گاردین در گزارشی با اشاره به وضعیت اضطراری بحران بی خانمان ها در منطقه پرجمعیت تندرلوین واقع در ایالت سانفرانسیسکو نوشت: سال‌ها است که ساکنان، نادیده گرفته شدن را به عنوان تاکتیک شهر در برخورد با محله تلقی می‌کنند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، نشریه انگلیسی گاردین در گزارشی از وضعیت اضطراری بحران بی خانمان ها در منطقه تندرلوین در ایالت سانفرانسیسکو خبر داد و نوشت در این ایالت که دارای بیشترین سرانه میلیاردرها در جهان است، بی خانمان ها به حاشیه رانده می شوند. متن کامل این گزارش را در ادامه می خوانید
یک ایالت ثروتمند جهان سومی!
در خیابان‌های محله‌ی تندرلوین سانفرانسیسکو، فاصله‌ی اجتماعی وجود ندارد. چادرها و پتوها در پیاده‌روهای باریک در مقابل ساختمان‌هایی که مانع رسیدن نور آفتاب به افراد می‌شوند، دیده می‌شود. کسب‌وکار افرادی که در این اردوگاه‌ها هستند، در پیاده‌رو در نزدیکی محل اقامتشان قرار دارد و بسیار شلوغ می‌شود. اوضاع بسیار ناخوشایندی است و در صورتی که افراد کسب‌وکارشان را ترک کنند، ممکن است که وسایلشان دزدیده شود.
در تندرلوین، فاصله اجتماعی معنایی ندارد، زیرا بسیاری از افرادی که در خیابان‌ها زندگی می‌کنند، جای دیگری ندارند که بروند. هفته‌ها پس از بیماری همه‌گیری جهانی کرونا، هم‌زمان با اینکه سانفرانسیسکو برای بازگشایی محتاطانه‌ی کسب‌وکارها آماده می‌شود، افراد محله‌ی مورد بحث که عموماً درآمد کمی دارند و با محرومیت روبرو هستند، یک واقعیت بسیار متفاوت را نسبت به سایر شهرها تجربه کرده‌اند.
کتی لوپر، مالک هتل کادیلاک در این محله گفت: تندرلوین در اوضاع فعلی حتی به اندازه‌ی کشورهای جهان سوم هم امکانات ندارد. لوپر افزود: من در کشورهای جهان سوم بوده‌ام و می‌دانم که بعضی از آن‌ها شرایطشان از محله‌ی تندرلوین بهتر است.
تندرلوین مدت‌هاست که تبدیل به یکی از آسیب‌پذیرترین مناطق سانفرانسیسکو شده است و چرخه‌ی معیوب بی‌خانمانی، اعتیاد و بیماری‌های روانی را در قلب شهر به نمایش می‌گذارد. اما همه‌گیری و سیاست‌هایی که برای بی‌خانمان‌ها در طول همه‌گیری اعمال شد، به ایجاد یک تلاطم تمام و کمال در 35 بخش این محله کمک کرد.
در این شهر اتاق‌های هتل‌ها در اختیار افراد بی‌خانمان قرار داده می‌شوند، اما فقط این اتاق‌ها به کسانی واگذار می‌شود که نتیجه‌ی کرونا ویروسشان مثبت باشد یا جزو آسیب‌پذیرترین افراد به شمار بیایند. بسیاری از افراد بی‌خانمان، چاره‌ی دیگری نداشتند جز اینکه در خیابان بمانند. برخی خوش‌شانس بودند و در چادرها ساکن می‌شدند و برخی دیگر با آنچه می‌توانستند پیدا کنند، خود را سامان می‌دادند. در شرایطی که آزمایش کرونا ویروس انجام نمی‌شود، مشخص نیست که ویروس در این محله، تا چه اندازه در میان افراد خانه‌دار و بی‌خانمان، گسترش یافته است.
راجر موسا، 51 ساله که یک ماه پیش موعد پناهگاهش به سر آمد و در خیابان می‌خوابد، گفت: من واقعاً نمی‌دانم چه کار کنم. احساس می‌کنم کاملاً درمانده‌ام. جایی برای رفتن ندارم و هر شب از من دزدی می‌شود.
از زمان شیوع کرونا، چادرها به فاصله‌ی 49 مایل مربع در سانفرانسیسکو دیده می‌شود، اما در تندرلوین، تعداد چادرها با نسبت 285 درصدی، حالت انفجاری دارد و در مجموع 268 چادر در این محله دیده می‌شود که نمی‌توان بین آن‌ها فاصله‌ی اجتماعی ایجاد کرد.
برخلاف ژست توخالی شهردار، اوضاع خوب نیست
کتی لوپر، مالک هتل کادیلاک در تندرلوین گفت: چادرخوابی راه درستی برای زندگی مردم نیست، به ویژه در شرایط فعلی. با این حال، مقامات شهری هیچ راه‌حلی برای رفع مشکل ارائه نمی‌دهند. آن‌ها همه‌ی بی‌خانمان‌ها را به این محله هدایت کردند و گفتند که شرایط خوب است، اما خوب نیست.
چندین فرد بی‌خانمان گفتند که آن‌ها قصد ندارند زندگی را برای ساکنان در تندرلوین دشوار کنند. گفتنی است، بسیاری از این بی‌خانمان‌ها با اجتماع ارتباط دارند، برخی از آن‌ها قبل از اینکه دوباره بی‌خانمان شوند در مسکن‌های حمایتی ساکن بودند. با توجه به این موضوع، اکثر آن‌ها نمی‌توانند در پیاده‌رو بخوابند، اما چاره‌ای ندارند.
مقامات شهری یک برنامه برای محله تندرلوین طراحی کرده‌اند که شامل توالت‌های عمومی و ایستگاه‌های شستشوی دست است. در این برنامه چندین پایگاه امن برای خواب با دسترسی به برخی از امکانات و خدمات ایجاد شده‌اند. همچنین 13 بخش که بیشترین آسیب را از کرونا دیده است، شناسایی شده‌اند تا ضدعفونی و پاک‌سازی شوند. لاندن برید، شهردار سانفرانسیسکو گفت: من واقعاً می‌خواهم تصدیق کنم که این یک برنامه هدفمند و البته چالش‌برانگیز خواهد بود. ما باید در اجرای آن آن‌قدر محکم عمل کنیم که مردم جامعه بتوانند تفاوت را پس از اجرای این برنامه احساس کنند.
برای بسیاری از افراد این محله، حرف‌های شهردار یک ژست توخالی دیگر است که در یک تاریخچه طولانی از ژست‌ها قرار می‌گیرد. ساکنان عادت کرده‌اند توسط افرادی که روی کار هستند، نادیده گرفته شوند. در این محل فقط سه بخش مجلل وجود دارد که در آن مراکز هنرهای نمایشی شهر واقع شده است. با این حال، مدت‌هاست که این محله به عنوان یک بازار مواد مخدر در فضای باز و قطب بی‌خانمانی شناخته شده است. به طوری که به گردشگران هشدار داده می‌شود، از آمدن به این محله خودداری کنند. فاکس نیوز و رسانه‌های محافظه‌کار از حمله به آن ابراز خوشحالی می‌کنند و با انتشار تصاویر زنده از مدفوع و سرنگ‌های موجود در پیاده‌روها در راستای اثبات نارسایی‌های شهری گام برمی‌دارند.
منطقه نادیده گرفته شده
اما این محله یکی از متفاوت‌ترین و پرجمعیت‌ترین جوامع در سطح شهر است که شامل 31٪ آسیایی، 23٪ لاتین و 10٪ سیاه‌پوست است. مهم اینکه، در سانفرانسیسکو، شهری با بیشترین سرانه میلیاردرها در جهان، درآمد متوسط هر خانوار به 104.552 دلار می‌رسد. اما در تندرلوین، جایی که 30 درصد از محله در فقر به سر می‌برند، درآمد متوسط خانوار 23.513 دلار است.
معمولاً برای محله‌ی تندرلوین از عنوان "منطقه‌ی نادیده گرفته شده" استفاده می‌شود. سال‌ها است که ساکنان، نادیده گرفته شدن را به عنوان تاکتیک شهر در برخورد با محله تلقی می‌کنند. دیوید فیگمن، رئیس دانشکده حقوق دانشگاه هیستینگز واقع در همسایگی این محله، توضیح داد: فشارهای ذاتی در زندگی شهری وجود دارد، بی‌خانمان‌ها، مواد مخدر و بیماری‌های روانی جزئی از واقعیت‌های شهری هستند. اگر ما این موارد را در تندرلوین حفظ می‌کنیم و می‌بینیم، به این خاطر است که نمی‌خواهیم شاهد آن‌ها در مارینا و ارتفاعات اقیانوس آرام باشیم.
در اوایل این ماه، دانشگاه هیستینگز یک دادخواست فدرال علیه این شهر تشکیل داد و به اتحادیه بازرگانان، املاک و برخی ساکنان دیگر پیوست. این دادخواست در تلاش است تا با تأمین شرایط سالم و ایمن برای افراد بی‌پناه در اردوگاه‌ها، شهر را مجبور به پاک‌سازی پیاده‌روها و خیابان‌ها کند.
فیگمن ادامه داد: همیشه یک بحران اساسی در زمینه سلامت وجود داشته است. اما شرایط فعلی، یک وضعیت اورژانسی و اضطراری واقعی است.
در بسیاری از موارد، در قالب سیاست‌های بی‌خانمانی در بحبوحه‌ی همه‌گیری، همچنان نهادینه‌سازی بی‌خانمانی در بخش‌های حاشیه‌ای محله‌ها انجام شده است، نه اینکه تلاش شود تا مسئله از طریق قرار دادن مسکن در اختیار بی‌خانمان‌ها حل شود.
طاعون واقعی شهر را گرفته!
رندی شاو، مدیر اجرایی کلینیک مسکن تندرلوین گفت: زمانی که برای نوشتن این طرح صرف شده است، می‌توانست برای هدایت افراد به هتل‌ها و یا اسکان آن‌ها در اقامتگاه‌های مجاز صرف شود.وی افزود: بسیاری از افراد می‌دانند تا زمانی که بی‌خانمان‌ها با خیال راحت از خیابان‌ها خارج نشوند، هیچ‌چیز تغییر نخواهد کرد. مت هانی، نماینده تندرلوین گفت: یک بیماری طاعون واقعی کشور و شهر ما را در برگرفته است و ما همه در معرض خطر قرار داریم.
بحران در حال گسترش در تندرلوین باعث ایجاد یک تنش سبک در جهان در زمینه‌ی دسترسی بی‌خانمان‌ها به امکانات شده است. مطالبات ساکنان محله برای پاک‌سازی چادرها و اردوگاه‌های گسترده می‌تواند به اعمال سیاست‌های ضد بی‌خانمانی کمک کند. اما بسیاری از کسانی که طرفدار این اقدامات هستند، خودشان در مناطقی فعالیت می‌کنند که افراد بی‌خانمان در آنجا زیاد است.
شاو گفت: این‌گونه نیست که معترضان با افراد بی‌خانمان مخالفت داشته باشند، این‌گونه نیست که آن‌ها بگویند: هیچ‌کس نباید در آن چادرها باشد. بلکه واقعیت این است که باید توافقی در این زمینه صورت بگیرد که افراد بی‌خانمان در هتل‌ها یا در اردوگاه‌های تحت نظارت ساکن شوند. آن‌ها نباید در پیاده‌روهای تندرلوین باشند.
شاو گفت، باید نگران بسیاری از ساکنان خانه‌دار تندرلوین نیز باشیم. بسیاری از آن‌ها برای رسیدن به محل کارشان از روش‌های لوکس و لاکچری استفاده نمی‌کنند، بلکه مجبورند هر روز مسافتی را در این خیابان‌های شلوغ طی کنند تا به محل کارشان برسند.
شاو ادامه داد: یک سطح از ناامیدی در تندرلوین وجود دارد که من قبلاً هرگز آن را ندیده بودم. سؤال اینجاست، این که مقامات شهری اجازه داده‌اند تا در پیاده‌روهای محله چنین شرایطی ایجاد شود، چه چیزی را در ذهن ساکنان تداعی می‌کند؟ در واقع پیامی که منتقل می‌شود، این است که آن‌ها هیچ ارزشی ندارند.
هانی، قانون‌گذار محلی و نماینده‌ی تندرلوین اعتقاد دارد که آنچه در این محله اتفاق می‌افتد، تعیین می‌کند که توصیه‌ی دولت برای در خانه ماندن افراد تا چه زمانی طول بکشد. وی ادامه می‌دهد: آیا می‌توانیم سانفرانسیسکو را با معیارهایی که استاندار بیان کرده است، مطابقت دهیم، در حالی که تعداد زیادی از افراد بی‌خانمان هستند؟