به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، ژوئن سالگرد محاصره غزه از سوی رژیم صهیونیستی است که در سال ۲۰۰۷ آغاز شد. دیده بان حقوق بشر به همین مناسبت گزارشی مفصل درباره محدودیت‌های گسترده رژیم صهیونیستی برای زندگی بیش از ۲ میلیون نفر از ساکنان نوار غزه تهیه و تاکید کرد که این محاصره اقتصاد غزه را ویران و مردم فلسطین را از هم جدا کرده است؛ به همین دلیل باید محاصره غزه را بخشی از جنایت‌های مقام‌های صهیونیستی علیه بشریت یعنی آپارتاید و آزار میلیون‌ها فلسطینی دانست.
توجیه رژیم صهیونیستی برای محاصره غزه، کنترل این منطقه توسط گروه مقاومت فلسطینی «حماس» است. طبق گزارش وب سایت دیده بان حقوق بشر محاصره غزه از سوی رژیم صهیونیستی مانع سفر ساکنان غزه به کرانه باختری یا سفر متخصصان، هنرمندان، ورزشکاران، دانشجویان و دیگر ساکنان آن به خارج می شود؛ این امر حقوق آن‌ها برای کار و تحصیل را محدود می‌کند.
مقام‌های صهیونیست از سال ۲۰۰۷ به استثنای موادی محدود اجازه خروج فلسطینی‌ها را از طریق «اِرِز» گذرگاهی میان غزه و اراضی اشغالی که ساکنان غزه از طریق آن می‌توانند به کرانه باختری و از آن جا از طریق اردن به کشورهای دیگر سفر کنند، نداده است.
ارتش رژیم صهیونیستی از سال ۲۰۰۷ سفرها از طریق گذرگاه «اِرِز» را حتی برای افراد نیازمند به درمان پزشکی حیاتی محدود کرده است که بر حقوق آن‌ها در زمینه سلامتی تاثیر می‌گذارد. رژیم صهیونیستی همچنین از اداره فرودگاه یا بنادر دریایی غزه توسط مقام‌های فلسطینی جلوگیری و ورود و خروج کالا را به شدت محدود می‌کند.
ضمن این که سیاست‌های محدودکننده مصر در گذرگاه «رفح» با غزه از جمله تاخیرهای غیرضروری و بدرفتاری با مسافران ناشی از محاصره مذکور نقض حقوق بشر مردم غزه را تشدید می‌کند. مدیر بخش رژیم صهیونیستی و فلسطین دیده بان حقوق بشر می‌گوید «رژیم صهیونیستی با کمک مصر، غزه را به زندان روبازی تبدیل کرده است؛ در حالی که مردم جهان در دو سال گذشته در پی شیوع کرونا در قرنطینه بودند، مردم غزه قرنطینه ای ۱۵ ساله را تجربه می‌کنند.»
تعلیق تقریباً تمام آزادی‌های رفت و آمد برای مدت کوتاه به طور موقت زندگی عادی عمومی را مختل می‌کند، اما تعلیق طولانی مدت و نامحدود در غزه تاثیر بسیار بیشتری داشته است؛ جمعیت را از هم تجزیه، روابط خانوادگی و اجتماعی را تخریب، تبعیض علیه زنان را تشدید و مردم را از دنبال کردن فرصت‌هایی برای بهبود زندگی خود منع می‌کند.
در حالی که اجماع بین المللی بر تشکیل یک واحد ارضی یکپارچه فلسطینی تاکید دارد، مقام‌های صهیونیست برخلاف تعهدشان به این اصل در پیمان ۱۹۹۵ «اسلو» سیاست رسمی جدایی بین غزه و کرانه باختری را دنبال می‌کنند. رژیم صهیونیستی به عنوان اشغالگری که کنترل قابل توجهی بر جنبه‌های زندگی مردم غزه دارد، از انجام تعهدات خود در چارچوب قوانین بین المللی سر باز می‌زند؛ این در حالیست که ساکنان نوار غزه براساس قوانین بین المللی حقوق بشر، حق آزادی حرکت به ویژه در سرزمین‌های اشغالی را دارند و رژیم صهیونیستی براساس قوانین بین المللی نمی‌تواند با ادعای تهدیدهای امنیتی آن را محدود کند.
مصر نیز به عنوان کشور امضاکننده کنوانسیون چهارم ژنو باید مفاد این کنوانسیون از جمله حمایت از غیرنظامیان تحت اشغال نظامی را در هر شرایطی تضمین کند. مقام‌های مصری باید موانع غیرمنطقی محدود کننده حقوق فلسطینیان را برداشته و حقوق بشر افراد آسیب دیده را در نظر بگیرد.
به تایید سازمان ملل و کمیته بین المللی صلیب سرخ رژیم صهیونیستی به دلیل تداوم کنترل‌ها بر زندگی و رفاه ساکنان نوار غزه، قوانین بشردوستانه بین المللی را نقض کرده و یک نیروی اشغالگر باقی می‌ماند. رژیم صهیونیستی موظف است به حقوق بشر فلسطینیان ساکن غزه، از جمله حق آزادی رفت و آمد در سرتاسر فلسطین اشغالی و خارج از آن، احترام بگذارد که هم بر حق خروج از کشور و هم بر حق ورود به کشور خود تاثیر می‌گذارد.
رژیم صهیونیستی همچنین موظف است به حقوق فلسطینی‌ها که آزادی رفت و آمد پیش شرط آن است مانند حقوق آموزش، کار و بهداشت احترام بگذارد. رژیم صهیونیستی باید پس از ۵۵ سال اشغال و ۱۵ سال محاصره بی پایان به طور کامل به حقوق بشر فلسطینی‌ها احترام بگذارد.
اکثر فلسطینی‌هایی که در غزه بزرگ شده اند، هرگز نوار غزه ۴۰ در ۱۱ کیلومتری را ترک نکرده اند. در ۲۵ سال گذشته، رژیم صهیونیستی رفت و آمد ساکنان غزه را به طور فزاینده ای محدود کرده و از سال ۲۰۰۷ غزه را به طور کامل محاصره کرد.