به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، روزنامه نیویورک تایمز در گزارش به جنگ اینترنتی فعالان مدنی امریکا پرداخته و می نویسد برای سیاهان درمانی وجود ندارد و انها از حداقل حقوق مدنی خود دربرابر ویروس کرونا محروم هستند. در ادامه می خوانیم:

تظاهرات، راهپیمایی‌ها ‌و دیگر روش‌های اعتراضی به خاطر محدودیت‌های فاصله‌گذاری اجتماعی که در سراسر کشور اعمال شده است دیگر برگزار نمی‌شوند،‌ اما عده‌ای از فعالان در واکنش به معضل جدیدی که  در عرصه حقوق مدنی در کشور در حال ظهور است، در حال تشکیل کمپین‌های اعتراضی هستند. این معضل در واقع همان تاثیر زیاد و نامتناسب ویروس کرونا بر جوامع رنگین‌پوست است.

نابرابری نژادی که در نرخ ابتلا و مرگ و میر بیماری کووید 19 وجود دارد، به عنوان جدیدترین فصل از بی‌عدالتی‌های تاریخی، فقر پیاپی و نظام مراقبت بهداشتی ناقص این کشور در نظر گرفته می‌شود. این اپیدمی ضربه سنگینی به سیاه‌پوستان و اسپانیایی‌تبار ها زده است، از جمله در نیویورک که این ویروس برای این افراد دوبرابر مرگبارتر بوده است.

بنابراین در میانه یک قرنطینه ملی، فعالان حقوق مدنی کمپین‌های گستره و پراکنده‌ای را در خانه و از طریق لپتاپ‌ها و موبایل‌هایشان براه انداخته‌اند و یک پلتفرم آنلاین را بوجود آورده و برای شکل دادن به طرح‌های کمکی و جبرانی، دادخواست‌هایی را آغاز کرده‌اند. هرچند ابزارهای دیجیتال بخشی از بیشتر اقدامات  را تشکیل می‌دهد،‌ اما این پاندمی باعث شده که برای همراه کردن حمایت‌های مردم، نیازی به انرژی و قدرت [حضور فیزیکی] جمعیت وجود نداشته باشد.

روی‌ هم رفته هدف از این کار رسیدن به قوانین هدفمند، سرمایه‌گذاری‌های مالی، و مسئولیت‌پذیری‌ دولت‌ و سازمان‌هاست. کشیش جس جکسون که از رهبران قدیمی حقوق مدنی است خواستار ایجاد یک کمیسیون کرنر(Kerner Commission) جدید شده است تا به جمع‌آوری اسناد در مورد «نژادپرستی و تبعیض نهادینه شده در سیاست‌های عمومی» بپردازد؛ این سیاست‌ها باعث شده‌اند که این پاندمی تاثیرات بدتری روی سیاه‌پوستان آمریکایی داشته باشد.

رشاد رابینسون، رییس سازمان "رنگ تغییر" که با 1.7 میلیون عضو، بزرگترین سازمان آنلاین عدالت  نژادی است، میگوید: «با وجود ویروسی که جامعه ما را در هم نوردیده است،  به سختی می‌توان در مورد لحظات بحرانی کنونی که ما انسان‌ها در آن هستیم اغراق کرد. ما می‌دانیم که این درد به طور مساوی تقسیم نخواهد شد.»

در سازمان آقای رابینسون و دیگر سازمان‌ها، مثل اتحادیه ملی شهری  و انجمن ملی پیشرفت رنگین‌پوستان، مکالمات تلفنی و جلسات مجازی در جریان بوده و توصیه‌هایی در مورد سیاست‌های ایالتی و فدرال مطرح شده  و نامه‌هایی به قانونگذاران ارسال گردیده است.

گروه‌های محلی کوچکتر که اغلب بر گردهمایی خیابانی متکی هستند، در چارچوب قواعد فاصله‌گذاری اجتماعی بدنبال جلب حمایت و بسیج مردم هستند.

در لس‌آنجلس فعالان امور مسکن ، کاروانی از ماشین‌ها را در بیرون خانه شهردار اریک گارستی آوردند تا خواستار حمایت بیشتر از مستاجران بشوند. در مینیاپولیس ماشین‌ها دور یک بانک حلقه زدند و بوق‌های خود را به صدا در آوردند و بدین شکل  خواستار لغو اجاره‌ها و قسط‌ وام مسکن شدند. مستاجران و گروه‌های سازمان دهنده‌ی آن‌ها در میسوری، تصمیم دارند در روز دوشنبه مسیری از اتوبان را در اختیار بگیرند و خواهان لغو اجاره‌ها بشوند.

تارا راگوویر، مدیر گروه مستاجران کانزاس می‌گوید: «ما داریم تلاش می‌کنیم که از این مرحله جدید از آسیب ،‌ بدون روش‌های سنتی که مستلزم ریختن به خیابان‌هاست ، گذر کنیم.»

رابرت داوکیز، فعال عدالت اجتماعی، نگاهی به آمار و ارقام شهر شارلوت در کارولینای شمالی انداخته که در آن سیاه‌پوستان 22 درصد از ساکنین را تشکیل می‌دهند اما 39 درصد از مبتلایان به کووید 19 را به خود اختصاص می‌دهند. لذا او فهمید که ضربه ویروس کرونا بر جوامع سیاه‌پوستان آمریکا بسیارسنگین خواهد بود. معمولا او به درب منازل و کلیساها می‌رفت تا به ارزیابی آثار تخریبی این ضربه بپردازد و راه‌حلی بیابد، اما مثل دیگر فعالان، او نیز مجبور شد  از درون خانه به بسیج کردن حامیان بپردازد.

آقای داوکینز می‌گوید: « برای درک عواقب بلند مدتی که این مسئله برای این جامعه شکننده [جامعه سیاهان] دارد، ما باید به مردم رجوع کنیم. ما عادت داریم که در خیابان ها راه برویم و در جلسات بررسی انجیل در روزهای چهارشنبه شرکت کنیم و مردم را در این مکان‌ها ملاقات کنیم. بنابراین، ما داریم سریعا ایمیل‌هایی را برای مردم می‌فرستیم و به آن‌ها زنگ می‌زنیم و پیام میفرستیم تا از آن ها سراغ بگیریم.»

جنبش‌ها از ایده‌های سیاسی بزرگ و کارهای کوچک تشکیل می‌شوند. در سراسر کشور، افراد درخواستهای مستقیمی را برای کاهش گسترش بیماری مطرح می کنند. هفته گذشته  در شیکاگو، شهردار لوری لایتفوت هدایت امور را بدست خود گرفت و با ماشین در شهر دور می‌زد و تجمعات را بر هم می‌زد. در شهر آلبانی در ایات جورجیا، یک بازپرس از خانه‌های افرادی که در اثر ابتلا به کووید 19 فوت کردند بازدید کرد تا مطمئن شود بازماندگان از ماسک استفاده می‌کنند و فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت می‌کنند.

مایکل فولر، بازپرس شهر داوتری ساعاتی پس از نود و یکمین مورد مرگ در اثر کووید 19 در این شهر ایالت جورجیا گفت: «من تلاش می‌کنم که زنگ هشدار را به صدا در آورم زیرا شاهد ویرانی در جامعه سیاه پوستان هستم. من تلاش می‌کنم وظیفه‌ای که بر عده من است انجام بدهم. از کشیش گرفته تا قاضی و آوازخوان و همه اقشار مردم در حال مردن هستند. وظیفه من اعلام [آمار] مرگ‌هاست اما من به تلاش برای نجات جان‌ها اعتقاد دارم.»

این نابرابری نتیجه تهدیداتی است که نقاط مشترکی با هم دارند. تعداد بسیار زیادی از سیاه‌پوستان متعلق به نیروی کار "ضروری" هستند که بیمه ندارند و نمی‌توانند از درون خانه کار خود را انجام دهند. این یعنی بیشتر در معرض این ویروس قرار می‌گیرند، هم در رفت و آمد به کار و هم در محل کار. آن‌ها هیچ دسترسی به  مراقبت بهداشتی کم هزینه ندارند. برای بسیاری از آن‌ها، فاصله میان زندگی روزمره تا ویروس کرونا بسیار کوتاه است.

هفته‌ها قبل، مراکز بهداشت عمومی ارقام مربوط به موارد ابتلا به کووید 19 بر اساس نژاد را منتشر کردند. هرچند که این آمار و اطلاعات محدود بود اما نشان از بحرانی می داد که در جامعه سیاه‌‌پوستان در حال شکل گرفتن بود. اول میلواکی، و بعد هم شیکاگو و دترویت.

شهرهای کوچکتر دیگر از جمله آلبانی و شارلوت هم شرایط چندان بهتری نداشتند. در این شهرها شرکت کردن اعضای سه کلیسای متعلق به سیاه‌پوستان در دو مراسم ختم باعث شد 500 مورد ابتلا و 29 مورد فوت بدنبال داشته باشد، که این برای شهری با جمعیت 75 هزار نفری، عدد بسیار بزرگی است.

علاوه بر این، اطلاعاتی که از دورترین مناطق دیپ سوث بدست آمده نشان می‌دهد که در آن‌جا نیز نابرابری در نرخ مرگ و میر وجود دارد. آلاباما، میسیسیپی و جورجیا هر سه گزارش داده اند که نرخ فوت در میان سیاه‌پوستان بسیار بیشتر از سفیدپوستان است.

در حالیکه بعضی از فرمانداران ایالت‌ها کارگروه ویژه‌ای را برای مطالعه این نابرابری‌ها تاسیس کرده‌اند – و رییس‌جمهور ترامپ هم وعده ارائه آمارهای بیشتری بر اساس نژاد را داده است- گروه‌های مدنی و سازمان‌های عدالت اجتماعی در حال مبارزه با اطلاعات نادرست و مطرح کردن توصیه‌های سیاستی بودند.

اولین درگیری‌ها بر سر ارقام – و یا نداشتن ارقام- بوجود آمد. در سراسر کشور، فعالان خواستار دسترسی گسترده‌تر به نمونه‌گیری‌ها و داده‌های موردی شدند که بر اساس نژاد دسته‌بندی شده بودند.

فعالان به آمارهای اولیه به عنوان شاکله یک فاجعه حقوق بشری می‌نگریستند که از جهات بسیاری شبیه به طوفان کاترینا بود. ضربه سهمگین یک طوفان شدید و  جبران نابرابر آن، مناطق سکونت سیاه‌پوستان در نیو اورلان را به شدت مورد آسیب و تخریب قرار داد.

گروه‌های مدنی در حال تهیه لیستی از تقاضاها و حمایت‌ها هستند که بعضی مختص به شرایط پاندمی است و برخی دیگر از موارد قبلی عدالت اجتماعی است که با آن آشنا بوده‌ایم. این درخواست‌ها شامل تضمین ثبات مسکن است که از طریق تعلیق اجاره ها و قسط وام‌ها، و نیز تعلیق حکم تخلیه و توقف قطع امکانات امکان‌پذیر می‌شود. آن‌ها همچنین خواستار آن شدند که افراد مسن‌تر غیر خشن و نیز افرادی که شرایط پرخطر پزشکی دارند از زندان‌ها آزاد شوند،‌مزایای پزشکی بیشتر شده، و حمایت بیشتری از کارمندان بشود- از جمله از طریق دادن مرخصی استعلاجی با حقوق. برای طولانی مدت نیز این گروه‌ها روش‌هایی را برای حمایت از حقوق رای‌دهندگان در انتخابات ریاست‌جمهوری پیش  رو توصیه می‌کنند.

اشلی شلتون، مدیر اجرایی "ائتلاف قدرت برای برابری و عدالت"در لویزیانا می‌گوید: «این مسئله دقیقا در مورد حقوق مدنی است.»

ائتلاف قدرت، ‌ده‌ها سازمان را که پیش از این در این ایالت روی مسائل حقوق کارگران، عدالت کیفری و مسکن کار می‌کردند سازمان‌دهی کرد تا نقشه راه رسیدن به بهبودی و جبران را بوجود آورد.

خانم شلتون گفت: «این بحران به ما فرصت آن را داد که سیستم‌هایمان را دوباره از صفر بسازیم،‌به نحوی که برای همه به یک‌ اندازه خدمت‌رسانی کنند.»

اما بیشترین تلاش این گروه، اصلاح سیستم مراقبت بهداشتی است که به مواردی چون دسترسی،‌هزینه، و تبعیض پزشکی می‌پردازد. ائتلاف Rainbow PUSH به رهبری آقای جکسون  و انجمن ملی پزشکی در روز چهارشنبه بیانیه‌ای صادر کردند که در آن پیشنهاد شده بود گروه‌های پر خطر، از جمله سیاه‌پوستان، در اولویت انجام آزمایش کووید 19 قرار بگیرند.

مارک اچ موریال،‌رهبر اتحادیه ملی شهری، شاهد بالارفتن شدید آمار ابتلا و مرگ در نیو اورلان بود. این شهر زادگاه وی بود که به مدت 8 سال به عنوان شهردار در آنجا خدمت کرده بود.

به نظر او، آنچه در نیو اورلان رخ می‌داد ،‌که البته بی شباهت به دترویت و شیکاگو هم نبود، پیش‌نمایشی از شرایطی بود که احتمالا در دیگر شهر‌ها می‌توانست اتفاق بیافتد.بدون دخالت دولت، بازگشت جوامع و تجارت‌های سیاه‌پوستان به شرایط قبلی تقریبا غیر ممکن خواهد بود. به علاوه، او گفت که ایجاد کمیته اصلاح مراقبت بهداشت ملی تنها راهی بود که می توانست دسترسی اقشار آسیب‌پذیرتر به مراقبت‌های بهداشتی را تضمین کند.

آقای موریال گفت: «ما قبلا هم از نابرابری‌ها اطلاع داشتیم. ما باید نظام مراقبت بهداشتی خود را از نو بسازیم، هیچ راه دیگری وجود ندارد.»