به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، وب سایت ورد سوشالیست در گزارشی نوشت: افراد بی خانمان در بحبوحه قرنطینه در خیابان­های لندن با شرایط وخیمی مواجه­ هستند.

در ادامه این گزارش می خوانیم:  پاسخ دولتمردان به اوضاع بی خانمان­ها در طول بحران نشانگر واکنش کلی آنها به بیماری بوده است، یعنی اقدامات خیلی کم و خیلی دیر. وقتی نخست وزیر، بوریس جانسون، در پایان ماه مارس دستور داد که همه ساختمان­های خدماتی دولت نظیر کتابخانه ­ها و مدارس، در عرض 48 ساعت برای سکونت بی خانمان­ها تجهیز شوند، شوراهای محلی و خیریه ­ها مدت­ها بود که تمام توان خود را برای مواجهه با بحران به میدان آورده بودند، درحالیکه اوضاع­شان به دلیل بودجه ­های ریاضتی و کاهش خدمات عمومی دولت بدتر هم شده بود.

چند ماه پیش از همه گیری ویروس کرونا، آمار بی خانمان­ها در کشور به بالاترین سطح خود رسیده بود. در ماه اکتبر، شبکه اطلاعات بی خانمان­ها (CHAIN) دریافت که بین ماه جولای و سپتامبر 2019 تعداد 3985 نفر در لندن در خیابان­ها می­خوابیدند. این آمار رشد 28 درصدی نسبت به مدت مشابه در سال 2018 را نشان می‌دهد. به طوریکه، 2069 نفر به آمار بی خانمان­ها افزوده شده است که افزایش 50 درصدی در یک سال را نشان می­دهد، یعنی هر روز 22 بی خانمان جدید.

 جان اسپارکس، مدیر اجرایی موسسه خیریه کرایسیس، این آمار را کاملا غیرقابل قبول خواند و خواستار لغو قانون بی­خانمانی شد، قانونی که تکدی­گری و خوابیدن در مکان­های عمومی و فضای باز را جرم اعلام کرده است. هاوارد سینکلر، مدیر اجرایی موسسه سنت مانگو، اظهار داشت که افزایش بی خانمان­ها یک رسوایی ملی است و از دولت خواست که اقدامات موثرتری را با چشم انداز دراز مدت­ در دستور کار قرار دهد. ایموژن فارنام، پژوهشگر حوزه آمار، کمبود منابع مالی دراز مدت برای ارائه خدمات عمومی و هزینه بالای اجاره خانه را در شکست قانون کاهش بی خانمانی و راهبرد بی خانمانی مقصر دانست.

حتی این آمارهای تکان دهنده هم کامل نیستند. داده­های شوراهای محلی که در پایان فوریه بر اساس قانون آزادی اطلاعات منتشر شدند، نشان می­دهد که در سال 2019 تقریبا 25 هزار نفر در بریتانیا بی خانمان بودند. عددی که تقریبا 5 برابر بیشتر از برآوردهای رسمی است. مهم اینکه، مناطق وست­مینیستر و کمدن در لندن جزو متراکم‌ترین مناطق کشور از لحاظ جمعیت بی خانمان­ها بودند.

اسپارکس گفت: هنوز تصویر واضحی از تعداد افرادی که مجبورند در طول سال در خیابان­ها بخوابند، نداریم. شوراها آمار افرادی را گردآوری می­کنند که حداقل یک شب در سال را در خیابان بخوابند، درحالیکه آمارهای دولتی بر اساس شمارش بی خانمان‌ها فقط در یک شب است. تقریبا یک سال پیش و در آوریل 2019، سِر دیوید نارگرو، رئیس اداره آمار بریتانیا در نامه­ای به وزیر مسکن نوشت که استفاده از آمار بی خانمان‌ها برای نشان دادن موفقیت برنامه کاهش بی خانمانی وزارت مسکن را متوقف کنند.

موسسات خیریه­ ای مانند کرایسیس در هفته اول ماه مارس نگرانی خود را درباره کمبود اصول راهنمای مقابله با ویروس کرونا در زمینه کمک به افراد بی خانمان  ابراز کردند، بی خانمان­هایی که پیش از کرونا هم دچار بیماری­های مختلفی بودند. خیریه­ها اعلام کردند که عدم ارائه توصیه­های پزشکی درباره کرونا به هزاران بی خانمان، افراد ساکن اقامتگاه­های موقتی و خانه­های نابسامان تحت حمایت دولت نگران کننده است. موسسه خیریه گلس دور، یکی از بزرگترین خیریه­های ارائه دهنده جای خواب شبانه، گزارش داد که از پذیرش مردی که مشکوک به ابتلا به ویروس کرونا بود، امتناع کرده است. درخواست آنها از دولت برای ارائه اصول مواجهه با کرونا سه هفته متوالی بی پاسخ مانده بود.

مگان پرستون، مسئول اصلی مقابله با ویروس کرونا در خیریه گلس دور، ناراحتی خود را این­گونه بیان کرد: از دولت می­خواهیم راه حلی بدهد، مثل اقامتگاه امن و موقتی که فرد بی خانمان بتواند خود را در آنجا قرنطینه کند.

کتی موهان، مدیر اجرایی موسسه خیریه هاوسینگ جاستیس از وزارت بهداشت انگلیس درخواست کرد که توصیه­ هایی به آن موسسه‌ی خیریه­ ارائه کند، ولی مسئولان وزارتخانه گفتند که هیچ توصیه­ای پیش از هماهنگی با وزارت مسکن داده نخواهد شد.

کمبود هماهنگی پیامد خطرناکی به همراه داشته است. در 24 ماه مارس و فقط یک روز پس از دستور دولت مبنی بر رعایت فاصله اجتماعی برای غلبه بر کرونا، شرکت هتل­های زنجیره­ای ترَوِل داگ نامه­ای به خانواده­های بی خانمان ساکن این هتل­ها و کارکنان خود داد که در عرض 2 ساعت اتاق­های همه 360 هتل شرکت در بریتانیا را تخلیه کنند. این اقدام موجب هرج و مرج در کشور و ترس و وحشت مهمانان هتل شد و مقام­های محلی را وادار کرد تا مسکن جایگزین برای ساکنان هتل­ها پیدا کنند.

هرچند مقررات دولتی شامل محل­های اقامت بی خانمان­ها و کارمندان ضروری نظیر کارکنان حوزه بهداشت بخش دولتی نمی­شد، ولی ترول داگ روی تصمیم خود مبنی بر تخلیه اتاق­ها پافشاری کرد و درخواست وزیر بی خانمان­ها، لوک هال برای تجدید نظر در تصمیماتش را نادیده گرفت. دیگر هتل­های زنجیره­ای مثل پریمیر این و جوریز این  که در زمان­های مختلف بخاطر ارائه اقامتگاه­ موقتی برای مردم میلیون­ها پوند سود کرده­اند نیز مهمانانشان را تخلیه کردند. این یعنی شوراهای محلی باید هتل­ها یا آپارتمان­های دیگری برای اقامت افراد اخراج شده، پیدا می­کردند. صادق خان، شهردار لندن اعلام کرد که 300 اتاق مهیا شده است اما موسسه خیریه کرایسیس گفت که این تعداد اتاق اصلا برای بی­خانمان­ها کافی نیست.

مردی به نام گبولاگاد ایبوکون الوا از هتل پریمر این در نزدیکی فرودگاه هیترو اخراج شد، جایی که هزینه­ های اقامتش با کمک مالی خوانندگان روزنامه گاردین پرداخت می­شد. او همچنین یکی از قربانیان رسوایی ویندراش است که اشتباها منجر به بازداشت و تهدید به اخراج مهاجران از بریتانیا شد. وی از سال 1980 در بریتانیا زندگی کرده ولی ده سال است که توسط وزارت داخله مهاجر غیرقانونی شناخته شده و بی خانمان شده است. او با اداره مسکن شورای هیلینگدون تماس گرفته بود اما کمکی دریافت نکرد و می­گوید: اصلا نمی­دانم کجا باید بخوابم.

وقتی پرنس ویلیام، حامی موسسه خیریه کمک به بی خانمان­ها به نام پسج، روز 26 مارس اعلام کرد که 600 نفر دیگر تا 27 مارس از خیابان­ها جمع می­شوند، دولت جانسون هم حس کرد باید نشان دهد که کاری انجام داده و به شوراها 48 ساعت فرصت داد تا اقامتگاه موقتی برای همه بی خانمان­ها فراهم کنند. گرچه خیریه­ها و شوراها از این تصمیم استقبال کردند اما می­دانستند که منابع مالی بیشتری برای انجام چنین کاری ظرف 48 ساعت نیاز است، به ویژه در شرایط نامعقولی که دولت به هتل­ها دستور تعطیلی داده بود.

حتی لوئیس کیسی، هماهنگ کننده جدید دولت در امور ویروس کرونا و بی خانمان­ها، بر اهمیت تعطیل کردن محل­های خواب گروهی بی خانمان­ها و سرپناه­های شبانه به منظور کاستن از سرعت گسترش بیماری تاکید کرد. لوک هال نیز از مقام­های محلی خواست یک گروه هماهنگ کننده برای رسیدگی به امور بی خانمان­ها در طول بحران کرونا تشکیل دهند.

اما خبری از کمک­های مالی و اصول راهنمای جدید نبود. با این وجود، شهرداری اعلام کرد که پناهجویان و مهاجرانی که سابقاً مشمول دریافت کمک­های دولتی نبودند حالا مجاز به گرفتن کمک دولتی برای تامین مسکن هستند. باز هم هیچ منبع مالی یا مسیر مشخصی ارائه نشد و به مقام­های محلی در نامه­ای دستور دادند تا از قدرت خود و منابع مالی جایگزین استفاده کنند تا به افرادی که دسترسی به بودجه­های عمومی ندارند و بخاطر همه گیری کرونا نیازمند مسکن و حمایت­های دیگر هستند، یاری برسانند.

جان اسپارک اظهار داشت: دولت متعهد به پایان دادن به بی خانمانی تا سال 2025 است. اگر این کار واقعا در اولویت قرار گیرد در سال 2020 می­توانیم به این هدف برسیم.

اما دیگران اینقدر امیدوار نبودند. جسی سیل، از اعضای موسسه خیریه ناکوم که برای 1300 مهاجر فقیر در سال 2019 محل اقامت تامین کرد، گفت: بدون اعمال تغییرات از طرف وزارت داخله، در عمل هنوز هم افراد به خدمات حمایت از بی خانمان­ها دسترسی نخواهند داشت.

پل آترتون، یک فیلمساز بی خانمان که در ترمینال 5 فرودگاه هیترو زندگی می­کند، باور دارد که احتمال تامین مسکن برای امثال وی قبل از پایان هفته بسیار کم است. وی اظهار داشت که درخواست دولت موفق­تر می‌شد، اگر به شوراها دستور تبعیت از این سیاست­ها داده می­شد.

گزارش­ها در 30 مارس حاکی از آن است که هزاران نفر هنوز در خیابان­ها با مشکلات دست و پنجه نرم می­کنند. موسسه خیریه کرایسیس تخمین زد که محل سکونت تقریبا 4200 نفر در طول هفته گذشته تغییر کرده است اما هزاران نفر دیگر در کلیساها و محل­های خواب شبانه و در کنار هم سکونت داده شده­اند، به طوری که از فضاهای آشپزی و شستشوی مشترک استفاده می­کنند.

آنهایی که در خیابان­های لندن باقی مانده­اند دچار کمبود مواد غذایی­ هستند، چون منابع معمول غذایی از طرف خیریه­ ها قطع شده­ اند. افرادی که نمی­توانند آدرس جدید خود را در اسرع وقت اعلام کنند هم از دریافت کمک محروم می­مانند، درست مثل مهاجرانی که مشمول گرفتن کمک­های دولتی دسته­ بندی نشده­اند. در ماه اکتبر، شبکه اطلاعات بی خانمان­ها گزارش داد که 52 درصد از بی خانمان­های بریتانیا را مهاجران تشکیل می­دهند و حتی صادق خان، شهردار لندن بیان کرد که هزارن تن از این افراد بعنوان کارکنان سیستم بهداشت ملی و رانندگان پُست در سراسر لندن مشغول به فعالیت­اند.

 موسسه خیریه کرایسیس، که از طرف خیریه­ های دیگر حمایت می­شود، در دوم آوریل نامه سرگشاده­ای به نخست وزیر نوشت و معضلاتی که نیازمند راه حل هستند را معرفی کرد. از جمله‌ی این موارد می‌توان به رفع تمامی موانع قانونی مانند عدم دسترسی به حمایت­های دولتی، تأمین منبع مالی ویژه برای مقام­های محلی، تأمین تجهیزات مراقبتی و محافظتی از کرونا برای کارکنانی که در خط مقدم مبارزه با بیماری­اند و کمک مالی بلاعوض پیش از موعد به افراد تحت حمایت مالی دولت اشاره کرد.

علیرغم ابتلای خود بوریس جانسون به کرونا و رفتن تا پای مرگ، حمایت مالی از بی خانمان­ها هنوز ناچیز است. با افزودن 1.6 میلیون پوند، مبلغ کمک­ها کلا به 3.2 میلیون پوند می­رسد. وقتی اطلاعات شوراها نشان می­دهد که در سال 2019 تعداد 25 هزار نفر در انگلیس بی خانمان بودند، این یعنی به هر نفر فقط 128 پوند تعلق می­گیرد.

حتی افرادی که سرپناه دریافت کرده ­اند هم در معرض خطر هستند. از ماه مارس تاکنون حداقل شش نفر در خوابگاه­های بی خانمان­ها در لندن فوت کرده­ اند. روزنامه گاردین تخمین می­زند که تا 35 هزار نفر ممکن است در خوابگاه­ها تجمع کرده باشند و از وسایل مشترک استفاده کنند. رعایت فاصله گذاری اجتماعی در چنین فضاهایی غیر ممکن است. اندرو هیوارد، متخصص بیماری­های واگیر در کالج دانشگاهی لندن، خوابگاه­های بی خانمان­ها را به اندازه آسایشگاه­های سالمندان و زندان­ها خطرناک می‌داند و محیط آنها را برای حمله ویروس کرونا فوق العاده مناسب قلمداد می­کند.

اکنون که بسیاری از افراد بیکار شده ­اند و بحران اقتصادی ایجاد شده است، بسیاری از کارشناسان هشدار می­دهند که موج جدیدی از بی خانمان­ها به دلیل گسترش فقر پدید خواهد آمد. بیکاران جدید یک بحران انسانی و سلامتی به همراه دارند اما با طبقه ­ای سرمایه­ دار مواجه ­اند که در برآورده کردن نیازهای انسانی اولیه­‌ی آنها ناتوان یا نسبت به آن بی توجه است.