به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر، برنی سندرز در یادداشتی با عنوان «اساس امریکا موجب ناکامی ماست» در روزنامه نیویورک تایمز نوشت:

ما در کشوری زندگی می کنیم که در طول تاریخ از لحاظ مالی غنی  و ثروتمند بوده اما در حال حاضر اختلاف طبقاتی و درآمدی به وضوح در آن دیده می شود، این واقعیت بدین معناست که تقریبا در آمد نیمی از مردم امریکا به زحمت کفاف مخارج ماهانه‌اشان را می دهد، 40 میلیون نفر با فقر دست و پنجه نرم می کنند، 87 میلیون نفر یا تحت پوشش بیمه نیستند یا بیمه دائم ندارند و نیم میلیون از جمعیت بی خانمان و کارتن خواب هستند.

در میان این بحران دوگانه که با آن رو به رو هستیم، یعنی بحران کرونا و فروپاشی اقتصادی، ضروری است که مبانی جامعه آمریکا را بار دیگر بررسی و آنها را اصلاح کنیم، بفهمیم چرا این موضوعات باعث ناکامی ما شده و برای تحقق یک جامعه عادلانه بجنگیم.

تهی بودن و بی عدالتی در سیستم بیمه های درمانی خصوصی که به کارمندان ارائه می شود اکنون باید برای همه آشکار شده باشد. ده‌ها میلیون آمریکایی به خاطر شیوع کرونا شغل و درآمد خود را از دست داده‌اند و بیمه خود را نیز از دست خواهند داد. این اتفاقی زمانی می افتد که مراکز درمانی را به جای آن که حق مردم بدانیم، یک مرکز سودآور در نظر می گیریم. با شیوع بیشتر این بیماری، ما باید به دنبال تصویب قوانینی باشیم که مراقبت‌های بهداشتی برای هر مرد، زن، کودک، افرادی شاغل یا بیکار و در هرسنی (قابل دسترس) باشد.

شیوع این بیماری همچنان نشان داده سیستم فعلی چقدر غیرعاقلانه و بی‌منطق است. این باور کردنی نیست که با شیوع این بیماری، بسیاری از مراکز مراقبتی و درمانی مهم در تاریخ مدرن، هزاران نفر از کادر درمانی را اخراج کرده‌اند و بسیاری از بیمارستان ها و کلینیک ها در آستانه ورشکستگی و تعطیل شدن هستند. در حقیقت، ما یک "سیستم" درمانی نداریم. ما یک "شبکه تجاری" از موسسات درمانی داریم که شرکت های سودجو مثل بیمه و داروسازی برآن غلبه کرده‌اند. ایجاد یک سیستم درمانی-مراقبت های ویژه و جدید که مدت‌هاست به تاخیر افتاده و باید به تمامی افراد در هر منطقه از کشور، خدمات ارائه دهد باید هدف جدید ما باشد، سیستمی که به دنبال تامین میلیارردها دلار سود برای وال‌استریت و صنایع بیمه نباشد.

درست است که ویروس کووید-19 به همه، همه جا، بدون توجه به جایگاه اقتصادی و اجتماعی ضربه می‌زند. شاهزاده چارلز انگلیسی به کووید-19 مبتلا شده و نخست وزیر بریتانیا، بوریس جانسون، نیز به تازگی از بیمارستان مرخص شده. حتی ثروتمندترین افراد نیز به این بیماری مبتلا شده‌اند و مرده‌اند؛ اما طبقه‌ی ضعیف جامعه و افراد فقیر و کارگر بیشتر از افراد ثروتمند رنج می‌کشند و با سختی‌های بیشتری مواجه هستند.

این امر به خصوص در جامعه آفریقایی-آمریکایی صدق می‌کند. این پیامدهای حاصل از بحران کرونا، بازتاب یک سیستم درمانی ناعادلانه و معیوب و اقتصادی است که فقرا و جامعه‌ی کارگری را تنبیه می‌کند.

علاوه بر این که 10 میلون نفری که جزء خانواده‌های کم درآمد هستند هیچ بیمه‌ای ندارند، بیماری کووید-19 جان افرادی که سابقه بیماری دارند یا سیستم ایمنی بدنشان ضعیف‌تر است را بیشتر تهدید می‌کند. به دلایل گوناگون مالی یا اقتصادی، طبقه‌ی فقیر و کارگر امریکا بیشتر در معرض ابتلا به بیماری‌های خطرناکی مثل دیابت، اعتیاد، چاقی، استرس، فشار خون، آسم و بیماری‌های قلبی – عروقی قرار می‌گیرند و در نتیجه در برابر ویروس آسیب‌پذیرتر هستند. افراد طبقه‌ی فقیر نسبت به ثروتمندان امید به زندگی کمتری دارند و این نابرابری غم انگیز این حقیقت را بیشتر جلوه می دهد.

در حالی که پزشکان، دولت‌مردان و شهرداران به ما می‌گویند که باید خود را قرنطینه کنیم و در خانه بمانیم، افراد ثروتمند می‌توانند به خانه‌ی دوم خود در اماکن کم‌جمعیت سفر کنند ولی برای طبقه‌ی فقیر جامعه این امکان وجود ندارد. وقتی با حقوق ماهیانه زندگی می‌کنید و نمی‌توانی هزینه مورد نیاز برای درمان و نیاز های خانواده را فراهم کنی، ماندن در خانه گزینه مناسبی نیست. اگر هم بخواهید غذای خانواده را تامین کنی و هم اجاره پرداخت کنید باید به سرکار بروید. طبقه کارمند جامعه باید خانه را ترک کند و فعالیت های اجتماعی انجام دهد  که قرار گرفتن در معرض ابتلا به ویروس کرونا را افزایش می‌دهد.

اگر در این شرایط وحشتناک و دردناک فروپاشی اقتصادی  که ما در حال تجربه‌ی آن هستیم کور سوی امیدی وجود داشته باشد، این است که بسیاری از افراد در کشور ما درحال تجدید نظر و بررسی فرضیات اساسی سیستم ارزشی آمریکایی هستند.