به گزارش مرکز پایش ستاد حقوق بشر، «جیم کنی»، شهردار فیلادلفیا، در ۶ اکتبر گذشته با انتشار پیامی گفت: «ما رسما از کسانی که در آزمایشهای انجام شده در زندان هولمزبورگ از دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ مورد آزار غیرانسانی و وحشتناک قرار گرفتند، عذرخواهی کردیم. زندانی با نام مستعار «خانه وحشت» که در سال ۱۹۹۵ بسته شد.»
بر اساس گزارش گلوبال تایمز، این مرکز همچنین خاطرات تاریک تاریخ آزمایشهای پزشکی غیرقانونی بر روی انسان تحت حمایت دولت آمریکا را بار دیگر زنده کرد. بین سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۷۴، یک متخصص پزشکی آمریکایی به نام «آلبرت کلیگمن»، در زندان «هولمزبورگ»، با همکاری دانشگاه پنسیلوانیا و مقامات زندان، مواد خطرناک و حتی بالقوه کشنده‌ای مانند «هرپس سیمپلکس، هرپس زوستر، ایزوتوپ‌های رادیواکتیو، دیوکسین، و عوامل جنگ شیمیایی بر روی زندانیان» با پرداخت کمک هزینه‌های کوچکی به این افراد انجام دادند.
اما آسیب به بدن آنها غیرقابل برگشت بود؛ این آزمایشهای غیرقانونی تا سال ۱۹۷۴ ادامه یافت، زمانی که یک اعتراض عمومی باعث شد محققان برنامه آزمایشی خود را تعطیل کنند. به گفته «آلن ام. هورنبلوم»، روزنامه‌نگار و مسئول سابق عدالت جنایی در «فیلادلفیا»، میگوید: آنچه در زندان اتفاق افتاد «سوءاستفاده، بی تفاوتی اخلاقی و طمع» بود.
این پرونده تنها نوک کوه یخ در تاریخ آزمایشات غیرقانونی آمریکا بر روی انسانهاست؛ درست قبل از آزمایش بدنام هولمزبورگ، «مطالعه» دیگری که از سال ۱۹۳۱ تا ۱۹۷۲ در مؤسسه «تاسکگی» در آلاباما انجام شد نیز بحث‌هایی را برانگیخت. بر اساس برنامه‌ای که توسط سرویس بهداشت عمومی آمریکا و موسسه تاسکگی انجام شد، افراد عمدتا آفریقایی-آمریکایی، بدون اطلاع کامل قبلی از عواقب احتمالی، به عنوان افراد مورد مطالعه در مورد اثرات سیفلیس بر بدن انسان انتخاب شدند.
بسیاری از افرادی که در طول آزمایش به ویروس آلوده شده بودند، جان خود را از دست دادند؛ با این حال، حتی پس از اینکه آنتی‌بیوتیک‌هایی که می‌توانستند بیماری را درمان کنند، به طور گسترده در دسترس قرار گرفت، این آزمایش ادامه یافت.
دولت آمریکا به شهروندان خود رحم نمی‌کند، چه رسد به اتباع خارجی؛ بین سال‌های ۱۹۴۶ و ۱۹۴۸، بیش از ۵ هزار و ۵۰۰ زندانی گواتمالایی، برده‌های جنسی، سربازان، کودکان و بیماران روان‌پزشکی مجبور شدند به این آزمایش بپیوندند؛ بیش از یک چهارم آنها عمدا به سیفلیس، سوزاک یا شانکروئید آلوده شده بودند تا بررسی شود که آیا پنی‌سیلین که در آن زمان نسبتا جدید بود، می‌تواند از این بیماری‌ها جلوگیری کند یا خیر.
در اوایل دهه ۱۹۵۰، برای یافتن ابزارها و داروهای مؤثری که از آنها در بازجویی‌ها استفاده می‌شود، آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) یک برنامه آزمایشی وحشتناک بر روی انسان‌ها را با نام رمز پروژه MK-ULTRA راه‌اندازی کرد که از روش‌های متعددی برای دستکاری ذهن افراد استفاده می‌کرد.
حالات ذهنی و عملکرد مغز آزمودنی‌ها، از روش‌هایی مانند تزریق دوزهای بالای داروهای روان‌گردان و سایر مواد شیمیایی، شوک الکتریکی، محرومیت حسی، سوء استفاده کلامی و جنسی و غیره مورد آزمایش قرار گرفت؛ شکنجهگرانی که در ژاپن و در اردوگاههای کار اجباری کار کرده بودند برای انجام آزمایش استخدام شدند.
حتی کودکان هم در امان نبودند؛ مستندی با عنوان «جستجوی خودم» که توسط رادیو دانمارک منتشر شد، فاش کرد که در دهه ۱۹۶۰، بیش از ۳۱۱ کودک دانمارکی از یتیم‌خانه‌ها به زیرزمین بیمارستانی در «کپنهاگ» آورده شدند و تحت آزمایشی مخفی قرار گرفتند که تلاش می‌کرد ارتباط های وراثتی را مشخص کند. فیلمساز مستند و همچنین قربانی آزمایش‌ها، متوجه شدند که این تحقیق توسط بنیاد اکولوژی انسانی آمریکا، که از طرف سیا فعالیت می‌کرد، پشتیبانی مشی‌شد.
آمریکا تلاش می‌کند خود را به عنوان «نگهبان» حقوق بشر و اخلاق در جهان معرفی کند اما واقعیت این است که سوابق حقوق بشری این کشور مملو از انواع نقض وحشتناک حقوق بشر است که چه در داخل این کشور و چه در سراسر جهان روی داده است.