نهادهای حامی حقوق کودکان هشدار دادند که حدود ۲۰۰۰ کودک در این کشور مجبورند شب‌ها در خیابان بخوابند.
به گزارش سایت ستاد حقوق بشر، فدراسیون همبستگی(FAS) و یونیسف، گزارش دادند که نزدیک به ۲ هزار کودک در فرانسه به دلیل نبود مکان‌های اسکان اضطراری در دسترس یا مناسب، مجبورند در خیابان های فرانسه بخوابند.
بر اساس گزارش رسانه های فرانسوی، آدلین هازان، نماینده یونیسف در فرانسه در این رابطه گف: از زمان تأسیس مرکزی برای ثبت اطلاعات در این زمینه در ۵ سال پیش، این ارقام با افزایش تعداد «کودکان بدون راه حل‌های اسکان»، تا این حد نگران کننده نبوده است.
این گزارش می افزاید: در بازه زمانی ۲۱ تا ۲۲ آگوست، ۳ هزار و ۷۳۵ نفر از اعضای خانواده‌ها که با شماره اورژانس بی‌خانمانی تماس گرفتند، به دلیل نبود مکان مناسب یا در دسترس، امکان اسکان نداشتند. از میان آنها، حدود ۲ هزار نفر کودک بودند که ۴۸۰ نفر از آنها زیر ۳ سال سن داشتند؛ همچنین نزدیک به ۸۰ درصد از این کودکان گفته‌اند که یک روز قبل در خیابان خوابیده‌اند.
گزارش مذکور نشان دهنده افزایش بیش از ۲۰ درصدی «کودکان بدون راه حل‌های اسکان» در بیش از یک سال اخیر است. این ۲ سازمان اصرار دارند که وضعیت کنونی درباره بی‌خانمانی کودکان در فرانسه «نگران‌کننده‌تر» است، چرا که ارقام تا حد زیادی دست کم گرفته میشوند و بسیاری از افراد بی‌خانمان با مراکز اورژانس تماس نگرفته‌اند؛ همچنین آمار ارائه شده، کودکانی را که در محله‌های فقیرنشین زندگی می‌کنند، در نظر نمی‌گیرد.
«ناتالی لاتور»، مدیر بخش اسکان در فدراسیون همبستگی، می‌گوید: ما شاهد یک حرکت مضاعف هستیم که شامل افزایش قابل توجه نیاز‌های اقامتی به دلیل شرایط اقتصادی و مسائل ژئوپلیتیکی و تمایل مدیران اجرایی برای کاهش تعداد مکان‌های اقامتی است؛ این امر یک وضعیت تنش بسیار بالا ایجاد می‌کند و بنابراین بسیاری از مردم از جمله کودکان، در خیابان‌ها یا در پناهگاه‌های موقتی هستند.
«ماری»، کودک بی‌خانمانی است که در آستانه سال تحصیلی جدید، «اضطراب» خود را بیان می‌کند؛ این دختر ۱۲ ساله از اواخر ماه ژوئن در ورزشگاه «بلکومب» در لیون، که حدود ۲۰ زن و ۳۰ کودک در آن ساکن هستند، می‌خوابد.
به گفته وی، بسیاری از افراد به من می‌گویند که سال پنجم مدرسه سخت است، تمرکز در این سال مهم است، اما من نمی‌دانم که چگونه می‌توانم اینجا تمرکز داشته باشم، با سر و صدا، بازی بچه‌ها و گریه نوزادان، و این بسیار پراضطراب و شرم‌آور است.
«ماکسیم»، کودک بی‌خانمان دیگر، قبل از پیوستن به این گروه با برادر ۱۰ ساله و خواهر ۶ ساله‌اش، بهار گذشته با خیابان‌ها و اردوگاه‌های پناهجویی آشنا شد؛ نوجوانی که در آن زمان در کلاس ششم درس می‌خواند، می‌گوید: زیر چادر، باران می‌بارید، شب‌ها موش‌هایی در اطراف و داخل چادر بودند، اوضاع پیچیده بود، روز‌ها در کلاس، خسته و گرسنه بودم، تمرکز کردن در این شرایط آسان نبود.
برای «ژولیت مورتین»، سخنگوی موسسه «هرگز بدون سقف»، سخت‌ترین موضوع عدم اطمینان دائمی است؛ ندانستن اینکه این کودکان بی‌خانمان فردا را در کجا خواهند گذراند.