به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، فرانسس رایان، ستون‌نویس روزنامه گاردین با عنوان «ویروس بی عدالتیِ بریتانیا، خطرناکتر از کرونا» می نویسد: هم‌زمان با شیوع پاندمیک در سراسر جهان، شمار مرگ‌های تراژیک و تلاش و جست‌وجو برای یافتن واکسن در صدر تیترهای خبری هستند. پیامدهای اجتماعی ویروس اما کم‌تر مورد توجه قرار گرفته‌اند. زنانی که با شریک‌های بدرفتار حبس شده‌اند. کودکان آسیب‌پذیری که حال با بسته شدن مدارس از چشم مددکاران دور افتاده‌اند. ممکن است ما این‌ها را تلفات پنهان ویروس کرونا بنامیم: آن‌هایی که نمی‌توانند درون چهار دیواری خانه‌هایشان امنیت داشته باشند.

خانواده‌های گرسنه را در نظر بگیرید. پژوهشی که توسط سازمان غذا صورت گرفته است نشان می‌دهد که سه میلیون نفر در بریتانیا در خانوارهایی زندگی می‌کنند که در آن لااقل یک نفر مجبور شده است از برخی وعده‌های غذایی چشم‌پوشی کند، و ۱.۵ میلیون نفر لااقل یک روز کامل را بدون غذا سپری کرده‌اند چرا که پول برای خرید غذا و یا دسترسی به غذا نداشته‌اند.

تلفات به اندازه کافی واضح است: هزینه افزایش یافته مواد غذایی، بی‌کاری و کاهش درآمدها به‌دلیل پاندمیک، کمبود نظام تأمین اجتماعی و انزوای آن‌هایی که در حال حاضر حتی رفتن به تسکو (یکی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای خرده‌فروشی در بریتانیا) نیز برای آن‌ها لوکس به‌حساب می‌آید.

تصور اینکه این مسائل چگونه در خانه‌ها و اجتماعاتی در سراسر انگلستان در حال وقوع‌اند، دشوار نیست. انجام «یک خرید بزرگ» برای جلوگیری از بیرون رفتن از خانه تنها زمانی کارگر خواهد بود که شما ۱۵۰ پوند در حساب بانکیتان داشته باشید. زمانی که خریدهای از سر هول و هراس باعث کاهش اجناس در قفسات مغازه‌ها می‌شود، خانواده‌های کم‌درآمدی که تنها می‌توانند محصولات ارزان‌تر را خریداری کنند مجبور می‌شوند تا هر چیزی که باقی مانده است را بخرند. این مسأله را در کنار کاهش و یا قطع درآمد در نظر بگیرید و تأمین ضعیف اعتبارات همگانی، و واضح است که چرا، بنا بر گزارش شبکه مستقل کمک غذایی، برخی بانک‌های غذایی شاهد رشد حدوداً ۳۰۰درصدی مراجعه‌کنندگان به‌نسبت همین زمان در سال گذشته بوده‌اند. همة این‌ها در حالی است که اهدای کالاهای اساسی نیز کاهش چشم‌گیری داشته‌اند.

یا آن‌هایی را در نظر بگیرید که برای پرداخت اجاره‌هایشان دچار مشکل هستند. پژوهش جدیدی نشان می‌دهد که یک پنجم مستأجرین خصوصی مجبور بودند میان پرداخت مبلغ برای غذا و قبوض و پرداخت اجاره صاحب‌خانه‌هایشان در این ماه انتخاب کنند. دولت یک قانون موقتی وضع کرده است که بیرون کردن افراد از خانه‌هایشان را منع می‌کند اما یک چهارم مصاحبه‌شوندگان هم‌اکنون خانه‌هایشان را از دست داده‌اند. از آن‌جایی که نمی‌توانستند اجاره‌ها را پرداخت کنند مجبور بودند به‌طور داوطلبانه به خانه دوستان یا والدینشان نقل مکان کنند.

به یک کنفرانس مطبوعاتی از خیابان داونینگ گوش دهید تا دیگر از اینکه نمی‌دانستید چنین اتفاق‌هایی در حال وقوع هستند احساس عذاب وجدان نداشته باشید. در روزهای اخیر اقدامات واضحی برای سیاست‌زدایی از ویروس کرونا صورت گرفته است، گویی پاندمیک در خلأ مؤلفه‌های اقتصادی و اجتماعی رخ می‌دهد. به‌نظر می‌رسید که بیمار شدن بوریس جانسون این نظر را که ویروس کرونا برابرساز بزرگی است تأیید می‌کرد – به هر حال، حتی یک نخست وزیر تحصیل‌کرده شما نیز در برابر اثرات این بیماری ایمن نبود.

در عین حال، وزیران از «نشانه‌های مهرآمیز» برای پاسخ به نگرانی‌های سیاسی بهره برده‌اند: از دست زدن و تشویق کارکنان سرویس سلامت همگانی در بیمارستان‌های بی‌پول گرفته تا قلب‌های نقاشی شده در پنجره‌ها برای قربانیان بدرفتاری؛ پنجره‌هایی که احتمالاً پناه‌های محلی‌شان آن‌ها را بسته‌اند.

ما شاهد ضدعفونی کردن مسائل اجتماعی هستیم: دولت تلاش دارد تا ما را متقاعد کند که ژست‌ها جایگزین تأمین بودجه کافی هستند، و افراد مرفه به همان اندازه افراد غیر ایمن آسیب‌پذیرند.

در واقعیت بریتانیا در حال تجربة یک بحران سلامت عمومی است که با نابرابری تعریف می‌شود. بله، قرنطینه برخی افراد، از جمله شاغلین مستقل، را مجبور کرده است تا برای نخستین بار با نظام رفاهی پر تلفات انگلستان در تماس باشند؛ اما اکثر اثرات زیان‌آور اجتماعی ویروس در میان خطوط گسل موجود توزیع می‌شود.

تقریباً ۲ میلیون نفر پیش از ویروس کرونا دچار سوءتغذیه بوده‌اند، که یک نفر در پنج نفر از آن‌ها زیر ۱۵ سال بود که با بزرگسالی زندگی می‌کرد که پس از دهه‌ها ریاضت اقتصادی عدم تأمین مواد غذایی را تجربه می‌کرد. گرسنگی، هم‌چون سکونت غیر ایمن یا سواستفاده خانگی، پدیده‌ای جدید نیست. پیش از این نیز جامعة ما شکاف‌های متعددی داشت و ما می‌بایست می‌دانستیم که با وارد آمدن کوچک‌ترین فشار این شکاف‌ها جامعه را فرومی‌پاشانند.

در حالی که شمار موارد ابتلا در انگلستان در حال افزایش است و تمدید قرنطینه به‌نظر اجتناب‌ناپذیر است، تنها کار صحیح این است که ما گفت‌وگویی صریح در خصوص گسل‌های اجتماعی ویروس داشته باشیم. انزوای بلند مدت چه تأثیری بر آن‌هایی که پیش از این نیز دچار چالش‌هایی بوده‌اند می‌گذارد و دولت چه کاری برای کمک به آن‌ها باید انجام دهد؟  درحالی که وزیران پیشنهاد می‌کنند که ما بر روی پنجره‌هایمان عکس قلب نقاشی کنیم، میلیون‌ها نفر وجود دارند که نگران مسائل مادی و بغرنج‌تری هستند: آیا در کابینت‌ها مواد غذایی هست؟ چگونه اجاره‌هایشان را پرداخت کنند؟ آیا فرزندانشان ایمن هستند؟ این یک بحران ملی است – فقط آن بحرانی نیست که مدام می‌شنویم.