به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر به نقل از خبرگزاری محلی دالاس نیوز، تعداد مهاجران مبتلا به کووید 19در بازداشتگاه پریریلند[1] در جنوب غربی دالاس به 36 عدد افزایش پیدا کرده است.

به گفته خانواده‌های مهاجران، این شیوع سریع بخاطر انتقال افراد از پنسیلوانیاست.

لوئیس بویتراگو، راننده کامیون 50 ساله اهل فیلادلفیا و متولد کلمبیا، یکی از این افراد است.

بویتراگو گفت که او به شدت خواستار بیرون رفتن از آن بازداشتگاه در منطقه روستایی آلوارادو بود که با ماشین یک ساعت از دالاس فاصله داشت.

 او در یک مصاحبه تلفنی از پریریلند گفت: «من احساس خوبی ندارم. همه شب را سرفه می‌کردم.»

وی اضافه کرد: « به کرونا مبتلا هستید و هیچ ‌کس مراقب شما نیست. دارم اینجا دیوانه می‌شوم. یک‌ نفر اینجاست که می‌گوید می‌خواهد خودش را بکُشد.»

امریکا مهاجران کرونایی را در یک مرکز جمع کرده است

یک روز قبل از عید پاک، بویتراگو و 20 نفر دیگر از زندانیان در نیمه شب با اتوبوس و هواپیما از مرکز تادیبی و زندان شهر پایک در پنسیلوانیا منتقل شدند. در این مرکز 2 نفر از کرونا مرده بودند و تست تعدادی از آن‌ها نیز مثبت شده بود.

بسیاری از این زندانیان اکنون در پریریلند دچار کرونا هستند. بنابر آمار سازمان "اعمال مهاجرت و گمرک ایالات متحده"[2]، تعداد مبتلایان از 3 نفر به 36 نفر افزایش پیدا کرده است.

بویتراگو می‌گوید او در مکانی جداگانه به سر می‌برد که به آن "سوراخ" می‌گویند. او و دیگرانی که در آن مکان هستند همه مبتلا به کرونا هستند.

وکلا و سازمان‌های حقوقی غیرانتفاعی، از جمله اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا،[3] در تلاشند که زندانیانی را در قبال کرونا بخاطر سن زیاد و یا مشکلات سلامتی نظیر دیابت آسیب‌پذیرتر هستند را از زندان آزاد کنند. دیگر سازمان‌ها از جمله سازمان عفو بین‌الملل و سازمان ملل، خواهان آزادی همه زندانیان در هر سن و سال و شرایط سلامتی هستند.

360 مهاجر در بند امریکا به کرونا مبتلا شده‌اند

تقریبا 31 هزار مهاجر در بازداشتگاه‌های مدنی توسط سازمان اعمال مهاجرت و گمرک ایالات متحده نگه‌داشته می‌شوند. این مرکز اعلام کرد که تا دوشنبه شب در کل کشور 360 مورد ابتلا در این بازداشتگاه‌ها وجود داشته است.

تلاش‌های حقوقی برای آزادی افرادی که در مقابل کرونا آسیب‌پذیر هستند بسیار پراکنده و سخت است، و گزارش‌هایی از پیروزی و شکست این تلاش‌ها در ایالت‌های تگزاس، ‌لوئیزیانا،‌ جورجیا،‌ پنسیلوانیا ‌و کالیفرنیا بدست آمده است.

هفته گذشته یک قاضی فدرال به سازمان اعمال مهاجرت و گمرک دستور داد که پرونده‌ها را بازبینی کند و افرادی را که به علت سن بالا و یا شرایط سلامتی در معرض خطر پاندمی هستند آزاد کند.

فلیکس ویلالوبوس می‌گوید: «ما همیشه فکر می‌کردیم که شیوع بیماری بالاخره اتفاق می‌افتاد.» ویلالوبوس وکیل مرکز مهاجران و پناهندگان برای آموزش و خدمات حقوقی (RAICES) است. این مرکز یک سازمان حقوقی غیر انتفاعی در تگزاس است.

وی اضافه کرد: «به همین دلیل است که در سراسر کشور دعاوی حقوقی وجود داشته است. سازمان اعمال مهاجرت و گمرک، در مراقبت از نیازهای پزشکی افراد چندان خوب عمل نکرده است.»

جنیفر دی هارو از وکلای اصلی این مرکز در فورت ورث است که نگران ایمنی موکلش در پریریلند است. موکل او به ویروس مبتلا نشده است، اما بخاطر سیستم مهاجرتی بی نظمی که اجازه نقل و انتقالات متعدد زندانیان را می‌دهد، چندین برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا قرار می‌گیرد. بر اساس سیستم مهاجرتی،‌ زندانیان از ایستگاه‌های مرزی به زندان‌های روستایی و مراکز بازداشت در کل کشور منتقل می‌شوند.

به گفته دی هارو، این همان چیزی است که به عقیده عده‌ای در پریریلند اتفاق افتاد که در آن زندانیان قبل از عید پاک از پنسیلوانیا به دالاس برده شده بودند. به همین دلیل است که مرکز مهاجران و پناهندگان ریسز خواهان توقف انتقالات و آزادی بازداشت‌شدگان است.

«نگه داشتن این افراد در بازداشت درکنار هم خطرناک است. من نه تنها نگران ایمنی موکل خودم هستم بلکه نگران دیگر افراد بازداشت‌شده نیز هستم.»

وکلایی که دیگر به مهاجرین دسترسی ندارند

نگرانی‌های ایمنی باعث شده که سازمان‌های غیر انتفاعی، کوچکتر بشوند و یا نحوه کارشان تغییر پیدا کند؛ خیریه‌های کاتولیک در دالاس 5 بار در هفته خدمات حقوقی در پریریلند ارائه می‌داد، اما در اواسط مارس با شروع اقدامات احتیاطی در تگزاس‌، خدمات این سازمان نیز متوقف شد. این خدمات اکنون از طریق ویدئو ارائه می‌‌شود و وکلا مجبورند به جای روئیت حضوری اسنادی زندانیان پریریلند، این اسناد را در حالی که توسط موکلان جلوی دوربین نگه داشته شده‌اند بخوانند.

لویس آرانگو، رییس مرکز خیریه‌های کاتولیک می‌گوید که «این شرایط ایده‌آل نیست.»

او معتقد است که مشاوره‌های تلفنی فرد به فرد، بسیار چالش‌برانگیز هستند زیرا سایر زندانیان نیز می‌توانند جزییات را بشنوند و این ناقض حریم خصوصی است. آرانگو همچنین نگران انتقالات جدید و اثرات احتمالی آن‌ها است.

در صنایع خصوصی زندان، سود بر سلامت تقدم دارد

بازداشتگاه پریریلند در سال 2017 در آلوارادو،‌ پایین بزرگراه اصلی و در انتهای یک جاده شنی به نام جاده سان فلاور در همسایگی خانه‌های سیار قرار دارد. این مرکز 707 تختخوابه، زیر نظر شرکت خصوصی لسل [4]قرار دارد که در راشتون لوئیزیانا واقع شده است. این شرکت بیش از بیست زندان و بازداشتگاه را در 5 ایالت تحت کنترل دارد که به نقل از وبسایت شرکت، ظرفیتی تقریبا برابر با 17 هزار نفر دارد.

بر اساس اطلاعات سازمان اعمال مهاجرت و گمرک، تقریبا یک چهارم موارد ابتلا به کرونای این سازمان متعلق به زندان های شرکت لسل در پنج منطقه است. لسل بارها از اظهار نظر در مورد مراکز بازداشتی خود سر باز زده است.

اما سخنگوی این سازمان گفت که قبل از انتقال از شهر پایک در ماه آوریل، زندانیان مورد بررسی ابتلا به کووید 19 قرار گرفتند که شامل کنترل درجه حرارت بدن آن‌ها می‌شد؛ و آن‌ها هیچ علائمی نداشتند. مشخص نیست که این بررسی شامل تست آزمایشگاهی اصلی ویروس کرونا هم بوده است یا نه.

بعضی از خویشاوندان زندانیان می‌گویند که به آن‌‌ها گفته می‌شود که صابون و ماسک به اندازه کافی برای کارکنان پریریلند وجود ندارد.

جیمی مور،‌ مسئول مدیریت اورژانس شهر جانسون که آلوارادو در آن واقع شده است، در نشستی به مسئولان عالیرتبه شهر گفت که او 300 ماسک N95 اهدایی را به پریریلند داده و 150 ماسک دیگر نیز در اختیار پزشکان حاضر در آلوارادو قرار گرفته که به مراقبت از زندانیان می‌پردازند.

نگرانی خانواده‌های بازداشت‌شدگان از سلامت عزیزانشان

شیوع ویروس کرونا باعث نگرانی شدید فرانیا بلاندون شده است زیرا همسر کلمبیایی او تقریبا دو ماه است که در بازداشت به سر می‌برد. او گفت که همسرش،‌ لویس بویتراگو در ویدئوکنفرانس‌هایی که از پریریلند برقرار می‌کند نگران و عصبی به نظر می‌رسد. او نگران تب و افسردگی فزاینده شوهرش است.

او می‌گوید: «گناه آن‌ها این است که آینده بهتری می‌خواهند. آن ها انسان هستند. اینکه به ویروس کرونا مبتلا شده اند تقصیرآن‌ها نیست.»

وین ساکس، وکیل وی در فیلادلفیا گفت که او فکر می‌کرد موکلش در فیلادلفیا آزاد خواهد شد، زیرا یک قاضی فدرال دستور آزادی 22 نفر از زندانیان زندان‌های پایک و یورک را داده بود که بخاطر داشتن دیابت و آسم در معرض خطر بیشتری ازز ابتلا ویروس کرونا بوده‌اند.

ساکس گفت: «به نظر من این تصادفی نیست که روز بعد از صدور این حکم که به نفع زندانیان بود، آن‌ها 20 نفر را شبانه به تگزاس منتقل کنند.»

زندانیان می‌گویند به آن ها ماسک نمی‌دهند

مارگاریتا کارکامو، خواهر کوچکتر یکی از زندانیان پنسیلوانیا گفت که برادرش لی اسپینوزا به او گفته بود که تعداد اندکی از افراد در پریریلند از ماسک استفاده می کنند. وی افزود:‌ «او می‌گوید که بارها از نگهبانان شنیده که می‌گویند: چرا آن‌ها افراد مبتلا را به اینجا می‌آورند؟»

کریستین مک‌کوی که یک کمک پرستار در فیلادلفیاست نگرانی‌هایی مشابه به نگرانی‌های کارکامو دارد. برادر 51 ساله او ریچارد مک‌کوی که متولد جامائیکاست، از زندان پایک به پریریلند منتقل شد. اما او به ویروس کرونا مبتلا شد. برادرش به او گفته بود که بسیاری از افراد آن‌جا ماسک ندارند. کریستین می گوید: «من فکر می‌کنم که کل آن مکان به ویروس آلوده شده است... شما نمی‌خواهید این پاندمی را بیشتر کنید.»

آلتون جوزف، همسر 40 ساله جاسمین پیکاردو، نیز از زندان پایک با زنجیر و در نیمه های شب به پریریلند منتقل شد. این دو که از اهالی سنت وینست و گرنادینز بودند، ‌تا قبل از بازداشت به عنوان مکانیک در شهر نوریستاون ایالت پنسیلوانیا کار می‌کردند.

پیکاردو گفت که همسرش در پریریلند صابون کافی ندارد و در اتاق مشترکی با دیگر مهاجران بیمار نگهداری می‌شود. همسرش به وی گفته بود که نگهبانان از ترس ابتلا به ویروس نمی‌خواهند غذای زندانیان را بدهند.

تست کرونای همسر او البته مثبت نشده است. او عصبانی است زیرا معتقد است همسرش بر اساس دستور قاضی فدرال در پنسیلوانیا آزاد می‌شد. دو روز قبل همسر وی به پریریلند منتقل شد.

پیکاردو که خود شهروند آمریکاست و 5 فرزند دارد در گفتگوی تلفنی گفت: «او مرد خوبی است. او هیچ کار اشتباهی نکرده است. بدون او به من سخت می‌گذرد. من میخواهم او به خانه برگردد.»

پیکاردو از بدترین حالت می‌ترسد، مرگ در بازداشتگاهی در تگزاس. «ما قرار است چه کار کنیم؟ با مکالمه تصویری از هم خداحافظی کنیم؟»

[1] Prairieland

[2] Immigration and Customs Enforcement

[3] ACLU

[4] LaSalle Corrections