به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، بنجامین سلوین، استاد ارشد روابط بین الملل دانشگاه ساسکس انگلیس در لوموند دیپلماتیک می‌نویسد: شیوع بیماری کووید 19 نابرابری‌های ظالمانه اجتماعی حاکم بر جامعه را آشکار کرد.

وی می‌افزاید: قبل از شیوع ویروس کرونا سیستم غذایی انگلیس با مشکلاتی مواجه بود اما شیوع بیماری باعث تشدید این روند شد. اگر از نقطه نظر منشور غذایی انگلیس به نابرابرهای اقتصادی-اجتماعی آن بنگریم، نحوه تولید، فروش، آماده سازی و مصرف آن ما را وادار به اندیشیدن به این مساله می‌کند که زندگی پس از کرونا به چه شکل خواهد بود.

سلوین  در بخشی از یادداشت خود اذعان دارد: سیستم صنعت غذایی کنونی انگلیس با مشکلات فراوانی روبروست، از پرداخت حقوق کشاورزان گرفته تا تهیه غذای سالم و قیمت مناسب به مردم و نحوه توزیع آن در فروشگاه‌ها. سیستم رستوران‌های تحت حمایت دولتی که به مزارع منطقه و دامداری‌های تولید گوشت متصل اند باید اصلاح شود.

وی می افزاید: شرایط کارگران مزارع در انگلیس نسبت به سایر بخش های تولیدی همیشه با مخاطرات بیشتری مواجه بوده است. داشتن نماینده در اتحادیه های کارگری و مذاکرات دست جمعی کارگران با کارفرمایانشان تاثیر اندکی روی حقوق کارگران دارد. متوسط درآمد این کارگران دو سوم دستمزد سایر کارگران در دیگر بخش‌های اقتصادی است. از آنجایی که بیشتر کارهای این بخش بصورت فصلی انجام می‌شود، کارگران مزارع باید انعطاف بیشتری بخرج دهند و حتی به فکر مهاجرت کوتاه مدت به شهرها باشند.

او با بیان این که حال شیوع بیماری کرونا باعث شده بسیاری از این کارگران با مشکلات جدی مواجه شوند تصریح می کند: هزاران کارگر مهاجر شرق اروپایی در حال حاضر در بخش میوه و سبزیجات و کارهای موقت در انگلیس مشغول بکارند. حال این کارگران علاوه بر رعایت فاصله اجتماعی باید نگران وضعیت سلامتی و معیشتی خود نیز باشند.

استاد ارشد روابط بین الملل دانشگاه ساسکس در بخش دیگری از یادداشت خود با اشاره به وضعیت در بخش مصرف می نویسد: حتی تا قبل از شروع بحران در انگلیس حدود 4 میلیون کودک در خانواده‌هایی زندگی می‌کردند که توانایی خرید غذای سالم مطابق با معیارهای سازمان غذایی کشور را نداشتند. در این خانواده‌ها خرید غذای ارزان اما فراوری شده و ناسالم تبدیل به یک استراتژی غالب شده است. این مشکلات حالا با مساله چاقی کودکان و بزرگسالان که در نتیجه مصرف غذاهای خالی از کالری است تشدید شده است (غذاهایی با کالری بالا اما بدون ارزش غذایی).

وی می افزاید: از زمان شروع این بیماری میلیون‌ها نفر بیکار شده‌اند و پول کافی برای خرید غذا ندارند. با نگاهی به روند آماده سازی غذاهای خانگی نیز متوجه می‌شویم که هیچ چیز بخوبی پیش نمی‌رود. انجام این کار بیشتر برعهده بانوان است، آنها باید بار کار در خارج از منزل را بدوش بکشند، ضمن اینکه بابت انجام کارهای خانه نیز پولی به آنها پرداخت نمی‌شود. حدود 85% زنان بالای 18 سال و 50% مردان حداقل در طول روز 1 ساعت به انجام کارهای خانه و پخت و پز مشغولند.

سلوین با اشاره به تاثیر کرونا بر عملکرد رستوران‌ها می گوید:  رستوران‌های کوچکی که توسط خانواده‌ها اداره می‌شوند نسبت به رستوران‌های زنجیره‌ای غذاهای آماده بیشتر در معرض خطر قرار دارند. نابرابری در هرزمینه‌ای موج می‌زند. سیستم جهانی غذا با کمک هزینه ای بالغ بر 1میلیون دلار در دقیقه می‌تواند غذای کافی و حتی بیش از نیاز مردم کل جهان را تامین کند اما تنها باعث افزایش گرسنگی، چاقی و نابرابری‌های اجتماعی- اقتصادی شده است. اتکای این سیستم به مواد شیمیایی، تخصیص منابع به غذای دام‌ها بجای دانه های خوراکی برای انسان‌ها و تامین نیازهای بخش کشاورزی و نابودی جنگل ها، حالا در سایه شیوع بیماری و شرایط بد آب و هوایی خود را بهتر نشان می‌دهد.