در مدارس شبانه روزی سابق بومیان در استان انتاریو آغاز کرده‌اند.
بر اساس گزارش «گو نیوز ایندیا»، یک خشم بزرگ در اوایل سال جاری پس از اینکه مکان‌هایی در سراسر کانادا یافت شد که گور‌های بی نشان از کودکان بومی در آن قرار داشتند، ایجاد شد.
طبق آمار بیش از هزار و ۲۰۰ گور کودکان بومی در سراسر کانادا کشف شده است.
۱۵۰ هزار کودک بومی مجبور به تحصیل در این مدارس شده بودند که ۶۰ درصد آنها توسط کلیسای کاتولیک اداره می‌شد. آمریکا نیز حدود ۳۶۵ مدرسه شبانه روزی مشابه داشته است که به منظور همگون سازی نسل بعدی بومیان آمریکا تاسیس شده بودند.
در ژوئن «جاستین ترودو»، نخست وزیر کانادا در پارلمان این کشور گفت «تاسف برای فجایع گذشته کافی نیست؛ برای کودکانی که مرده‌اند، برای خانواده‌هایشان، یا برای بازماندگان و جوامع کافی نیست؛ تنها با اعمال خود می‌توانیم راه بهتری را انتخاب کنیم.»
هیئتی متشکل از ۲۵ تا ۳۰ نفر از اعضای جامعه «ملل اول» شامل «اینویت»ها و «متیس»ها به طور خصوصی با پاپ فرانسیس در واتیکان دیدار خواهند کرد.
پاپ هنوز عذرخواهی رسمی در رابطه با سیستم مدارس شبانه روزی نداشته است.مدارس شبانه روزی برای کودکان جوامع بومی از سال ۱۸۹۴ تا ۱۹۴۷ اجباری بود که توسط اداره امور بومیان دولت کانادا و شبکه‌ای از کلیسا‌ها اداره می‌شد.
هدف آنها به صراحت جدا کردن این کودکان از فرهنگشان و ادغام آنها در جامعه گسترده‌تر کانادا بود. این مدارس غالباً با همکاری هیئت‌های مسیحی با هدف آشکار مسیحی کردن مردمان بومی اداره می‌شد.
شواهد مستند از اعمال گسترده آزار جسمی، جنسی، روانی و شکنجه کودکان و بزرگسالان جوامع «ملل اول» در این مراکز وجود دارد. کودکان بومی در کانادا عمداً از خانواده‌های خود جدا و به شدت از ملاقات و مشارکت در مراسم‌ها و سنت‌های فرهنگی خود به هر طریقی محدود می‌شدند.
آنها فقط می‌توانستند انگلیسی یا فرانسوی صحبت کنند و در غیر این صورت مجازات شدید در انتظار آنها بود. بسیاری از آنها آسیب‌های مادام العمری را متحمل شدند به طوری که فعالان می‌گویند که این امر بر زندگی اجتماعی آنها در طول نسل‌ها تاثیر منفی گذاشته است.
در اوج فعالیت این مدارس، ۳۰ درصد از کل کودکان جوامع بومی در این مدارس سکونت داشتند.
همچنین پایگاه «ساینتیفیک امریکن» اعلام کرده که در سال ۱۹۰۷، مقامهای وقت میزان مرگ و میر را بین ۲۵ تا ۶۹ درصد در کودکان حاضر در این دوره تخمین زدهاند.
رژیم غذایی نامناسب، تهویه هوا، قرار گرفتن در معرض بیماری‌ها و بی توجهی به طور کلی و شرایط آزاردهنده بر توانایی کودکان بومی در کانادا برای بقای سخت تاثیر گذاشته است؛ به غیر از آن، روش‌های دردناک و عذاب آور تنبیه انضباطی نیز علیه آنها مورد استفاده قرار گرفته است.